Κάποτε περνούσαν χιλιάδες επιβάτες καθημερινά. Όλοι είχαν τη δική τους μικρή ή μεγάλη ιστορία.
Από απλές καθημερινές στιγμές, μέχρι δράματα αλλά και ιστορίες αγάπης και ανυπομονησίας. Και ο τόπος ζούσε και ανέπνεε συνεχώς.
Περάσαμε από το όμορφο χωριό Νικηφόρος και στη συνέχεια πήγαμε στο Παρανέστι.
Γέροι άνθρωποι στο καφενείο μας είπαν με νοσταλγία πόσο τους λείπει αυτή η καθημερινή “φασαρία”. Αυτή η κίνηση. Ο ήχος του τρένου.
Γι’ αυτούς ήταν ήχος ζωής. Τώρα βλέπουν κομμάτια του τόπου τους παρατημένα και μόνο λίγα μηνύματα γραμμένα στους τοίχους.
Οι γραμμές έχουν χορταριάσει, κίνηση δεν υπάρχει, υπάρχουν μόνο αναμνήσεις.
Κείμενο – φωτογραφίες: Δημήτρης Συμεωνίδης
thessalonikiartsandculture.gr