Βρήκα τη θέση μου εύκολα, μου είχαν κλείσει πρώτη θέση και ήταν μια συμπαθητική κουκέτα με 4 θέσεις, ιδανική για να έχω ησυχία και να δουλέψω. Σαφώς όπως γνωρίζετε τα τρένα του ΟΣΕ δεν είναι σε καθόλου καλή κατάσταση και αυτό είναι εμφανές στους επιβάτες.
Τα βαγόνια αλλά και η ποιότητα του ταξιδιού δεν αντιπροσωπεύουν μια Ευρωπαϊκή πόλη του 21ου αιώνα. Δεν σας κρύβω ότι δεν ένιωθα ευχάριστα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Μόλις ξεκίνησε το τρένο και άφησε πίσω του τον Σταθμό Λαρίσης ήθελα να πάρω έναν καφέ. Φτάνω στο κυλικείο όπου με εξυπηρέτησε μια κυρία γύρω στα 50, χωρίς να έχει και ιδιαίτερο κέφι να ασχοληθεί μαζί μου.
Για την ακρίβεια ένιωθα πως έκανε αγγαρεία: ειδικά όταν ζήτησα Fredo Cappucino που απαιτεί περισσότερες κινήσεις για τον εργαζόμενο από την προετοιμασία ενός Φραπέ. Μόλις παρήγγειλα την ρώτησα: «Σε πόση ώρα φτάνουμε Λάρισα;» για να λάβω την αποστομωτική απάντηση:«Σε 4 ώρες περίπου, ΑΝ φτάσουμε». Ένιωσα ασφάλεια και σιγουριά για την επιλογή μου ως πελάτης!
Θέμης Σαρανταένας
Πιστοποιημένος Σύμβουλος Μάρκετινγκ
& Ανάπτυξης Επιχειρήσεων
huffingtonpost.gr
