Του Βασίλη Χωριάτη
Μέσα Σεπτέμβρη πριν 28 χρόνια και κάνω ένα φωτογραφικό ταξίδι μεταξύ Ελαιοχωρίου και Παρθενίου στην Αρκαδία. Φτάνω με το ι.χ. μου νωρίς στην γέφυρα χλμ.σ.104 και αρχίζω να ανεβαίνω την γεμάτη πέτρες και πουρνάρια πλαγιά για να φτάσω πάνω από το επίπεδο της γέφυρας και να φωτογραφίσω το τρένο, έχω υπερβεί τα χρονικά όρια και κάπου στα μισά με προλαβαίνει η 423 αμαξ/χία που περνά, βγάζω μια φωτογραφία της λεγόμενης ΄΄πείνας΄΄ και με κόντρα ήλιο…
Φτάνω τελικά επάνω και την ησυχία ταράζουν σφυριές, ομιλίες και δισκοπρίονα, είναι οι ανώνυμοι εργάτες του Τ.Μ.Κ. (Τμήμα Μεταλλικών Κατασκευών), είμαι στην πλαγιά και σκέφτομαι πως για την επόμενη αμαξ/χία 425 έχω πολύ ώρα (2,5 ώρες τουλάχιστον), τι να κάνω, λέω ας κατέβω στην γέφυρα να δω τους εργάτες , να περάσει η ώρα πιο ευχάριστα.
Κάνουμε τις δέουσες συστάσεις (πως σε λένε, πούθε έρχεσαι, από δω σακάτου είσαι; τι φτιάχνετε εδώ ; κλπ κλπ) Αρκάς και εγώ και η κουβέντα γλυκαίνει μα την εργασία δεν την σταματούν, η ώρα περνά , στις στιγμές μοναξιάς μου απολαμβάνω τα σιγαρέτα μου και που και που βλέπω και καμιά γερακίνα ψηλά στον ουρανό να πλανάρει κυκλικά ψάχνοντας για θήραμα…..
Και το γεύμα; αχχχ αυτό το γεύμα ! τόσο απλό, μα τόσο πλούσιο…μια κατσαρόλα μεγάλη με βρασμένα χοντρά μακαρόνια, μια κατσαρόλα με κοκκινιστό κόκορα, ένα ταπεράκι με χωριάτικη σαλάτα, ένα μεγάλο παγούρι με ροζέ κρασί και ένα με νερό…Καθίσαμε και ένας εξ αυτών μου λέει περίμενε, μην αρχίσεις. Δεν περνάνε 2-3 λεπτά και ένας άλλος εκ των εργατών κατέβαινε την πλαγιά κουβαλώντας φρεσκοκομμένη ρίγανη !
Θετικότατη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός πως όλοι κάναμε τον σταυρό μας και μετά ξεκινήσαμε….απλά , ήρεμα και ευλαβικά , χωρίς φωνές, φανφάρες, βωμολοχίες κλπ κλπ η σάλτσα από το ρούφηγμα των μακαρονιών ενίοτε εκσφενδονιζόταν στο τραπέζι ή στα ρούχα μου, οι γευστικοί μου 'κάλυκες" είχαν έρθει είς κατάστασιν οργασμού με το δροσερό και γευστικότατο κρασί και δεν άρχισε σιγά- σιγά και η απλή κουβέντα για τα σιδηροδρομικά τεκταινόμενα…..
Η ώρα περνούσε ευχάριστα και ή ώρα του 425 πλησίαζε, κάποια στιγμή λέω πως πρέπει να τους αφήσω γιατί το τρένο πρέπει να κοντοζυγώνει και πρέπει να πάρω θέση στην απέναντι πλαγία της γέφυρας λόγω θέσεως ήλιου, δεν προλαβαίνω να σηκωθώ και ακούω το χαρακτηριστικό σφύριγμα του Γκάνζ (φρρρρρού-φρρρουουουουού)….γμτ@#$#%$^$#@ πάλι θα το χάσω κλπ κλπ, πετάγομαι και αρχίζω να τρέχω, ο αρχιεργάτης μου φωνάζει και μου λέει "μην τρέχεις, θα το σταματήσω μέχρι να περάσεις απέναντι" απαντώ "ευχαριστωωωωώ τρέχοντας". Ο μηχανοδηγός έχει κόψει αισθητά ταχύτητα ενημερωμένος μέσω εντύπου υποδείγματος, λόγω εργασιών στο χλμ σημείο 104. Ο αρχιεργάτης, του κάνει νόημα να κόψει (σχεδόν σταμάτησε) μα εγώ ήδη έχω φτάσει στο σημείο που πρέπει για την φωτογράφιση. Βλέπω μερικά κεφάλια επιβατών να κοιτούν απορημένοι έξω και τον μηχανοδηγό να μου αναβοσβήνει τα φώτα. Του κάνω την κλασσική κίνηση "ξεκίνα"
Ξεκινά το τρένο , αλλά ο γνωστός "σκύλος" μου την φυλάει (έλλειψη ήλιου στο πλάνο και πέριξ ηλιόλουστα)….τελειώνοντας πλέον κατεβαίνω να χαιρετίσω τους εργάτες του Τ.Μ.Κ. και να αναχωρήσω για άλλο φωτογραφικό σημείο…
Υγ1 συγνώμη που δεν αναφέρω τα ονόματά σας αλλά δεν τα θυμάμαι…
Υγ2 αυτό το γεύμα ήταν ένα εκ των δύο καλυτέρων στο δίκτυο της Πελοποννήσου
sidirodromikanea.blogspot.com
