Τις προάλλες, στο κύριο άρθρο της που είχε αφιερώσει στη χάραξη της νέας σιδηροδρομικής γραμμής, η «Πελοπόννησος» επισήμαινε με νόημα:
«Ισως θα πρέπει η πόλη να δει το ζήτημα με μεγαλύτερη ανησυχία, αν όχι και καχυποψία. Για να μην έρθει η στιγμή όπου θα εγκλωβιστεί στο δίλημμα ''επίγεια διέλευση ή καθόλου τρένο''.
Βέβαια, κάποιοι τότε θα πουν αβασάνιστα ''καθόλου τρένο'', αλλά δεν είναι αυτό προς το συμφέρον της πόλης».
Και γιατί να υπάρχει ο κίνδυνος κάποιοι να πουν «καθόλου τρένο», αφήνοντας στην άκρη το τοπικό συμφέρον που εφάπτεται της απόκτησης μιας νέας σιδηροδρομικής γραμμής; Μα διότι στην πραγματικότητα ουδέποτε είχε γίνει αρκούντως κατανοητή η σχετική αναγκαιότητα στο σύνολο της τοπικής κοινωνίας.
Ανατρέχοντας στο παρελθόν, διαπιστώνει κανείς ότι οι αντιπαραθέσεις αλλά και οι αντιδράσεις που προκαλούνται στις μέρες μας για τη νέα σιδηροδρομική γραμμή, είναι δυσανάλογου μεγέθους συγκριτικά με την… αραιή σχέση που είχαμε αναπτύξει με το τρένο.
Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Πόσες φορές ταξιδέψαμε σιδηροδρομικώς όταν είχαμε το τρένο στα πόδια μας; Ακόμη και όταν πριν από καμιά τριανταριά χρόνια δρομολογήθηκαν οι σύγχρονες για την εποχή τους αμαξοστοιχίες τύπου Ιντερσίτι, οι περισσότεροι ουδέποτε εγκαταλείψαμε για χάρη τους το αυτοκίνητο. Κι ας έπρεπε να διασχίσουμε την «καρμανιόλα» της Πατρών - Κορίνθου, για να φτάσουμε στην Αθήνα.
Κοντολογίς, οι περισσότεροι απορρίπταμε το τρένο ως μέσο μεταφοράς, παρότι μας εξασφάλιζε (και) από στατιστική άποψη μια πολύ πιο ασφαλή και άνετη μετακίνηση, έστω κι αν αυτή ήταν λίγο πιο χρονοβόρα σε σχέση με το αυτοκίνητο.
Ο κυριότερος λόγος είναι ότι το τρένο δεν έγινε ποτέ σημαντικό μέρος της ταξιδιωτικής κουλτούρας του Έλληνα. Ίσως, θα παρατηρήσει κάποιος, γιατί το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας δεν εκσυγχρονίστηκε σε ικανοποιητικό βαθμό, συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με αποτέλεσμα και οι ταχύτητες του τρένου να είναι χαμηλές.
Εξ ου και πολλοί λένε χαριτολογώντας ότι ο σιδηρόδρομος είναι από την εποχή του Χαριλάου Τρικούπη, του οραματιστή πολιτικού που έφερε το τρένο στην Ελλάδα.
Σύμφωνοι, αλλά κι όταν αποκτήσουμε μια μέρα ένα σιδηροδρομικό δίκτυο υπερσύγχρονων προδιαγραφών, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα παρκάρουμε το αυτοκίνητο για χάρη του τρένου, ιδίως τώρα που έχουμε πρόσβαση και σε νέους οδικούς άξονες.
Για να μας κερδίσει το τρένο και για να το αγαπήσουμε πραγματικά θα πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια. Κι εφόσον μας γίνει συνείδηση ότι πρόκειται για ένα μέσο με σημαντική κοινωνική προσφορά σε δύσκολους καιρούς, φιλικό στο περιβάλλον, που το έχουμε αν μη τι άλλο αδικήσει, αδικώντας παράλληλα τους εαυτούς μας.
Συντάκτης: Ζακυνθινός Διονύσης
Πηγή: pelop.gr
