Γράφει η Στέλλα Μπάσδρα
«Αίτημα χρόνων η παράκαμψη της πόλης και οι λύσεις που θα την απαλλάξουν από τα προβλήματα που δημιουργεί η διέλευση τραίνων μέσα από τον αστικό ιστό της… είμαστε εν αναμονή κεντρικών εξαγγελιών για αποφάσεις εφικτές και γρήγορα υλοποιήσιμες».
Τα παραπάνω υπήρχαν σε σημείωμα της υπογράφουσας πέρυσι το Μάρτιο, με αφορμή δηλώσεις που έγιναν για το θέμα στο 1ο Αναπτυξιακό Συνέδριο της Περιφέρειας Θεσσαλίας και τις τοποθετήσεις των τότε κυβερνώντων, των τότε αντιπολιτευόμενων, αρμοδίων του ΟΣΕ, Δημάρχων και άλλων, εκπροσώπων φορέων κλπ.
Τον περασμένο Μάρτιο λοιπόν-ήταν και προεκλογικός ο ατιμούλης-, πιστέψαμε ότι κάτι μπορεί να γίνει…
Εφικτή η υπογείωση των γραμμών, εφικτά τα έργα αναβάθμισης του Σταθμού, εφικτή και η μεταφορά του εμπορευματικού Σταθμού από τη Νέα Πολιτεία στο Κουλούρι, τι άλλο να σας πω;…είμασταν εν αναμονή ραγδαίων εξελίξεων…! Και δεν άργησαν και πολύ, ήρθαν οι «εξελίξεις» δέκα μήνες μετά στο 2ο Αναπτυξιακό Συνέδριο την περασμένη Κυριακή.
Λοιπόν οι πολλές ραγδαίες εξελίξεις έγιναν η εξής μία: Ηχοπετάσματα!
Υπογείωση, γιόκ, παράκαμψη, γιόκ, μεταφορά εμπορευματικού Σταθμού στο Κουλούρι μάλλον γιόκ…Θα αναμορφώσουν κάποιες διαβάσεις (πασάγια)
-Κύριος οίδε πότε- θα κάνουν »κούκλα» τον Σταθμό, επίσης Κύριος κλπ., κλπ…
Ηχοπετάσματα λοιπόν, να μειώνεται ο θόρυβος, αλλά και γιατί δεν κόβονται σαν τα συρματοπλέγματα που έχουν τώρα οι γραμμές ένθεν κι ένθεν, και που σε πολλά σημεία τους χάσκουν τρύπες από τις οποίες διέρχονται συμπολίτες-με κίνδυνο της ζωής τους-, για να κερδίσουν χρόνο, κακώς βέβαια αλλά συμβαίνει.
Ηχοπετάσματα λοιπόν, και κει που λέγαμε στον ταξιτζή «Καραγάτση μετά τις γραμμές», θα του λέμε «Καραγάτση μετά την ηχομόνωση»…
Με αυτές κι άλλες σκέψεις έφυγα από το Forum απομεσήμερο Κυριακής, και το ίδιο βράδυ περιδιαβαίνοντας στα τοπικά ηλεκτρονικά Μέσα, είδα πως μία ολόκληρη συνοικία ήταν σε κατάσταση αλλοφροσύνης γιατί ακούστηκε πως τραίνο παρέσυρε παιδάκι. Ευτυχώς τελικά δεν έγινε τίποτα το τραγικό, απλά ο μηχανοδηγός σταμάτησε την αμαξοστοιχία εκτιμώντας λανθασμένα πως παρέσυρε κάποιο άτομο, κι επειδή έπαιζαν παιδιά παραδίπλα το θέμα «εκτροχιάστηκε»…
Τέλος καλό, όλα καλά. Ας υποθέσουμε όμως δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι εκεί δίπλα είναι το σπίτι μας και κοντά στις γραμμές έπαιζε κείνο το βράδυ το παιδί μας…Θα πηγαίναμε στην κόλαση, μέχρι να φωνάξουμε το όνομα του και να ακούσουμε το «ναι μαμά», πέντε δέκα, εκατό φορές ή όχι;
Ας υποθέσουμε δεύτερον ότι ο μηχανοδηγός είχε δυστυχώς δίκιο. Θα χανόταν μία ζωή, όπως χάθηκαν τόσες πολλές στο διάβα του χρόνου από την ίδια αιτία, και οι κύριοι με τις γραβάτες θα δήλωναν τη θλίψη τους και θα ανακοίνωναν διορθωτικές κινήσεις. Και το χειρότερο η πόλη της Λάρισας για ακόμη μια φορά θα λυπόταν για την ξένη συμφορά κι ύστερα θα την ξέχναγε…
Διαβάζοντας το περσινό κείμενο που ήταν πολύ αισιόδοξο για τις εξελίξεις, και ακούγοντας την περασμένη Κυριακή το τι μέλλει γενέσθαι, σκέφτηκα πώς τούτος ο τόπος θα βαδίζει πάντα στα ίδια χνάρια. Όσα σχεδίαζαν προηγούμενοι κυβερνώντες θα τα ανατρέπουν οι επόμενοι και θα τα επανασχεδιάζουν οι μελλοντικοί… Είναι χρόνια η ασθένεια…!
larissanet.gr
