Οι εγκαταλειμμένες σήραγγες στην οδό King William που απεικονίζονται το 1930 (Συλλογές Μουσείου Μεταφορών του Λονδίνου)
Η γραμμή είχε τρελές καμπύλες και απότομες κλίσεις που δεν ήταν καθόλου ιδανική για ταξιδιώτες άρρωστους επιβάτες
Μερικοί άνθρωποι θα προχωρήσουν περισσότερο από άλλους για να αναζητήσουν το χαμένο δίκτυο του υπόγειου σιδηρόδρομου και εγκαταλελειμμένων σταθμών του.
Εάν είστε πραγματικός Ιντιάνα Τζόουνς, μπορεί να θέλετε να προσπαθήσετε να βρείτε έναν τρόπο πρόσβασης σε αυτό.
Αυτό που ψάχνετε εδώ είναι το βόρειο τέρμα του πρώτου ηλεκτρικού σιδηροδρόμου Tube στον κόσμο, επομένως είναι πολύ ιδιαίτερο.
Για να φτάσετε σε ό,τι έχει απομείνει από τον σταθμό King William Street , θα πρέπει να λάβετε άδεια για να πάτε σε ένα κτίριο γραφείων, να βουτήξετε μέσα από δύο σετ θυρών ασφαλείας και να ανοίξετε ένα κάλυμμα φρεατίου.
Εκεί, αν τολμάς, μπορείς να κατέβεις από μια παλιά σκουριασμένη σπειροειδή σκάλα μέχρι τις αχρηστευμένες πλατφόρμες σταθμών αυτού του χαμένου πετραδιού του μετρό του Λονδίνου.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σταθμός εδώ από τότε που κατεδαφίστηκε τη δεκαετία του 1930, γεγονός που κάνει την προσπάθεια να το ανακαλύψετε ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
Αλλά αργότερα ξαναζωντάνεψε και χρησιμοποιήθηκε -όπως τόσοι πολλοί σταθμοί- ως καταφύγιο αεροπορικών επιδρομών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όταν άνοιξε τον Δεκέμβριο του 1890, η King William Street ήταν το βόρειο τέρμα της πρώτης στον κόσμο βαθιάς σήραγγας του υπόγειου σιδηρόδρομου - του City and South London Railway (C&SLR) - που εκτελούσε από το Stockwell ως το City.
Αρχικά ονομαζόταν City of London & Southwark του μετρό, και αρχικά επρόκειτο να κινηθεί μόνο μέχρι το Borough.
Η κατασκευή δύο χωριστών σηράγγων για τη γραμμή ξεκίνησε το 1884.
Ένας άξονας 82 ποδιών βυθίστηκε στην κοίτη του ποταμού στο βόρειο άκρο της γέφυρας του Λονδίνου για να ξεκινήσει η διάνοιξη σήραγγας.
Αρχικά τα βαγόνια του τρένου προορίζονταν να έλκονται με καλώδια, αλλά η τεχνολογία προχωρούσε γρήγορα και πολύ γρήγορα οι διευθυντές του έργου άρχισαν να σκέφτονται για τρένα με ηλεκτρική ενέργεια.
Σύντομα σχεδιάστηκε να επεκταθεί η γραμμή στο Clapham - και η εταιρεία άλλαξε το όνομά της σε City & South London Railway.
Ο σταθμός του δρόμου King William αναπτύχθηκε από ένα υπάρχον κτίριο στη γωνία των οδών King William και Arthur Street.
Εργάτες που βάζουν τις τελευταίες πινελιές στην οδό King William τον Μάρτιο του 1940 καθώς μετατρέπεται σε καταφύγιο αεροπορικής επιδρομής (Φωτογραφία Harry Todd/Fox Photos/Getty Images)Από την αίθουσα κρατήσεων, οι υδραυλικοί ανελκυστήρες κατέβηκαν 75 πόδια στις πλατφόρμες.
Η King William Street είχε πολλά περίεργα μικρά πράγματα γι 'αυτό, τα οποία έδειχναν τις μηχανικές δυσκολίες που έπρεπε να ξεπεράσουν οι πρώτοι πρωτοπόροι του μετρό του Λονδίνου.
Δύο πλατφόρμες βρίσκονταν παράξενα στις δύο πλευρές μιας πίστας - κάτι που ήταν μια αναδρομή στην τεχνολογία καλωδίων και ήταν λιγότερο από το ιδανικό.
Οι σήραγγες που πλησίαζαν τον σταθμό ήταν απότομα καμπυλωμένες και σε απότομη πλαγιά, ώστε να περάσουν αρκετά βαθιά για να περάσουν κάτω από τον ποταμό Τάμεση, ενώ ακολουθούσαν την πορεία των δημόσιων δρόμων όπως η Swan Lane και η Arthur Street.
Η σήραγγα με κατεύθυνση προς τα βόρεια ξεκίνησε πάνω από τη νότια σήραγγα και έπρεπε να κάνει μια βαθιά βουτιά προς τα κάτω για να μπορεί να τρέχει παράλληλα με αυτήν.
Αυτό σήμαινε πάλι τρελές καμπύλες και απότομες κλίσεις - καθόλου ιδανικές για άρρωστους επιβάτες που ταξιδεύουν!
Αυτό σήμαινε ότι ο αριθμός των επιβατών που μπορούσαν να χειριστούν οι σταθμοί ήταν μαζικά περιορισμένος.
Το 1895, κατασκευάστηκε μια κεντρική νησιωτική πλατφόρμα με ράγες σε κάθε πλευρά, ώστε δύο τρένα να μπορούν να έχουν πρόσβαση στο σταθμό ταυτόχρονα, αλλά μόνο εν μέρει έλυσε το πρόβλημα.
Ο ίδιος ο σταθμός χτίστηκε σαν ένα τεράστιο σπήλαιο από τούβλα υπόγεια. Η κατασκευή του ήταν επικίνδυνη και προκάλεσε καθίζηση σε πολλά γύρω κτίρια.
Ο σταθμός άνοιξε επίσημα το 1889 από τον HRH Edward Prince of Wales - αργότερα ο Edward VII έκανε μια επίσκεψη.
Ένα σχέδιο ενός τρένου καθόταν στην οδό King William (Φωτογραφία από SSPL/Getty Images)
Η πρώτη ατμομηχανή στη γραμμή ονομάστηκε Prince of Wales. Ο πρίγκιπας και τα αφεντικά των σιδηροδρόμων ταξίδεψαν στο Stockwell με το τρένο για ένα εορταστικό συμπόσιο, αλλά στο δρόμο για το σπίτι ο σιδηρόδρομος χάλασε και έπρεπε να βρουν άλλα μέσα μεταφοράς!
Οι επιβάτες άρχισαν να χρησιμοποιούν τη γραμμή τον Δεκέμβριο του 1890 και πλήρωσαν μια τυπική έκθεση 2d.
Όμως μέσα σε μόλις ένα χρόνο η διάταξη του σταθμού προκαλούσε σοβαρά προβλήματα και χαρακτηριζόταν ως «μηχανική γκάφα».
Η οδήγηση στα μικρά ηλεκτρικά καρότσια πρέπει να ήταν κάπως σαν τρενάκι κατά τόπους.
Ο μόνος τρόπος με τον οποίο τα τρενάκια θα μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα ανέβουν στις πλαγιές του δρόμου στην προσέγγιση προς το σταθμό ήταν να πάνε όσο το δυνατόν γρηγορότερα στη διαδρομή μέχρι την πλαγιά.
Μερικές φορές τα τρένα τελείωσαν από ρουφηξιά και οι οδηγοί έπρεπε να τους αφήσουν να κυλήσουν πίσω στην πλαγιά.
Οι δύο αποβάθρες αντικαταστάθηκαν με μια νησιωτική πλατφόρμα, έτσι ώστε δύο τρένα να μπορούν να επισκέπτονται τον σταθμό, αλλά ήδη εκπονούνταν σχέδια για το κλείσιμο του και την κατασκευή ενός νέου σταθμού στο Moorgate.
Νέες σήραγγες κατασκευάστηκαν κάτω από τον Τάμεση από το Borough και μια εντελώς νέα διαδρομή χτίστηκε στο Moorgate, παρακάμπτοντας εντελώς την King William Street μέχρι το 1900.
Πολλοί παραπονέθηκαν ότι ο σιδηρόδρομος είχε αποδειχθεί εντελώς σπατάλη χρημάτων, αλλά δεν έλειψαν οι προσφορές από ανθρώπους που ήθελαν να αγοράσουν τις παλιές σήραγγες - συμπεριλαμβανομένων ορισμένων από εταιρείες που ήθελαν να καλλιεργήσουν μανιτάρια στους υγρούς χώρους.
Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, προτάθηκε ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως βάση για εχθρικούς πράκτορες και ερευνήθηκαν από την αστυνομία - περιττό να πούμε ότι δεν βρέθηκε τίποτα.
Ένα ατμοκίνητο τρένο που μετέφερε επιβάτες τον 19ο αιώνα φτάνει στο σταθμό Moorgate του μετρό στο κεντρικό Λονδίνο στις 13 Ιανουαρίου 2013, για να σηματοδοτήσει τα 150 χρόνια από το πρώτο ταξίδι του μετρό στο Λονδίνο. (Η πίστωση φωτογραφίας θα πρέπει να είναι CARL COURT/AFP μέσω Getty Images)
Το κτίριο του σταθμού στην οδό King William 46 κατεδαφίστηκε τελικά στη δεκαετία του 1930 και έτσι ο μόνος τρόπος για να κατεβείτε στον σταθμό σήμερα είναι μέσω ενός καλύμματος φρεατίων μέσα στο κτίριο γραφείων Regis House.
Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μερικές από τις σήραγγες χρησιμοποιήθηκαν ως καταφύγιο αεροπορικών επιδρομών και εγκαταστάθηκαν έξι νέες σκάλες για αυτό.
Μετά τον πόλεμο όμως οι έξι νέες είσοδοι σφραγίστηκαν και ο σταθμός εγκαταλείφθηκε ξανά.
Μερικές από τις παλιές σήραγγες εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα και χρησιμοποιούνται ως φρεάτιο εξαερισμού για το σταθμό London Bridge, αλλά το τεράστιο φρεάτιο του ανελκυστήρα του σταθμού γέμισε με σκυρόδεμα όταν χτίστηκε το Regis House.
Άλλες σήραγγες έχουν κοπεί από εκείνες που εξυπηρετούν άλλους σταθμούς και έχουν περάσει πολλά καλώδια μέσω του σταθμού για την τροφοδοσία της γραμμής Jubilee.
Αλλά ο παλιός θόλος που στέγαζε την πλατφόρμα είναι ακόμα εκεί και μπορείτε να δείτε απομεινάρια της περιοχής που χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο βομβών στον πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των παλιών τουαλετών. Οι προπαγανδιστικές αφίσες και ταμπέλες εξακολουθούν να επιβιώνουν σχεδόν τέλεια. Είναι ακόμα ένα παράθυρο σε έναν χαμένο κόσμο.
Αυτός είναι ένας από εκείνους τους εγκαταλελειμμένους σταθμούς που είναι πολύ μακριά από την πεπατημένη, αλλά προσφέρει μια συναρπαστική ματιά στο πώς το μετρό του Λονδίνου εξελίχθηκε με έναν τόσο τυχαίο τρόπο, βήμα προς στάδιο, στρώμα επί στρώμα.
Σε μια σύγχρονη ανατροπή της ιστορίας, μερικές από τις σήραγγες χρησιμοποιούνται τώρα ξανά ως διαδρομές πρόσβασης για τους εργαζόμενους που κάνουν αναβάθμιση στο σταθμό Bank.
Και το London Transport Museum πραγματοποίησε πρόσφατα μια εικονική περιήγηση στην οδό King William, ώστε να μπορείτε να δείτε μέσα στον παλιό σταθμό και να μάθετε πώς χρησιμοποιούνται μέρη του στο έργο του σταθμού Bank.
mylondon.news
sidirodromikanea.blogspot.com
