Παρασκευή 7 Αυγούστου 2020

Εικόνα που αφύπνισε την μνήμη μας.


Σήμερα για τις ανάγκες του ρεπορτάζ βρεθήκαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό Διαλογής Θεσσαλονίκης και μας δόθηκε η ευκαιρία μετά από πολύ καιρό να μπούμε στο κτήριο και στο γραφείο που εργαστήκαμε για 25 χρόνια. όλα ήταν στην θέση τους σαν να μη πέρασε μια μέρα.
Η μνήμη μας γύρισε για λίγο πίσω σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια που μαζί με τους συναδέλφους μου δίναμε καθημερινά μάχη για να διεκπεραιώσουμε το μεταφορικό έργο που μας είχε ανατεθεί. Τότε που τα τρένα  πηγαινοέρχονταν όλο εικοσιτετράωρο και ένα πλήθος ανθρώπων να εργάζονται για τον σχηματισμό και το αποσχηματισμό των τρένων και τα γραφεία να γεμίζουν από κόσμο. 

Τότε δεν αισθανόμασταν μοναξιά… Σήμερα βλέποντας τον αγαπητό συνάδελφο Χρήστο Παπακωνσταντίνου μόνος του στο γραφείο, αντιλαμβάνομαι την δίκη του μοναξιά… 


Χρήστος Γιαννακίδης