Μια βόλτα στον σταθμό στα Άνω Λεχώνια 50 χρόνια μετά το γύρισμα της ταινίας «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά»
Οι ράγες έχουν καιρό να πατηθούν κι έχουν χορταριάσει. Τα τέσσερα βαγόνια στέκουν ασάλευτα. Ο σταθμός στα Άνω Λεχώνια είναι κλειστός. Στην αποβάθρα δεν υπάρχει ψυχή. Που εκείνο το καλοκαίρι πριν από 50 χρόνια.
Κ. ΧΑΛΕΜΟΣ
Ήταν πρωί όταν το νέο διέτρεξε όλο το χωριό. “Η Βουγιουκλάκη… Είναι κάτω στο σταθμό… Γυρίζουν ταινία”. Στο άκουσμά του νέοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά ροβόλησαν στον κατήφορο. Τα παιδιά δεν ξέραμε τι εστί Βουγιουκλάκη. Οσμιστήκαμε όμως πανηγύρι και τρέξαμε…
Φτάσαμε αργά, ο κόσμος ήταν ήδη πολύς, αδύνατο να πλησιάσουμε. Τα κορμιά των μεγάλων μας έκρυβαν το θέαμα. Αναγκαστήκαμε να τρυπώσουμε ανάμεσα στο δάσος από πόδια…
Ήταν μια από τις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Έβραζε ο τόπος και ο ήλιος βαρούσε στο κεφάλι. Έλιωναν από τη ζέστη οι συγκεντρωμένοι αλλά κανείς δεν κουνούσε από τη θέση του. Περίμενε υπομονετικά να αρχίσει το γύρισμα…
Τα παιδιά βλέπαμε, μα δεν καταλαβαίναμε… Περίεργα μας φαίνονταν όλα αυτά. Ο σταθμός ήταν γεμάτος από στρατιώτες που κατακαλόκαιρα φορούσαν βαριά παλτά! Ανάμεσά τους -τον γνωρίσαμε κάτω από το κράνος- ήταν και ο Πέτρος της γειτόνισσάς μας. Σκούπιζε τον ιδρώτα του με ένα μαντήλι…
Οι στρατιώτες ανέβηκαν στα βαγόνια, ο σταθμάρχης σφύριξε και η μηχανή του Μουντζούρη άρχισε να φυσά καπνό. Στην αποβάθρα οι γυναίκες κούνησαν μαντήλια και οι άνδρες τα καπέλα τους. Το τρένο ξεκίνησε αλλά δεν απομακρύνθηκε. Πήγε λίγο παρακάτω και γύρισε πίσω. «Επανάληψη» πρόσταξε ένας κύριος…
Αυτό η «επανάληψη» έγινε δυο-τρεις φορές. Όλο το ίδιο θέαμα. Δεν είχε πια πλάκα. Πεινούσαμε κιόλας, φύγαμε. Στο τραπέζι ρώτησα τη γιαγιά μου για όλα τα περίεργα και μου είπε ότι αυτό που είχαμε δει ήτα μια σκηνή από την εποχή του ΄40, όταν έφευγαν οι στρατιώτες για να πολεμήσουν στην Αλβανία.
Mεγάλοι πια, ψάξαμε και μάθαμε περισσότερα ντεσού για τα γυρίσματα της ταινίας. Όπως ότι το φθινόπωρο του 1968, κατά τη διάρκεια του γυρίσματος σκηνής στην πλατεία της Μακρυνίτσας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη λιποθύμησε. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Βόλο και υποβλήθηκε σε εξετάσεις, οι οποίες έδειξαν ότι ήταν έγκυος (στον γιο της, Γιάννη).
Λέγεται μάλιστα ότι στο γύρισμα της σκηνής με το γαμήλιο γλέντι, άρχισε να αιμορραγεί και κινδύνεψε να αποβάλλει, Μεταφέρθηκε στην Αθήνα, με αυτοκίνητο που είχε στείλει ο Φιλοποίμην Φίνος και τα γυρίσματα διακόπηκαν....
Με αφορμή την ταινία και τα πλάνα του Μουντζούρη η Φίνος Φιλμ διέσωσε μία πολύ σημαντική πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας. Το ιστορικό τρενάκι αρχικά διένυε την απόσταση Βόλος – Μηλιές. Η κατασκευή της γραμμής άρχισε το 1892, με πρώτο το κομμάτι μέχρι τα Άνω Λεχώνια. Το υπόλοιπο κομμάτι μέχρι τις Μηλιές τέθηκε σε λειτουργία το 1903.
Την επίβλεψη της κατασκευής του σιδηροδρομικού δικτύου είχε ο Εβαρίστο Ντε Κίρικο, πατέρας του γνωστού ζωγράφου Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ο οποίος γεννήθηκε στο Βόλο. Για επτά δεκαετίες το τρενάκι του Πηλίου έκανε το δρομολόγιο των 28 χλμ με όλες τις καιρικές συνθήκες. Η λειτουργία του σταμάτησε το 1971 και ξανάρχισε το 1996.
Έκτοτε πραγματοποιεί δρομολόγια από την άνοιξη έως το φθινόπωρο, ένα την ημέρα (το Σαββατοκύριακο δυο), από τα Άνω Λεχώνια ως τις Μηλιές και πίσω, με ενδιάμεση στάση 15΄ στην Άνω Γατζέα. Η διαδρομή διαρκεί μιάμιση ώρα περίπου. Πληροφορίες για έκδοση εισιτηρίων, δρομολόγια κλπ στο Γραφείο Ταξιδίων Βόλου της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Τηλέφωνο & φαξ 24210 39723.
Από τότε, όποτε προβάλλεται η ταινία, «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», πάντα την παρακολουθώ, μόνο όμως μέχρι το σημείο που παίζεται η σκηνή μάρτυς της οποίας υπήρξα στα παιδικά μου χρόνια.
Δείτε βίντεο με την ιστορία του τρένου...
Κι ένα ντοκουμέντο από τα γυρίσματα της ταινίας
