ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ εξελίξεις γύρω από την ολοκλήρωση του σιδηροδρομικού δικτύου στο ύστατο αλλά νευραλγικό τμήμα μεταξύ Ρίου και Πάτρας, υπήρξαν αρκετά κατατοπιστικές.
ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ότι οι δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης για υπόγεια χάραξη ήταν τεχνικά και οικονομικά ξεκρέμαστες, κάτι που υποστήριζε η «Π» από την πρώτη στιγμή.
ΜΠΟΡΟΥΣΕ ασφαλώς και η δημοτική αρχή να το διαγνώσει ή έστω να το υποπτευθεί. Αλλά τη συνέφερε να παριστάνει ότι η δέσμευση ήταν βάσιμη, προκειμένου να το εμφανίσει σαν επιτυχή έκβαση των «αγωνιστικών της διεκδικήσεων».
ΚΑΙ ΤΩΡΑ πάμε να ασκήσουμε εκπρόθεσμη πίεση στην ηγεσία του υπουργείου και του ΟΣΕ να αναθεωρήσουν τα πλάνα για το τμήμα από το Ρίο, τα οποία είναι δρομολογημένα. Αν το έργο εμπλακεί, θα έχουμε καθυστερήσεις πιθανόν καταδικαστικές. Αλλά δεν τιμά την πολιτεία η υπεκφυγή ως στρατηγική. Φαίνεται ότι έχει επιλέξει να θέσει τους Πατρινούς σε οξύ δίλημμα να αποδεχθούν επίγειο πέρασμα μέχρι την είσοδο της πόλης (αν όχι και μέχρι τέλους) για να μη χαθεί το έργο και κληθεί η χώρα να πληρώσει πελώριο τίμημα, ως ρήτρα.
ΑΛΛΑ ΑΝ η νέα ηγεσία «δεν βρήκε μελέτες» για υπογειοποίηση, ο τελευταίος που μπορεί να φταίει γι' αυτό είναι οι πολίτες. Οι οποίοι έχουν που ακούν για υπόγεια χάραξη απο την αρχή του αιώνα. Αν αυτή δεν ισχύσει, μιλάμε για ιταμό εμπαιγμό.
ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ γι' αυτόν, βέβαια, κατά ένα μέρος έχουν και οι τοπικοί μας εκπρόσωποι: Δεν παρακολούθησαν στενά το ζήτημα, δεν πίεσαν οργανωμένα, επέτρεψαν τη δημιουργία δυσμενών και εκβιαστικών δεδομένων.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ πηγαίνουμε σε κινητοποιήσεις με το μαχαίρι στον λαιμό. Αλλά το ζήτημα δεν έπρεπε να είναι «υπόγειο τρένο ή τίποτα». Το ζήτημα έπρεπε να είναι «το τρένο σωστά και γρήγορα». Μήπως δεν ορίσαμε... σωστά το «σωστά»;
pelop.gr
