Το πάρκο High Line στο Μανχάταν ολοκληρώθηκε.
Το τεράστιο πλεονέκτημα ενός εποίκου σε μια πόλη άγνωστη, είναι ότι έχει την ελευθερία να ορίσει ο ίδιος τη συναισθηματική του γεωγραφία: τα αγαπημένα του μέρη, αυτά που τον κάνουν να νιώθει ότι βρίσκεται σπίτι του, παρότι η γενέτειρά του μπορεί να είναι δέκα ώρες πτήσης μακριά. Είναι μια διαδικασία αυστηρά προσωπική και πολύτιμη, καθώς στην επιλογή δεν παρεμβάλλεται ο παράγοντας του πρότερου βιώματος, δηλαδή το φορτίο των παιδικών αναμνήσεων.
Το πάρκο High Line στο Μανχάταν, όσο έζησα στη Νέα Υόρκη, ήταν η βόλτα μου, το ησυχαστήριό μου, η ευκαιρία για μια σύσκεψη με τον εαυτό μου. Και σήμερα που κατοικοεδρεύω στην Αθήνα, χαίρομαι αφάνταστα από την είδηση ότι το εγχείρημα που ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια, επιτέλους ολοκληρώθηκε καθώς παραδόθηκε και το τελευταίο τμήμα στους επισκέπτες.
Τι είναι το High Line; Ενα πανέμορφο πάρκο, που δημιουργήθηκε στη στενή λωρίδα μιας υπερυψωμένης παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής, στο Lower West Side. Στη φιδωτή διαδρομή που περνάει από το Meatpacking District και το Chelsey, βλέπει κανείς από τη μια μεριά την καταπληκτική θέα του ποταμού Χάτσον και από την άλλη μερικά από τα ιστορικά κτίρια του Μανχάταν. Υπάρχουν καλοσχεδιασμένα παγκάκια που μπορεί κανείς να ξαπλώσει, παρτέρια με λουλούδια και φυτά, στροφές και ισιάδες, στοές. Μακρινές οπτικές φυγές αλλά και η δυνατότητα να κρυφοκοιτάξεις μέσα σε γραφεία, σπίτια ακόμα και δωμάτια ξενοδοχείων, που βρίσκονται στο επίπεδο των ματιών. Η μακρινή και η κοντινή Νέα Υόρκη, η ανθρώπινη και η απρόσωπη, η ράθυμη και η εργατική, εντέλει η δική μου.
Μπορεί να μην είμαι εκεί για να γιορτάσω την ολοκλήρωση του πάρκου, αλλά νοερά συνεχίζω τις διαδρομές και νοσταλγώ τις παγωμένες σπιλιάδες του αέρα που έρχονται από τον ωκεανό και καθαρίζουν τη σκέψη, όπως βρίσκεται κανείς στην κουπαστή, πάνω από την 11η λεωφόρο...
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΟΥΡΝΑΡΑ
"ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
