Του Αντώνη Κουνάβη
Ο Πρώσος ευγενής και πολιτικός, θεμελιωτής και πρώτος καγκελάριος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας Όττο Φον Μπίσμαρκ, είχε πει τον 19ο αιώνα με νόημα ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.
Έκτοτε, πολλοί εμπλεκόμενοι (και) στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, συνηθίζουν συχνά να επικαλούνται τη συγκεκριμένη ρήση, χωρίς να αναφέρουν την πατρότητα της. Ίσως επειδή στις μέρες μας τους περισσότερους δεν τους εξυπηρετεί. Ίσως πάλι επειδή την αγνοούν.
Έκτοτε, πολλοί εμπλεκόμενοι (και) στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, συνηθίζουν συχνά να επικαλούνται τη συγκεκριμένη ρήση, χωρίς να αναφέρουν την πατρότητα της. Ίσως επειδή στις μέρες μας τους περισσότερους δεν τους εξυπηρετεί. Ίσως πάλι επειδή την αγνοούν.
Ωστόσο, όποια κι αν είναι κατά περίπτωση η ορθή ερμηνεία, είναι προφανές ότι το περιεχόμενο του εν λόγω αποφθέγματος του Μπίσμαρκ δεν υιοθετούν στην πράξη η παρούσα δημοτική Αρχή και προσωπικά ο δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης, (και) σε ό, τι αφορά την περιλάλητη χάραξη της νέας σιδηροδρομικής γραμμής.
Υιοθετώντας ασμένως τα κατά τόπους αιτήματα της ευρύτερης κοινωνίας του πολεοδομικού ιστού της Πάτρας για την (πλήρη) υπογειοποίηση της σιδηροδρομικής γραμμής, ο κ. Πελετίδης δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να τροφοδοτεί έναν άκρατο και άγονο λαϊκισμό, «χαϊδεύοντας» τα αυτιά ενός κόσμου που δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι στη σημερινή Ελλάδα, που εξακολουθεί να ταλανίζεται από μια πολύχρονη κρίση, η υλοποίηση μαξιμαλιστικών στόχων είναι, απλώς, ανέφικτη.
Παράλληλα, όμως, στην προκειμένη περίπτωση, υπονομεύει και την υλοποίηση ενός έργου ζωτικής σημασίας για τη μελλοντική ανάπτυξη μας.
Είναι θέμα στοιχειώδους επαφής με την πραγματικότητα να καταλάβεις ότι δεν μπορείς να απαιτείς το τρένο να… «βυθιστεί» οπωσδήποτε μπροστά από την πόρτα σου, όταν μένεις χωρίς δουλειά ή είσαι απλήρωτος, όταν σου κόβεται η σύνταξη και φορτώνεσαι με δυσβάστακτους φόρους, στους οποίους δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις.
Πώς, λοιπόν, απαιτείς μετά από ένα κράτος που είναι σε δυσχερή οικονομική κατάσταση και σε καλεί συνεχώς να πληρώσεις τα σπασμένα, να σου προσφέρει κάτι που δεν θα μπορούσε να σου το δώσει εύκολα ούτε στις εποχές της (επίπλαστης) ευημερίας μας;
Θέλοντας να πιστεύω ότι διερμηνεύω τα αισθήματα πολλών Πατρινών, που έχουν σχέση με την κοινή λογική, θα επιθυμούσα να πάμε το συντομότερο δυνατό σε μια εφικτή, συνθετική, λύση χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση. Διότι όσο περνά ο καιρός και δεν την αναζητούμε, κινδυνεύουμε να χάσουμε το έργο.
Καλώς ή κακώς, τα πράγματα είναι απλά. Πρέπει να.... πιάσουμε οπωσδήποτε το τρένο (που το βλέπουμε όπως πάνε τα πράγματα να χάνεται) και γίνεται να υλοποιηθεί, όχι το τρένο που θα θέλαμε να έχουμε και δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να αποκτήσουμε.
Ακόμη κι αν μπορούμε να καταλάβουμε και να δικαιολογήσουμε, εν μέρει, τις αντιδράσεις κατοίκων των περιοχών από τις οποίες θα διέλθει η σιδηροδρομική γραμμή, ως προς τη χάραξη της, ας συμφωνήσουμε ότι υπεράνω αυτών πρέπει να μπει το κοινό όφελος, το συμφέρον της Πάτρας. Αυτό περνάει αναμφισβήτητα μέσα από την έλευση του τρένου, που θα μας προσδώσει μια σημαντική αναπτυξιακή προοπτική.
Ως εκ τούτου, είναι άκρως απαραίτητο να αναζητηθεί και να μπει ένα τέλος στη διελκυστίνδα μεταξύ του Δήμου Πατρέων και της κυβέρνησης και να επιδιωχθεί, έστω και την υστάτη στιγμή, μια συνεννόηση που θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, ακόμη κι αν δεν είναι κατανοητό, προς το παρόν, από όλους.
Και για το τέλος, καλό θα ήταν να υπενθυμίσει κάποιος στον δήμαρχο μας ότι δεν γίνεται να αγαπάει ο ίδιος περισσότερο την Πάτρα από εμάς που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και δραστηριοποιούμαστε επαγγελματικά σ’ αυτήν.
Ο νοών νοείτω.
Πηγή: thebest.gr
