Άνθρωποι που έχασαν τα σπίτια τους στον καταστροφικό σεισμό, παρατάχθηκαν για να λάβουν προμήθειες βοήθειας σε έναν πρόχειρο καταυλισμό, στην πόλη Iskenderun, στη νότια Τουρκία.
Σχεδόν δύο εβδομάδες μετά από έναν τεράστιο σεισμό που ισοπέδωσε δεκάδες χιλιάδες κτίρια και εκτόπισε εκατομμύρια ανθρώπους στην Τουρκία και τη Συρία, πολλοί εξακολουθούν να αγωνίζονται να εκπληρώσουν τις βασικές τους ανάγκες και κάποιοι στριμώχνονται σε σκηνές, εργοστάσια, βαγόνια τρένων και θερμοκήπια.
Οι άνθρωποι που απωθήθηκαν από τα σπίτια τους στη ζώνη της καταστροφής περιέγραψαν ένα ευρύ φάσμα συνθηκών: Μερικοί κατάφεραν να βρουν τακτικά ζεστά ντους, ενώ άλλοι φοβήθηκαν ότι θα πεθάνουν από παγετό.
Η τουρκική κυβέρνηση και δεκάδες ανθρωπιστικές οργανώσεις έχουν ξεκινήσει μια τεράστια προσπάθεια βοήθειας. Η κυβέρνηση δήλωσε την Τετάρτη ότι περισσότερα από 5.400 εμπορευματοκιβώτια πλοίων έχουν αναπτυχθεί ως καταφύγια και πάνω από 200.000 σκηνές έχουν αποσταλεί.
Αλλά αντιμετωπίζει μια τεράστια καταστροφή. Η κυβέρνηση λέει ότι τουλάχιστον 84.000 κτίρια, που περιείχαν περισσότερες από 332.000 κατοικίες, είτε καταστράφηκαν από τον σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου είτε υπέστησαν μεγάλες ζημιές για να χρησιμοποιηθούν. Δεν υπάρχει επίσημος αριθμός για τον αριθμό των ανθρώπων που εκτοπίστηκαν στην τουρκική πλευρά της περιοχής της καταστροφής, η οποία φιλοξενεί περίπου 14 εκατομμύρια, ή το 16% του πληθυσμού της χώρας.
Στα ορεινά χωριά της επαρχίας Καχραμανμάρας, οι ντόπιοι δίνουν μάχη για να ζεσταθούν τις νύχτες που είναι τσουχτερό.
Το Buyuknacar, ένα χωριό μόλις λίγα χιλιόμετρα από το επίκεντρο του σεισμού των 7,8 Ρίχτερ, υπέστη σοβαρές ζημιές και 158 σκοτώθηκαν. Δύο μέρες μετά τον αρχικό σεισμό, ένα στρατιωτικό ελικόπτερο έφερε προμήθειες και την πέμπτη μέρα ο δρόμος καθαρίστηκε.
Αν και οι κάτοικοι του χωριού έχουν σκηνές, είναι πολύ αδύναμες για να κρατήσουν μακριά το κρύο. Οι κάτοικοι του χωριού είπαν ότι φοβούνται ότι οι συνθήκες πάγου στα βουνά θα οδηγούσαν σε περαιτέρω θανάτους.
Ο Umut Sitil, 45 ετών, είπε: «Η βασική μας ανάγκη είναι, πρώτα, τα κοντέινερ. Οι σκηνές δεν θα λειτουργήσουν εδώ… Οι άνθρωποι στις σκηνές θα παγώσουν μέχρι θανάτου».
Την Τρίτη, ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ότι 2,2 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τη ζώνη της καταστροφής. Από αυτούς, είπε, οι ανάγκες στέγασης 1,6 εκατομμυρίων είχαν εκπληρωθεί, συμπεριλαμβανομένων περίπου 890.000 ατόμων που τοποθετήθηκαν σε δημόσιες εγκαταστάσεις, όπως φοιτητικές εστίες, και 50.000 σε ξενοδοχεία.
Το υπουργείο Μεταφορών δήλωσε την Τετάρτη ότι η κυβέρνηση βοήθησε περισσότερους από 272.000 να απομακρυνθούν αεροπορικώς, θαλάσσια και σιδηροδρομικά. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι προτιμούν να παραμείνουν κοντά στα σπίτια τους, είτε για να προστατεύσουν τα υπάρχοντά τους, είτε για να περιμένουν να ανακτηθούν τα πτώματα των συγγενών τους είτε, σε αγροτικές περιοχές, για να φροντίσουν τα ζώα τους.
Άλλοι που αναζητούν προστασία από τις χειμερινές θερμοκρασίες έχουν καταφύγει σε οποιαδήποτε δομή που θα κρατήσει μακριά τα στοιχεία.
Κοντά στις ακτές της Μεσογείου στο Χατάι, μια από τις πιο πληγείσες επαρχίες, αγρότες στην περιοχή Samandag εγκατέλειψαν τα κατεστραμμένα σπίτια τους σε μεγάλα θερμοκήπια που χρησιμοποιούνται συνήθως για την καλλιέργεια ντομάτας, φέρνοντας μαζί τους ό,τι κλινοσκεπάσματα και μαγειρικά σκεύη μπορούσαν να σώσουν.
Οι ντόπιοι είπαν ότι περίπου 2.000 άνθρωποι ζούσαν τώρα κάτω από τα πλαστικά καλύμματα. Πολλοί είχαν χάσει όχι μόνο τα σπίτια τους αλλά και τα ζώα τους.
«Δεν υπάρχει ασφαλές μέρος εκτός από τα θερμοκήπια, γιατί τα σπίτια κατέρρευσαν λόγω του σεισμού», είπε ο Ozkan Sagaltici, στα 50 του.
Οι κάτοικοι του χωριού έχουν στήσει ξυλόσομπες μέσα στα θερμοκήπια για να μαγειρεύουν τα φαγητά που μοιράζονται οι ανθρωπιστικές οργανώσεις.
«Δεν έχουμε καθαρά ρούχα», είπε η Suzan Sagaltici, η οποία μένει σε ένα θερμοκήπιο στην άλλη άκρη του χωριού. «Δεν μπορούμε να καθαριστούμε όπως θα θέλαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε ντους. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις εδώ. Δεν υπάρχει νεροχύτης. Δεν έχουμε τίποτα. Είναι σαν να ζεις στο ύπαιθρο».
Άλλοι εκτοπισμένοι έχουν βρει σχετικά σταθερό καταφύγιο. Αλλού στο Χατάι, η οικογένεια Γιουκσέλ βρήκε καταφύγιο σε ένα εργοστάσιο μετάλλων, όπου τους παρασχέθηκαν είδη πρώτης ανάγκης, όπως ρούχα και είδη σπιτιού.
Ο Veysel Yuksel, η σύζυγός του, Dilek Nur Yuksel, και τα τρία τους παιδιά ζουν σε ένα τρέιλερ στο εργοστάσιο κοντά στο λιμάνι της πόλης Iskenderun. Τα παιδιά παίζουν ανάμεσα σε βαριά μηχανήματα καθώς οι γονείς τους ετοιμάζουν φαγητό.
«Το σπίτι μας δεν έχει καταστραφεί ολοσχερώς, αλλά έχει υποστεί σοβαρές ζημιές», είπε ο Yuksel. «Όλα τα κτίρια γύρω από το δικό μας έχουν καταστραφεί».
Τις πρώτες ημέρες μετά τον σεισμό, περίπου 1.600 άνθρωποι από την κοντινή πόλη Dortyol έμειναν στο εργοστάσιο, αλλά οι μισοί αργότερα έφυγαν για άλλες περιοχές της Τουρκίας.
Οι εκτοπισμένοι κάτοικοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν ένα κοινόχρηστο μπάνιο με ζεστό νερό, ένα πλυντήριο και μια μικρή κουζίνα. Κοιμούνται σε γραφεία, κοντέινερ ή ρυμουλκούμενα.
Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Iskenderun, οικογένειες καταφεύγουν σε βαγόνια τρένων, σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο Andalou.
«Το σπίτι μας έχει καταστεί άχρηστο, δεν μπορούμε να μπούμε σε αυτό», είπε η Νίντα Καραχάν, 50 ετών, η πενταμελής οικογένεια της οποίας ζούσε σε μια άμαξα βαμμένη σε κρεμ και κόκκινο χρώμα. «Τα βαγόνια έγιναν το σπίτι μας».
Εκτός από την παροχή ζεστού καταφυγίου, οι άνθρωποι είπαν ότι τους παρέχονται τρία γεύματα την ημέρα από τον στρατό.
Το Κατάρ στέλνει καταφύγια που χρησιμοποιήθηκαν για να στεγάσουν οπαδούς ποδοσφαίρου κατά τη διάρκεια του περσινού Παγκοσμίου Κυπέλλου. Πολλά άλλα έθνη έχουν επίσης στείλει σκηνές και κοντέινερ.
Στην πρωτεύουσα της επαρχίας Καχραμανμάρας, που έχει το ίδιο όνομα με την επαρχία, οι κάτοικοι παραπονέθηκαν επίσης για δυσκολίες στην εύρεση ενός χώρου διαμονής.
«Δεν μπορούσα να βρω κάτι σαν σκηνή για τις πρώτες τρεις ή τέσσερις ημέρες», είπε ο πατέρας τριών παιδιών Haci Kose. «Πήγαινα με την οικογένειά μου με το αυτοκίνητό μου [αλλά] δεν μπορούσα να βρω μέρος για να μείνω όπου κι αν πήγαινα. Είπαν ότι υπάρχουν σκηνές εδώ κι εκεί [αλλά] το φτιάχνουν».
Τελικά του παραχώρησε μια σκηνή από μια υπηρεσία βοήθειας του Αζερμπαϊτζάν, αλλά είπε ότι εξακολουθεί να αντιμετωπίζει προβλήματα να πάρει αρκετά για να φάει ή να βρει ένα μέρος για να ανακουφιστεί.
«Μακάρι να ήμασταν κολλημένοι κάτω από τα ερείπια, ώστε να μην χρειαστεί να ζήσουμε σε αυτή την κατάσταση», πρόσθεσε ο Kose. «Η βοήθεια δεν έρχεται στους ανθρώπους στις σκηνές».
ekathimerini.com
sidirodromikanea.blogspot.com
