O διάσημος οδοντωτός που ανεβαίνει σχεδόν κάθετα τις πλαγιές του όρους Pilatus. Φωτογραφίες: Switzerland Tourism/Jan Geerk
Υπάρχουν συρμοί στο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας που φτάνουν σε ύψος άνω των 4.000 μέτρων.
Η λεγόμενη «Βόλτα των Δράκων», δηλαδή η ανάβαση με τελεφερίκ στο όρος Pilatus.
Πού ενσαρκώνονται καλύτερα οι ελβετικές αρετές; Σε ένα ρολόι με ιστορία; Σε μια λαχταριστή σοκολάτα; Ή μήπως στα ελβετικά τρένα,που μπορούννα ταξιδέψουν παντού, να φτάσουν στις πιο ψηλές κορυφές της χώρας, να απογειωθούν στον ουρανό χωρίς να ξεκολλήσουν από τις ράγες.
Όταν το αθηναϊκό θέατρο «Τρένο στο Ρουφ» θέλησε να γιορτάσει με φίλους τα 20 χρόνια του με ένα ταξίδι με τρένο στις Άλπεις, αποδέχτηκα την πρόταση με μεγάλη χαρά. Η ιδέα ήταν βέβαια της ηθοποιού και σκηνοθέτιδος Τατιάνας Λύγαρη, που ξεκίνησε το πείραμα το 1997 στεγάζοντας ένα θέατρο σε μια αμαξοστοιχία. Το πάθος της για τους σιδηροδρόμους την οδήγησε μέχρι και στη διάσωση ενός αυθεντικού βαγονιού του περίφημου «Οριάν Εξπρές». Ήταν λοιπόν απόλυτα φυσικό να σχεδιάσει τον εορτασμό μιας τέτοιας επετείου στους συρμούς της Ελβετίας.
Το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας είναι ονομαστό για μια σειρά λόγων. Αφενός για τη μεγάλη πυκνότητά του, με συνολικό μήκος 5.323 χιλιόμετρα, αφετέρου για την ιστορική παράδοσή του, με οδοντωτές σιδηροτροχιές που οδηγούν τα βαγόνια σε ύψος άνω των 4.000 μέτρων. Δεν αρκεί μόνο αυτό. Η θέα, με δάση, βουνά, γραφικά χωριά, σαλέ και βέβαια παγετώνες, είναι ανεπανάληπτη. Για εμένα η εμπειρία ήταν τόσο εξωπραγματική, που αισθανόμουν ότι έβλεπα ντοκιμαντέρ, ενώ εκεί έξω ήταν η πραγματικότητα.
Πρόβα τζενεράλε για τα αλπικά ύψη ήταν η επιβίβαση στο μεγαλύτερο σε μήκος τελεφερίκ της Ελβετίας. Ξεκινά από το Kriens της Λουκέρνης για να φτάσει στο όρος Pilatus – μία από τις πιο συναρπαστικές διαδρομές στην Ευρώπη. Το πρώτο μέρος της ανάβασης γίνεται με συμβατικές καμπίνες που χωράνε λίγα άτομα. Μόλις ξεκόλλησε η δική μας από το έδαφος, αρχίσαμε να βλέπουμε τον κόσμο σε χαριτωμένη κάτοψη, με τη μακρινή εικόνα της λίμνης να κλέβει την παράσταση. Κατεβήκαμε ύστερα από λίγα λεπτά στο Fräkmüntegg για το δεύτερο σκέλος.
Η «Βόλτα των Δράκων»
Εκεί επιβιβαστήκαμε σε ένα εξελιγμένο τελεφερίκ, με εντελώς διαφανείς, γυάλινες κάψουλες, για να κάνουμε τη «Βόλτα των Δράκων» έως την κορυφή του βουνού. Ο λόγος που πήρε αυτή την ονομασία είναι ο τοπικός θρύλος ότι το όρος είναι ένας βράχος με δράκους που είχαν θεραπευτικές δυνάμεις. Η ομίχλη έκανε το τοπίο ακόμα πιο μυστηριακό. Όταν είχαμε ορατότητα και φαινόταν ένα τμήμα του τοπίου, ακουγόταν ένα ξέπνοο «αααα» από τους εντυπωσιασμένους Ιάπωνες που κάθονταν δίπλα μας. H κορυφή, στα 2.132 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, έχει εκπληκτική θέα 360 μοιρών σε τέσσερις λίμνες της κεντρικής Ελβετίας. Εκεί κάναμε και εμείς οι Έλληνες «αααα» μαζί με τους Ιάπωνες και τους υπόλοιπους επισκέπτες από όλο τον κόσμο που είχαν μαγευτεί από το τοπίο.
Ένα σπάνιο θέαμα, με τους καταρράκτες παγετώνων πάνω από το παραμυθένιο Lauterbrunnen.
Η ασφάλεια του βαγονιού
Η έκπληξη όμως δεν σταμάτησε εκεί. Η κατάβαση έγινε με εξίσου εντυπωσιακό τρόπο. Αυτή τη φορά μπήκαμε στον διεθνώς διάσημο οδοντωτό του όρους Pilatus, με τους συρμούς να γαντζώνονται σε εξαιρετικά απότομες πλαγιές, με κλίση που φτάνει το 48%. Μέσα στα βαγόνια αισθάνεται κανείς απολύτως ήρεμος και ασφαλής σε μια πραγματικά φαντασμαγορική διαδρομή. Και, ως κερασάκι στην τούρτα, μετά τις «πτήσεις» ήρθε μια ωραία βαρκάδα στη λίμνη της Λουκέρνης, που κράτησε περίπου μία ώρα και έκλεισε πολύ ευχάριστα τη γνωριμία μας με αυτό το τμήμα της Ελβετίας. Ήταν μια μικρή εξαίρεση στην αποκλειστική χρήση των τρένων στο ταξίδι μας, που μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε από κοντά τις παρόχθιες βίλες και τα υπόλοιπα αξιοθέατα που προσεγγίζονται μόνο από το νερό.
Την επόμενη ημέρα καταλύσαμε στο ιστορικό ξενοδοχείο Lindner στο Interlakken, μια κουκλίστικη κωμόπολη που θα μπορούσε να αποτελεί σκηνικό ταινίας, ανάμεσα σε δύο λίμνες δίπλα στον ορεινό όγκο του Jungfrau. Είναι ένα μέρος με μεγάλη γοητεία, αλλά και στρατηγικό σημείο για τους επισκέπτες που θέλουν να ανακαλύψουν τα βουνά της Ελβετίας. Σε κοντινή ακτίνα είναι το φαράγγι του Trummelbach, που έχει 72 καταρράκτες παγετώνων, αλλά και το Lauterbrunnen, απ’ όπου μπορεί να πάρει κανείς τον οδοντωτό για να ανεβεί σε 40 περίπου λεπτά στους πρόποδες των τριών ψηλότερων κορυφών των κεντρικών Άλπεων της χώρας. Η διαδρομή περνάει μπροστά από σαλέ και χιονισμένες εκτάσεις, έλατα και βράχια, που ενσαρκώνουν τη χειμωνιάτικη διάσταση της ομορφιάς, ενώ εμείς οι Έλληνες είμαστε συνηθισμένοι στην καλοκαιρινή εκδοχή του κάλλους με παραλίες και υψηλές θερμοκρασίες. Οι εικόνες του λευκού χιονιού ήταν τόσο έντονες, που μου έφεραν στο μυαλό εκείνη την παιδική κασετίνα με τα κραγιόνια Caran d’Anche, όπου ήταν ζωγραφισμένη η πρώτη εικόνα των Άλπεων που είχα δει ποτέ.
Αρκτικές θερμοκρασίες
Από τους πρόποδες πήραμε ένα άλλο αλπικό τρενάκι, πάλι οδοντωτό, που μπαινοβγαίνει μέσα σε τούνελ. Κάθε τόσο κάνει στάσεις σε ειδικά διαζώματα και ειδικές διεξόδους, όπου φαίνεται η μοναδική θέα του πιο ψηλού γκρεμού της Ελβετίας. Σε λίγο γίνεται και η πανηγυρική άφιξη στον πιο ψηλό σιδηροδρομικό σταθμό του κόσμου, στα 3.454 μέτρα, που ονομάζεται Jungfraujoch Top of Europe. Ντυμένοι όλοι με ζεστά ρούχα και παπούτσια, αποφασίσαμε να βγούμε έξω και να περπατήσουμε στον ψηλότερο παγετώνα των Άλπεων, που έχει 22 χιλιόμετρα μήκος, 7 πλάτος και 27 δισ. τόνους βάρος. Τα βήματα γίνονται αργά, γιατί η έλλειψη οξυγόνου δυσκολεύει την αναπνοή. Όμως το θέαμα της κορυφής και κυρίως του κτιρίου με τον ασημένιο τρούλο, όπου είναι το παρατηρητήριο της NASA που ονομάζεται Sphinx, αποζημιώνει για την έκθεση σε αρκτικές θερμοκρασίες. Και για να ζεσταθεί ακόμα περισσότερο το σώμα μας, που υπέστη ένα μικρό σοκ, μας περίμενε μια ζεστή σούπα σε ένα από τα δέκα δημοφιλέστερα σιδηροδρομικά εστιατόρια του κόσμου, που βρίσκεται εκεί.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΠΟΥΡΝΑΡΑ
.kathimerini.gr
