ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ Π. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Τελικά, θα µας στείλουν στο ψυχιατρείο! Οι πολιτικοί, βεβαίως. Οι οποίοι αφού «κατάφεραν» (όχι όλοι, φυσικά) µε τις κλεψιές τους, τις κοµπίνες τους, τις µίζες τους, την ατιµωρησία τους και τη συνεχή µέριµνά τους για τη θωράκιση των προνοµίων τους, να οδηγήσουν την Ελλάδα στην πλήρη οικονοµική καταβαράθρωση και τους φορολογούµενους πολίτες, στην οργή, την απελπισία και την κατάθλιψη µε τα καµώµατά τους, την Τετάρτη λίγο έλειψε να µας τρελάνουν!
Και τι δεν είχε αυτή η Τετάρτη της 16ης Ιουνίου 2011 – ηµεροµηνία που ο Πρωθυπουργός άφηνε πίσω του τα 59 χρόνια του: µολότοφ, δακρυγόνα, χειροβοµβίδες κρότου και λάµψης, συµπλοκές, ξυλοδαρµούς, προσαγωγές, µπαχαλάκηδες, µπλόκα «Αγανακτισµένων» για να µην µπορούν οι βουλευτές να πάνε στη Βουλή, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, ΜΑΤ παντού στο Κέντρο, γιούχα και µούντζες και, κυρίως, αγωνία για το µέλλον της χώρας, µε τις οπερετικές τηλεφωνικές διαβουλεύσεις Παπανδρέου - Σαµαρά, που αλλιώς ξεκίνησαν το πρωί και αλλού – τελείως – κατέληξαν το βράδυ!
Και όλ’ αυτά, σε περίοδο που το χρέος µάς πνίγει, οι ξένοι δανειστές µας µάς θεωρούν αναξιόπιστους συνοµιλητές, τα σπρεντ κάνουν άλµατα εις ύψος, το Χρηµατιστήριο καταρρέει, οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται, επιχειρήσεις χρεοκοπούν, µαγαζιά κατεβάζουν ρολά και ο Παπακωνσταντίνου πρόσθετε αράδα καινούργιους φόρους, για να µαζέψει λεφτά από µια αγορά που πνέει τα λοίσθια και από µισθωτούς και συνταξιούχους που έχουν µείνει πανί µε πανί!
Χρόνια και χρόνια γράφω ότι αυτό το κράτος είναι της πλάκας. Τώρα, όµως, τα πράγµατα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Απελπισµένος ο κόσµος κοιτάζει γύρω του και πουθενά δεν βλέπει µια αχτίδα φωτός. Και ενώ την Τετάρτη φάνηκε ότι τα δύο µεγάλα κόµµατα είχαν βρει µια οδό συνεννόησης και πιθανής συνεργασίας, πρυτάνευσε και πάλι το κοµµατικό συµφέρον, ανασκουµπώθηκαν οι «αυλικοί» και οι παρατρεχάµενοι «συµβούλευσαν» και πίεσαν κι έτσι ξαναγυρίσαµε στο µπάχαλο, µε το Μακροπρόθεσµο να µας καταδιώκει και τα ταµεία να είναι άδεια – να µην έχουµε χρήµατα ούτε καν για τους µισθούς και τις συντάξεις του Ιουλίου!
Η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη, που οι πάντες φοβούνται πλέον κοινωνικές εκρήξεις µεγάλης έκτασης. Αλλά οι πολιτικοί, στην πλειονότητά τους, τον χαβά τους. Η «µικρή τους πόλη», ο περίγυρός τους, οι ψηφοφόροι τους, τα ρουσφέτια τους, η ασυλία τους, η βεβαιότητά τους ότι δεν πρόκειται να λογοδοτήσουν. «Θα κριθούµε – λένε – στο τέλος της τετραετίας»! ∆ηλαδή; Θα τους «µαυρίσει» ο λαός για όσα λάθη διέπραξαν! Και λοιπόν; Τι θα κερδίσει ο λαός που τραβάει όσα τραβάει;
Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κλίµα, διάβασα µια δήλωση του ρεαλιστή Στέφανου Μάνου, που µου έκανε µεγάλη εντύπωση. Αντιγράφω:
«... ∆εν θ’ αφήσουµε να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, θα διαψεύσουµε όλες τις προβλέψεις. Θα τους τις τρίψουµε στη µούρη. Αν επιτευχθεί το 2011 πρωτογενές πλεόνασµα 3-5 δισ. ευρώ, θα προκληθεί πανικός στις αγορές (...). Μπορούµε για τρία χρόνια να ζήσουµε χωρίς δηµοτικούς σταθµούς και τηλεοράσεις; Χωρίς το κανάλι της Βουλής; Με επιχορήγηση 0,70 ευρώ ανά ψήφο στα κόµµατα αντί των 10 ευρώ; Χωρίς ΟΣΕ; Χωρίς το Πανεπιστήµιο Στερεάς Ελλάδας; Με περιθώρια κέρδους των φαρµακοποιών “περιορισµένα” στα περιθώρια κέρδους των γερµανών φαρµακοποιών;».
