Η Μουσική βραδιά στο σιδηροδρομικό μουσείο έφερε πιο κοντά τους σιδηροδρομικούς.

Δεν ήταν μόνο η ψυχαγωγική πλευρά που πρόσφερε η μουσική βραδιά που διοργάνωσαν ο σύλλογος «Φίλοι του σιδηροδρόμου Θεσσαλονίκης» σε συνεργασία με το Μουσικό Εργαστήρι «Θερμαϊκός» αλλά και εκείνη της συνάντησης μεταξύ παλιών φίλων σιδηροδρομικών που είχαν χρόνια να ανταμώσουν.

Μεταξύ εκείνων που παραβρεθήκαν στη εκδήλωση ήταν και κ. Σταμάτης Τσάκος πρώην Αρχιμηχανικός του ΟΣΕ . Ο κ. Τσάκος χαίρει της αγάπης και της εκτιμήσεως όλων των σιδηροδρομικών.

Λίγο μετά την συνταξιοδότηση του είχαμε συνάντηση με τον κ. Τσάκο και του είχαμε ζήτηση να μας περιγράψει την ζωή του στον σιδηρόδρομο και την οποία συνέντευξη τη δημοσιεύσαμε στο περιοδικό «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ» ΤΟ 2003.

Γράφαμε τότε με τίτλο Σταμάτης Τσάκος: «Η ζωή μου στο σιδηρόδρομο»

Λίγο μετά την αποχώρησή του από τον ΟΣΕ λόγο συνταξιοδότησης, ο πρώην διευθυντής Μακεδονίας - Θράκης κ. Σταμάτης Τσάκος σε μια εκ βαθέων συζήτηση μαζί του, μας εξιστορεί την ζωή του μέσα στο σιδηρόδρομο από τα δικά του βιώματα.

«Στην υπηρεσία ήρθα τον Μάϊο του 1973. Ήμουν αρχικά στην υπηρεσία γραμμής. Τότε ήταν υπαρχιμηχανικός ο κ. Παναγιωτάκης, αρχιμηχανικός ο κ. Καρανίδης και διευθυντής ο κ. Καζαντζόγλου. Ήταν τα χρόνια που αποκτούσαμε τις πρώτες εμπει­ρίες στα σιδηροδρομικά θέματα. Κάποιες από αυτές ήταν το να αγαπήσουμε το αντικείμενο και τους ανθρώπους. Θυμάμαι πολύ νοσταλγικά αυτά τα χρόνια. Εκείνη την εποχή οι σχέσεις ήταν πιο ανθρώπινες, αλλά και η αγάπη που υπήρχε για τον σιδηρό­δρομο ήταν μεγαλύτερη. Οι παλαιοί, τα θυμούνται πάντα με α­γωνία και λαχτάρα επειδή έχουν ζήσει διάφορες καταστάσεις στα εργοτάξια με συνθήκες δύσκολες.

Εργαζόμασταν με όλες τις καιρικές συνθήκες όπως κρύο, χιο­νιά, βροχές, ζέστη αλλά και με όλες τις καταστάσεις. Πολλές φορές κοιμόμασταν σε βαγόνια όταν χρειαζότανε όπως σε εκτροχιάσεις και πλημμύρες για να μπορέσουμε να ανταπεξέλ­θουμε στις δυσκολίες. Το προσωπικό το οποίο αποτελούνταν α­πό πολλά άτομα, τότε δούλευε πραγματικά για τον σιδηρόδρο­μο. Τώρα το προσωπικό όπως είναι γνωστό, είναι ελλιπές αλλά και οι συνθήκες διαφορετικές. Υπάρχει μια απομάκρυνση, χωρίς να θέλω να γίνω τραγικός, από το σιδηρόδρομο. Οι παλαιοί αγα­πούσαν πραγματικά τον σιδηρόδρομο. Δένονταν μαζί του. Σήμε­ρα τον βλέπουν επαγγελματικά.

Σιγά, σιγά η καριέρα μου προχωρούσε ώσπου έγινα αρχιμηχα­νικός. Για ένα διάστημα ήμουν στην Δράμα στο 3ο τμήμα γραμ­μής και μετά στην Θεσσαλονίκη όπου λίγο αργότερα ανέλαβα διευθυντής Μακεδονίας - Θράκης».

Σε ερώτηση αν ήθελε να προσφέρει περισσότερα και δεν μπό­ρεσε είπε: «Αυτό είναι σίγουρο, δηλαδή, οι συνθήκες είναι τέ­τοιες που ο καθένας θα ήθελε να προσφέρει περισσότερα. Υπάρχουν όμως περιορισμοί. Η αποκέντρωση δεν είναι έτσι ό­πως θα θέλαμε να είναι. Κάναμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε α­νάλογα με τις δυνατότητες που μας δίδονταν».

Ζητήσαμε από τον κ. Τσάκο να μας πει κάποιο χαρακτηριστικό περιστατικό που έμεινε στην μνήμη του και να τι μας είπε: «Υπάρχουν πολλά. Εκείνο όμως που έχει μείνει στη μνήμη μου είναι το τραγικό δυστύχημα που έγινε στα Λιβερά. Εκείνο θυμάμαι πιο έντονα, γιατί εκεί έμεινα τρία μερόνυχτα για να δούμε πώς έγινε το ατύχημα και να αποκαταστήσουμε την κυκλοφορία. Εκεί έμεινα 3 μέρες και 3 νύχτες, χωρίς φαγητό χωρίς να κοιμη­θώ, χωρίς να πάω στο σπίτι μου. Το δίλημμα δεν ήταν απλός με­γάλο αλλά και τριπλό. Όταν πήγα στο σπίτι, ήταν να φάω, να πλυθώ ή να κοιμηθώ. Ήταν μια εμπειρία που θα μου μείνει πραγ­ματικά αξέχαστη».

Να σημειώσουμε  ότι, ο κ. Τσάκος ως Διευθυντής Μακεδονίας –Θράκης του ΟΣΕ είχε πάντα την πόρτα του ανοικτή, σε αντίθεση με τους προκάτοχους του και πάντα με ευγένεια καλοδέχονταν τους συναδέλφους του.

Να είστε καλά αγαπητέ κ. Τσάκο.

Χρήστος Γιαννακίδης

sidirodromikanea.blogspot.com