νέας Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας
Είναι, πλέον, ξεκάθαρο ότι η πλήρης απορρύθμιση των
εργασιακών σχέσεων και η επιχειρούμενη, εδώ και τρία χρόνια, “αποκαθήλωση” του
Συστήματος Συλλογικών Διαπραγματεύσεων όχι μόνο δεν συνέβαλαν στη δημοσιονομική
σταθεροποίηση, αλλά αντίθετα ισοπέδωσαν κάθε προοπτική οικονομικής ανάκαμψης
διαμορφώνοντας συνθήκες “κοινωνικού κραχ”.
Οι εργαζόμενοι οδηγούνται σε βίαιη φτωχοποίηση και η ανεργία
εκτινάσσεται, η ύφεση βαθαίνει και παρατείνεται ενώ η επιχειρηματικότητα
καταδικάζεται σε “ασφυξία” δημιουργώντας ένα πρωτοφανές κύμα απολύσεων και
“λουκέτων”.
Σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία για την ελληνική
κοινωνία και οικονομία, οι κοινωνικοί εταίροι έχουν ιστορικό καθήκον και ευθύνη
να (απο)δείξουν ότι υπάρχει και άλλος δρόμος…
Πρώτος και καθοριστικός λοιπόν σταθμός, είναι αναμφίβολα η
υπογραφή και καθολική εφαρμογή νέας ΕΓΣΣΕ, ως αποτέλεσμα κοινωνικού διαλόγου
και όχι ως απόφαση της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας, που θα εγγυηθεί την
εργασιακή ειρήνη και δικαιοσύνη, με την αποκατάσταση των αμοιβών στον Ιδιωτικό
Τομέα και τη θωράκιση θεμελιωδών θεσμικών δικαιωμάτων.
Έχει έρθει η ώρα, οι εργοδοτικές οργανώσεις να κάνουν πράξη
αυτό που τόσο καιρό υποστηρίζουν στα “λόγια” προσδίδοντας, μαζί με την εργατική
πλευρά, κανονιστικό περιεχόμενο στην κοινωνική συμφωνία της 3ης
Φεβρουαρίου 2012, στο πλαίσιο της οποίας
είχε ρητά και κατηγορηματικά συνομολογηθεί η στήριξη του θεσμού της ΕΓΣΣΕ.
Σε μια πολύ σκληρή πραγματικότητα με μια αδιέξοδη “λογιστική
συνθήκη” που δεν επιτελεί κανέναν αναπτυξιακό – κοινωνικό στόχο, παρά μόνον
επιβάλλει εξαθλίωση της κοινωνίας και διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας
μας, την απάντηση οφείλουν από κοινού να την δώσουν οι κοινωνικοί εταίροι με
ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Οι παραγωγικές τάξεις με την υπογραφή νέας ΕΓΣΣΕ μπορούν και
πρέπει να υπερβούν τις ανάλγητες διατάξεις των Μνημονίων, ώστε να ανακτήσουμε
το χαμένο έδαφος με Συλλογικές Συμβάσεις για όλους τους κλάδους και όλους τους
εργαζόμενους.
Ο σχεδιασμός για το μέλλον προφανώς αποτελεί κυρίαρχο ζήτημα
μιας ευνομούμενης χώρας. Όμως, καμία οργάνωση, κανείς κοινωνικός εταίρος, καμία
κυβέρνηση δεν μπορεί να σχεδιάσει το μέλλον των πολιτών όταν δεν τους έχει
διασφαλίσει ή δεν μπορεί να τους διασφαλίσει το παρόν, την επιβίωσή τους.
Οφείλουμε να θεμελιώσουμε την κοινή προκοπή παραμερίζοντας
απάνθρωπες ιδεοληψίες και τυχόν μεμονωμένα βραχυπρόθεσμα οφέλη.
Η ανάπτυξη δεν έρχεται με βασικούς μισθούς που βρίσκονται
κάτω από τα όρια της φτώχειας ή διακρίνουν τους εργαζόμενους στα δύο, και σε
κάθε περίπτωση το μέλλον δεν χτίζεται με όρους παρελθόντος. Όμως δεν μπορεί
κανείς να προσδοκά στο μέλλον με μισθούς πείνας 510€…
