DB Museum Nürnberg
Επίσκεψη σε έναν θαυμαστό χώρο, που τιμά με τον καλύτερο τρόπο την ιστορία της γοητευτικής μηχανής που ονομάζεται σιδηρόδρομος.
Το μουσείο της Deutsche Bahn στη Νυρεμβέργη στεγάζεται σε ένα μεγάλο και πανέμορφο κτίριο, που βρίσκεται δύο τετράγωνα μακρύτερα από τον σημερινό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης.
Λειτουργεί από το 1899, όντας το αρχαιότερο του είδους του στη Γερμανία και είναι ένα από τα παλαιότερα -αν όχι το παλαιότερο- στον κόσμο. Εκτείνεται σε δύο επίπεδα, στο τεράστιο ισόγειο και στον εξίσου μεγάλο πρώτο όροφο του κτιρίου, ενώ στον δεύτερο φιλοξενείται το μουσείο επικοινωνιών της χώρας. Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας από τον πρώτο όροφο, έχοντας την εύλογη απορία του πώς και πού μπορούν να παρουσιάζονται τα τραίνα-εκθέματα, τα οποία λόγω του μεγέθους τους απαιτούν άπλετους χώρους.
Η αλήθεια είναι ότι λόγω έλλειψης διαθέσιμου χρόνου δεν είχαμε φροντίσει να ενημερωθούμε πριν την επίσκεψή μας για τον τρόπο παρουσίασής τους κι αυτό αύξησε την έκπληξή μας για ό,τι αντικρίσαμε στη συνέχεια.
Λειτουργεί από το 1899, όντας το αρχαιότερο του είδους του στη Γερμανία και είναι ένα από τα παλαιότερα -αν όχι το παλαιότερο- στον κόσμο. Εκτείνεται σε δύο επίπεδα, στο τεράστιο ισόγειο και στον εξίσου μεγάλο πρώτο όροφο του κτιρίου, ενώ στον δεύτερο φιλοξενείται το μουσείο επικοινωνιών της χώρας. Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας από τον πρώτο όροφο, έχοντας την εύλογη απορία του πώς και πού μπορούν να παρουσιάζονται τα τραίνα-εκθέματα, τα οποία λόγω του μεγέθους τους απαιτούν άπλετους χώρους.
Η αλήθεια είναι ότι λόγω έλλειψης διαθέσιμου χρόνου δεν είχαμε φροντίσει να ενημερωθούμε πριν την επίσκεψή μας για τον τρόπο παρουσίασής τους κι αυτό αύξησε την έκπληξή μας για ό,τι αντικρίσαμε στη συνέχεια.
Το μεγαλείο του μοντελισμού
Οι δύο ενότητες του πρώτου ορόφου (1945-1989 και 1990-2020) ξετυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια μας, με τον καλύτερο τρόπο.
Φυσικά, αρχίσαμε από την χρονική περίοδο που έληξε με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και από την πρώτη στιγμή μείναμε με το στόμα ανοιχτό: Όλα τα τραίνα ήταν υπό κλίμακα, με την πλειοψηφία τους στο 1:10 και τα πάντα επάνω τους ήταν φροντισμένα ως την τελευταία λεπτομέρεια, όπως μπορείτε να αντιληφθείτε και από τις φωτογραφίες που παραθέτουμε (για τις οποίες ζητήσαμε άδεια στην είσοδο, πληρώνοντας το εισιτήριο των έξι ευρώ και την οποία λάβαμε αμέσως, με την προϋπόθεση πως δεν θα χρησιμοποιούσαμε flash).
Διάσημες ατμομηχανές, όπως η Baureihe 10 και η Βaureihe 52, βρίσκονταν μπροστά μας και μπορούσαμε να τις θαυμάσουμε σαν να ήταν αληθινές. Ενδιάμεσα, υπήρχαν και αυθεντικές καμπίνες οδήγησης, που μεταφέρθηκαν αυτούσιες εκεί για να μπορούν οι επισκέπτες να έχουν ακριβέστερη εικόνα για το παρελθόν των γερμανικών σιδηροδρόμων. Στη συνέχεια εμπρός από τα αχόρταγα μάτια μας παρέλασαν οι ντιζελάμαξες και οι ηλεκτράμαξες, μαζί με τα express και τα βοηθητικά οχήματα των δεκαετιών του '50 και του '60. Να ληφθεί υπόψιν ότι κάθε έκθεμα είχε τον δικό του αυτοτελή φωτισμό, προκειμένου καμιά λεπτομέρεια να μη ξεφύγει από τον επισκέπτη.
Δεν έλειψαν επίσης ούτε οι μικρογραφίες των χώρων επισκευής, με τα κατάλληλα υπό κλίμακα εργαλεία να παρατάσσονται από κάτω ή δίπλα σε κάθε τραίνο που δεχόταν τις περιποιήσεις των τεχνικών. Και για να αλλάξει λίγο το κλίμα, φιλόξενο χώρο στο μουσείο βρήκαν μια μικρή ταχυδρομική μοτοσικλέτα Simson KR 50, όπως και ένα άψογα συντηρημένο κόκκινο Goggomobil.
Η εποχή της γένεσης
Κατεβαίνοντας στον πρώτο όροφο, αντικρύσαμε αυτή τη φορά αληθινά τραίνα, χωρίς ασφαλώς να απουσιάζουν και οι υπό κλίμακα κατασκευές.
Η ενότητα αυτή ήταν αφιερωμένη στα πρώτα ηρωϊκά χρόνια του σιδηροδρόμου στη Γερμανία, από το μακρινό 1829 μέχρι την αυγή του εικοστού αιώνα. Τον πρώτο λόγο είχαν οι πιο ξακουστές ατμομηχανές της εποχής εκείνης, όπως η ταχύτατη Bayerische S 2/6 του 1906, η Phoenix, η Nordgau και η ακούραστη ατμομηχανή μεταφορών Prussian G3 του 1877. Σε αυτές είχε τοποθετηθεί και μια μικρή σκάλα, ώστε να έχει πρόσβαση ο κόσμος στις καμπίνες οδήγησης, οι οποίες στις πλείστες των περιπτώσεων ήταν γεμάτες παιδιά (στις τρεις περίπου ώρες που μείναμε στο μουσείο είδαμε πολλούς γονείς να ξεναγούν τα παιδιά τους στο χώρο, οι οποίοι βλέποντάς μας να φωτογραφίζουμε έκαναν ευγενικά στην άκρη δίχως καν να το ζητήσουμε).
Πολυάριθμα εργαλεία και στολές μηχανοδηγών εκτίθονταν στο χώρο, στους τοίχους του οποίου οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του παρελθόντος μας έδειχναν τον ηρωικό τρόπο που κατασκευάστηκαν οι πρώτες σήραγγες και τον εξίσου ηρωικό που τοποθετήθηκαν οι πρώτες ράγες, με τα πρωτόγονα για τις ημέρες μας μέσα της εποχής.
Συμβολικό τέλος
Περνώντας εμπρός από δύο άριστα συντηρημένα βαγόνια του 19ου αιώνα, φτάσαμε στο πολυτελές προσωπικό βαγόνι του βασιλιά της Βαυαρίας Λουκοβίκου του δεύτερου, ενώ περιεργαστήκαμε γι αρκετή ώρα το σκουρόχρωμο και γεμάτο σοβαρότητα βαγόνι που χρησιμοποιούσε για τις μετακινήσεις του ο πρώτος καγκελάριος της Γερμανίας Όττο φον Βίσμαρκ.
Φθάνοντας πια στην έξοδο του μουσείου, είδαμε το ακριβές αντίγραφο της πρώτης ατμομηχανής που εκτέλεσε δρομολόγιο στη Γερμανία το 1835. Νωρίτερα, είχαμε θαυμάσει δύο ζωγραφικούς πίνακες του ίδιου τραίνου, αντίγραφα των οποίων έχουμε δει αρκετές φορές σε δημόσια κτίρια στη Βαυαρία. Επρόκειτο για το Adler, που κατασκευάστηκε στη Μεγάλη Βρετανία από τους George και Robert Stephenson, εκ μέρους των βαυαρικών σιδηροδρόμων (Bayerische Ludwigsbahn) για υπηρεσία μεταξύ της Νυρεμβέργης και του Fürth.
Δίπλα του υπήρχε το σύγχρονο μας ICE 3 (οι γερμανικοί σιδηρόδρομοι έχουν περάσει πλέον στο ICE 4, χωρίς να παροπλίσουν τον προκάτοχό τους). Παράθεση απόλυτα συμβολική, αφού μας δείχνει το παρελθόν και το παρόν του σιδηροδρόμου με τον πιο άμεσο τρόπο. Κλείνοντας, περιττό είναι να αναφέρουμε πως επισκεφθήκαμε το βιβλιοπωλείο του μουσείου, αγοράζοντας ορισμένες πολύ χρήσιμες εκδόσεις για το αρχείο μας.
Η ημέρα με τη νύχτα...
Αρκετές εβδομάδες αργότερα βρεθήκαμε στην είσοδο του μουσείου των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αθηνών-Πειραιώς, που βρίσκεται στον σταθμό του Πειραιά και λειτουργεί με ελεύθερη είσοδο τις εργάσιμες ημέρες από τις 9 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι.
Η ώρα ήταν περίπου μία, όταν αποφασίσαμε να μπούμε στο χώρο για να κάνουμε μια-δυό ερωτήσεις για τη μελλοντική μας περιήγηση σε αυτό ως απλοί επισκέπτες. Μόλις μπήκαμε μέσα, ο υπάλληλος της εισόδου τρομοκρατήθηκε. Προφανώς, φοβήθηκε ότι θα ήταν αναγκασμένος να σχολάσει στις δύο και όχι νωρίτερα, αφού είχε επισκέπτη. Ενοχλημένος (τί ήρθε να κάνει εδώ τώρα αυτός;) μας είπε ότι δεν προλαβαίναμε να το δούμε όλο και στάθηκε μπροστά μας για να μη μπούμε ακόμη πιο μέσα, παρά το γεγονός ότι εξαρχής του δηλώσαμε ότι θα ερχόμασταν μια άλλη φορά.
Στη συνέχεια τον ρωτήσαμε αν θα μπορούσαμε να φωτογραφίσουμε κάποια εκθέματα για αναμνηστικούς λόγους, όταν θα κάναμε την επίσκεψή μας. Μας απάντησε πως «απαγορεύεται, υπάρχουν κυρώσεις». Έχοντας την προηγούμενη εμπειρία από το DB Museum και την εξαιρετική αντιμετώπιση του προσωπικού του, είναι αυτονόητο ότι δεν θα ξαναπάμε ποτέ εκεί.
Πληρώνουμε ευχαρίστως εισιτήριο σε κάποιο από τα μουσεία του εξωτερικού, αλλά εκεί μέσα δεν ξαναπατάμε ούτε δωρεάν.
Πληρώνουμε ευχαρίστως εισιτήριο σε κάποιο από τα μουσεία του εξωτερικού, αλλά εκεί μέσα δεν ξαναπατάμε ούτε δωρεάν.
Κείμενο & φωτογραφίες: Σπύρος Χατήρας
