Τα τρένα σηματοδοτούν την ζωή μας με ποικίλους τρόπους. Χαοτικοί σταθμοί, δρομολόγια που συνδέσαμε με έναν στίχο τραγουδιού, αιώνιοι αποχαιρετισμοί, περιθωριακές περιοχές, ένα νέο ταξίδι, μία άλλη αρχή.
Μυρτώ Τούλα
Τα σπίτια των τρένων είναι σαν τις ημέρες και τις νύχτες, οι σταθμοί τους το πρωί είναι ασφυκτικά γεμάτοι ενώ το βράδυ μοιάζουν έρημοι. Τόποι αποχαιρετισμών ή επανασυνδέσεων.
Κλισέ εικόνες με μάνες να χαιρετούν τους γιους τους ντυμένους στα χακί, οικογένειες να αποχωρίζονται το παιδί τους και να το αφήνουν πια να ξεκινήσει την ενήλικη ζωή, ένα ατελείωτο φιλί με δάκρυα.
Εδώ σου μάζεψα κάποιες ιστορίες που έχουν διαδραματιστεί σε διάφορα δρομολόγια και σταθμούς τρένων του κόσμου, άλλες χιουμοριστικές, άλλες θλιβερές, μα όλες θα σου θυμίσουν μία δική σου εικόνα που έκλεψες κάποια στιγμή σε ένα ταξίδι.
#1 Για πάντα μαζί εκτός από αυτές τις 5 μέρες Ορεστιάδα.
Είμαι με τον παππού και την γιαγιά μου, η οποία θα ερχόταν μαζί μου για να δει το σπίτι, στον 3ο χρόνο αφού δεν είχε έρθει στα προηγούμενα. Την έφερε μέχρι τον σταθμό του τρένου. Ήταν η πρώτη φορά που δεν πήγαιναν κάπου μαζί, συνήθως σε όλα τα ταξίδια, ακόμα και μέχρι το Διδυμότειχο που είναι δίπλα, ήταν πάντα μαζί. Ο παππούς μου πλέον έχει πάρα πολλά προβλήματα υγείας, με το ζόρι μπορεί να περπατήσει, αλλά εκείνη την ημέρα την έφερε στο τρένο. Η γιαγιά μου ανεβαίνει μαζί μου τέρμα ανήσυχη αλλά ταυτόχρονα ευτυχισμένη γιατί πάει με το εγγόνι της Θεσσαλονίκη, για να δει το σπίτι αλλά και γενικότερα την πόλη. Έκατσε 5 μέρες, μέσα από τηλεφωνήματα πάντα ρωτούσε την μάνα μου τι κάνει ο παππούς, αν τρώει, αν κοιμήθηκε, αν πήρε τα χάπια του, και εκείνος έλεγε ότι του λείπει το Τζενακι του. Η γιαγιά μου μετά από τις ημέρες, γυρνάει με τρένο μόνη της. Στην Αλεξανδρούπολη ήταν ο παππούς μου με την μαμά μου και της έκανε έκπληξη, με ένα μπουκέτο παιώνιες, γιατί αυτό είναι το αγαπημένο της λουλούδι. Η γιαγιά μου του ζήτησε συγγνώμη που τον άφησε, ακόμη και για 5 ημέρες, ο παππούς μου απλώς χαμογελούσε και την φιλούσε στο μέτωπο. Ανέβηκαν στο αμάξι και γύρισαν Ορεστιάδα με την μάμα μου. Ήταν η μοναδική φορά στα 48 χρόνια που είναι μαζί, που υποθετικά χωρίστηκαν.
#2 Στο μακρινό Θιβέτ
Φτάσαμε στο σταθμό του Ζινίνγκ στις 10 το πρωί. Είχαμε ακόμα δύο ώρες μέχρι να φύγει το τρένο. Ελέγξαμε μια ακόμη φορά τα χαρτιά μας να βεβαιωθούμε ότι τα έχουμε όλα και ξεκινήσαμε να βρούμε την πλατφόρμα από την οποία θα φεύγαμε. Φτάσαμε στην πλατφόρμα. Κοίταξα γύρω μου να δω αν υπάρχει άλλος “δυτικός” άνθρωπος στον σταθμό. Ήμουν η μόνη τριγύρω. Ένας αστυνομικός μας πλησίασε. Κοίταξε την φίλη μου της είπε κάτι. Δεν μιλούσε αγγλικά και το ύφος του δεν ήταν καθόλου φιλικό. Με είχαν προειδοποιήσει για αυτό. Κανείς “ξένος” δεν μπαίνει εύκολα στο Θιβέτ. Του έδωσα τα χαρτιά μου, τα κοίταξε προσεκτικά και έφυγε. Δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω την ανησυχία μου να με καταβάλλει. Σε λίγο θα ξεκινούσα ένα ταξίδι που ονειρευόμουν χρόνια και τίποτα δεν μπορούσε να μου χαλάσει τη διάθεση. Ο αστυνομικός πλησίασε με ένα χαρτί και μου το έδωσε. Ήταν μια δήλωση αποποίησης ευθυνών σε περίπτωση ατυχήματος. Το ταξίδι που θα κάναμε διαρκούσε 22 ώρες και τις 15 περίπου από αυτές θα ήμασταν σε υψόμετρο πάνω από 4.000 μέτρα. Το ενδεχόμενο υποξίας λόγω της “ασθένειας του υψομέτρου” ήταν πολύ πιθανό ακόμη και αν το τρένο είχε μέσα έξτρα “αποθήκες” οξυγόνου. Μπήκαμε στο τρένο και ξεκινήσαμε. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη! Τακτοποιηθήκαμε στα κρεβάτια μας και φτιάξαμε τσάι. Οι πρώτες ώρες του ταξιδιού δεν θα είχαν κάτι διαφορετικό από τα ταξίδια που είχα ήδη κάνει στην ενδοχώρα της Κίνας. Αποφασίσαμε να κοιμηθούμε τώρα για να μπορέσουμε να απολαύσουμε την διαδρομή στα όρη Tanggu La αργότερα. Ήμασταν αρκετά κουρασμένες και κοιμηθήκαμε αμέσως. Ξύπνησα λίγες ώρες αργότερα με φοβερό πονοκέφαλο. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, δεν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά, ενώ ακόμα και ο παραμικρός θόρυβος ήταν ανυπόφορος. Τα πάντα είχαν σκοτεινιάσει, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Το είπα στην φίλη μου και γέλασε. Μου είπε να κάνω λίγη υπομονή και ότι σε λίγο θα ανοίξουν την παροχή οξυγόνου και θα είμαι καλύτερα. Ξαφνικά, ένας υπόκωφος θόρυβος τράνταξε το βαγόνι. Από μια μικρή τρύπα στον τοίχο άρχισε να μπαίνει κρύος αέρας. Μου πρότεινε να ξαπλώσω και να αρχίσω να αναπνέω βαθιά. Μετά από λίγα λεπτά επανήλθα. Είχαμε μπει για τα καλά στο οροπέδιο του Θιβέτ. Και ένιωθα τυχερή γιατί δεν είχε σύννεφα. Ή ίσως να ήμασταν πάνω από τα σύννεφα, δεν ξέρω. Γενικά, ένιωθα τυχερή, Όλα έμοιαζαν σαν ζωγραφισμένα. Οι άσπρες κορυφές, οι αντανακλάσεις στις λίμνες. Πού και πού εμφανίζονταν κάποια κοπάδια από αντιλόπες ή γιακ. Δεν είχα βρεθεί ποτέ σε τέτοιο υψόμετρο και όλα μου φαίνονταν σαν εικόνες από ντοκυμαντέρ. Είχα κολλήσει για ώρες πάνω στο τζάμι, περιμένοντας μήπως δω κάποιο θιβετιανό μαστίφ. Δεν εμφανίστηκε κανένα. Φάγαμε ξανά instant noodles και ξαπλώσαμε. Δεν είχαν μείνει πολλές ώρες μέχρι την Λάσα. Με είχε κυριεύσει η ανυπομονησία, κοιτούσα κάθε λίγο τις οθόνες που έδειχναν σε ποιο σημείο είμαστε. Μετά από λίγες ώρες ήρθε ο γιατρός να τσεκάρει τα επίπεδα του οξυγόνου μου. Ευτυχώς, ήταν μια χαρά. Αν δεν ήταν νορμάλ, θα έπρεπε να μείνω για τρεις μέρες στο ξενοδοχείο χωρίς να μετακινούμαι μέχρι να προσαρμοστώ στο ιδιαίτερο κλίμα του Θιβέτ. άποια στιγμή όπως συζητούσαμε, είδα στο βάθος το Ανάκτορο Ποτάλα! Ήμασταν πια τόσο κοντά! Μάζεψα γρήγορα γρήγορα τα πράγματα μου και έφτασα στην πόρτα του βαγονιού. Ήξερα πως έπρεπε να περάσω από αστυνομικό έλεγχο και πως δεν θα με άφηναν να πάω πουθενά μέχρι να εμφανιστεί ο υπεύθυνος για εμένα ξεναγός, αλλά δεν κρατιόμουν. Το τρένο φρέναρε και πετάχτηκα έξω έτοιμη για ένα ταξίδι ζωής!
*Χριστίνα Βούλγαρη
#3 Μία γνωριμία που του άλλαξε την ζωή.
Ήταν ένα απόγευμα Παρασκευής γυρνούσα με το τρένο από επίσκεψη στην αδερφή μου που μένει σε χωριό έξω από τη Θεσσαλονίκη. Περπατούσα για να πάω στον σταθμό. Εκεί ήταν ένα παιδί σχετικά ψηλό και φανερά κουρασμένο και μου ζήτησε πολύ ευγενικά αν μπορώ να του αγοράσω κάτι να φάει. Φαινόταν πραγματικά πως το είχε ανάγκη και έτσι του πήρα ένα κρουασάν. Το πήρε διστακτικά και μου ζήτησε συγγνώμη. Μου είπε πως δεν του αρέσει να ζητά χρήματα από αγνώστους. Έκατσα δίπλα του και τον ρώτησα τι του συμβαίνει Μου είπε ότι είναι μετανάστης από το Μαρόκο. Είχε σπουδάσει Αγγλική Φιλολογία και ο προορισμός του ήταν η Αγγλία για μια πιο καλή ζωή αλλά δυστυχώς παγιδεύτηκε εδώ, όπως και πολλοί άλλοι. Μιλούσε άπταιστα Αγγλικά και Γαλλικά. Προσπαθούσα να τον κάνω να νοιώσει άνετα. Μιλούσε είκοσι λεπτά, δεν τον διέκοψα. Ήταν η πρώτη φορά που έκατσα και μίλησα με κάποιον άγνωστο. Με ευχαρίστησε και φυγα ανέβηκα στο τρένο μου. Μετά από μια εβδομάδα έτυχε να βρίσκομαι στον σταθμά και τον συνάντησα ξανά. Θυμήθηκα πως ήξερα μια κυρία η οποία βοηθούσε τέτοιους ανθρώπους βάζοντας τους σε καμπ προσφύγων και μετέπειτα τους στήριζε μέχρι να φτιάξουν την ζωή τους εδώ, ή να φύγουν έξω. Της τηλεφώνησα και της μίλησα για αυτό το παιδί και την επόμενη μέρα ήρθε γνωρίστηκαν και κάπως έτσι κατέληξε στο καμπ. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην Αγγλία και έχουμε γίνει πολύ καλοί φίλοι.
#4 Ένα τσουχτερό πρόστιμο
Dusseldorf, Φεβρουάριος 2018, το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό χωρίς γονείς. Έχουμε επιλέξει τον συγκεκριμένο προορισμό για έναν διαγωνισμό χορού. Μείναμε στην θεία μου σε ένα χωριό 10 λεπτά έξω από το Dusseldorf, την πρώτη μέρα είπαμε να πάμε στην Κολωνία που ήταν εξίσου κοντά. Οπότε πήραμε βγάλαμε τα εισιτήρια μας και πήραμε το τρένο. Να σημειωθεί σε αυτό το σημείο πως η Γερμανία έχει τα γρηγορότερα τρένα που έχω πάρει ποτέ. Επειδή ήμασταν τέσσερις επιλέξαμε μία τετράδα θέσεων, στο δεύτερο βαγόνι μπροστα-μπροστά. Καθίσαμε και βάλαμε ακουστικά. Στην πρώτη στάση μπαίνει ένας γερμανός με στολή και μας ζητά στα γερμανικά μάλλον τα εισιτήρια μας, 4 έλληνες εκ των οποίων ο ένας ξέρει αμιδρά γερμανικά, μέχρι να καταλάβουμε τι ζητά πέρασαν 5 λεπτά. Του δίνουμε λοιπόν τα εισιτίρια και μας αγριοκοιτά. Κοιτιόμαστε κι εμείς μεταξύ μας και λέμε έχε γούστο τώρα να μην ισχύουν. Μας τα δίνει πίσω και σε σπαστά αγγλικά μας εξηγεί πως έχουμε κάτσει σε pririority θέσεις και τα εισιτίρια μας δεν έχουν αυτό το προνόμιο, εμείς προσπαθούμε να του εξηγήσουμε πως δεν το γνωρίζαμε και πως είμαστε τουρίστες. Αυτός ανένδοτος επιμένει, εμείς έχουμε παγώσει. Πραγματικά, είχε περάσει το πιο απίθανο σενάριο στο μυαλό μου, θυμάμαι σκεφτόμουν σκέψου να μας πάει στην αστυνομία και να μείνουμε Γερμανία για πάντα. Να μην σας τα πολύλογώ μας έκοψε ένα ωραιότατο πρόστιμο των 60 ευρώ στον ΚΑΘΕΝΑ. Το πληρώσαμε επιτόπου και μην τον είδατε τον αγαπητό. Αυτή ήταν η πρώτη μέρα του πιου επεισοδιακού ταξιδιού της ζωής μου. Γιατί το επόμενο τρένο που πήραμε, ήταν στην Αθήνα. Μετά από την ακύρωση πτήσης που είχαμε για Θεσσαλονίκη και απότομη προσγείωση στην Πρωτεύουσα, δυο μέρες μετά και άφραγκοι βρήκαμε καταλάθος τους γονείς μου στην Αθήνα και μας έδωσαν χρήματα για να γυρίσουμε με τρένο ταξίδι τουλάχιστον 8 ωρών στην Θεσσαλονίκη. Από την συγκεκριμένη διαδρομή δεν θυμάμαι τίποτα γιατί κοιμόμουν πάνω σε κάποιον από τους 4 που ήμασταν παρέα.
#5 Ένα αντίο.
Οκτώβρης 2017. Όλοι μιλούν για τον στρατό και το πως φεύγουν τα αγόρια και μεις τους αποχαιρετούμε στους σταθμούς των τρένων. Και να μην σου έχουν περιγράψει τέτοια ιστορία σιγουράκι την έχεις δει σε κάποια ταινία η σειρά την σκηνή, οπότε γνωρίζεις την θέση των φίλων εκείνου που πάει στρατό, την θέση της κοπέλας του, αλλά δεν γνωρίζεις την θέση του τρίτου προσώπου γι αυτό είμαι εγώ εδώ. Με το παιδί που αποχαιρέτησα εκείνη την ημέρα, υπήρξε ενδιαφέρον χρόνων, πάντα όμως πίσω από την πλάτη της πολύχρονης σχέσης του. Φτάνει λοιπόν η στιγμή να φύγει κι εκείνος στρατό. Και πως πάει το τρίτο πρόσωπο στον σταθμό να τον χαιρετήσει; Πώς του δίνει το τελευταίο φιλί και πώς εμφανίζεται. Η ιστορία είναι απλή, εκείνος είχε πει στους φίλους του πως το δρομολόγιο του είναι στις 10, εμείς όμως βρεθήκαμε στον σταθμό στις 9. Εγώ με σε όλη την διαδρομή μέχρι να φτάσω στο σημείο οριστικού αποχωρισμού, έτρεμα. Με το που τον βλέπω μου κόβονται τα πόδια. Τρέχω, τρέχει με αγκαλιάζει τον φιλάω. Κοιτιόμαστε και του λέω αυτό ήταν; Δεν μου απαντάει ποτέ, το ποτέ σχετικό. Δεν είπαμε λέξη μόνο ένα να προσέχεις και όποτε μπορείς να μου στέλνεις ένα μήνυμα. Θα πήγαινε στον Έβρο, εγώ φυσικά και είχα φτιάξει σενάρια στο μυαλό μου πως θα σκάσει πόλεμος και δεν θα τον ξαναδώ ποτέ, γνωστή ανόητη κορασίδα. Εκείνη την ώρα ένιωσα σαν επιτέλους να είμαστε μαζί σαν να είχαμε σχέση, σαν να μην είμαι πια το τρίτο πρόσωπο. Μέχρι που πήγε 10, οι φίλοι του έφτασαν με πυρσούς και πανό, η κοπέλα του στο βάθος κλαμένη, εγώ πάλι ήμουν μία φίλη του, το τρίτο πρόσωπο. Κάθισε με τους φίλους του, και άρπαξε την κοπέλα του από την μέση και την φίλησε στο μέτωπο. Κοιταχτήκαμε τόσο έντονα και μετά μπήκε στο τρένο. Εγώ με μισή καρδιά, μόνο το λευκό μαντήλι μου έλειπε. Έφυγε, 9 μήνες δεν μιλήσαμε καθόλου, αλλά τώρα είμαστε μαζι ΕΠΙΣΗΜΑ.
#6 Μου άφησε μόνο τα ρούχα.
Ξημερώματα Σαββάτου σε έναν σταθμό κοντά στην Νάπολη. Η Νάπολη φημίζεται για την εγκληματικότητα της όπως όλοι ξέρουμε. Πήγα μόνος το πρώτο μου ταξίδι την γύρισα όλη και δεν ένιωσα φόβο στιγμή. Πόλη μαγική ρε φίλε με πολλές ταυτότητες. Φτάνει το Σάββατο του γυρισμού. Έχω να πάρω ένα τρένο από εκεί κοντά για να φτάσω σε άλλο αεροδρόμιο. Βέβαια δεν έχω αρκετά λεφτά κι έτσι αποφασίζω να περάσω το βράδυ μου στον σταθμό. Ήπια 3 καφέδες, για να μείνω ξύπνιος αλλά δεν τα κατάφερα με πήρε ο ύπνος γύρω στις 4 το χάραμα και δεν το κατάλαβα. Ξύπνησα την επόμενη χωρίς κινητό, τσάντα και παπούτσια. Ευτυχώς, το πορτοφόλι μου το είχα στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν αλλιώς μάλλον θα ήμουν ο χαμένος Έλληνας στην Ιταλία. Δεν ξέρω ποιος αλλά αφανείς και καλός κλέφτης του το δίνω.
parallaximag.gr
sidirodromikanea
