Η εικόνα που βλέπετε είναι η ηλεκτρονική κάρτα που ισχύει στην Κωνσταντινούπολη για όλα τα μέσα μεταφοράς. Για το μετρό, τα λεωφορεία, τα τραμ και τα καράβια που κάνουν τα δρομολόγια στον Βόσπορο.
Δεν υπάρχει φωτογραφία του χρήστη ούτε και άλλα προσωπικά δεδομένα. Την προμηθεύεσαι παντού και τη χρησιμοποιείς σε κάθε μετακίνησή σου. Φορτώνεις και ξεφορτώνεις. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει το ψηφιακό σύστημα διαχείρισης. Αυτό λέγεται και «Ψηφιακή Εποχή» στην Τουρκία αλλά όχι εδώ. Ποτέ δεν σχηματίστηκαν ουρές στην Πόλη για την προμήθεια τέτοιας κάρτας. Ποτέ δεν κρατήθηκαν σε ομηρία εκατομμύρια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι προκειμένου να αποκτήσουν αυτήν την κάρτα. Στην Τουρκία. Όχι εδώ.
Τώρα πώς τα κατάφερε ο κ. Σπίρτζης ομού μετά του κυρίου Μαυραγάνη αποτελεί μυστήριο. Ή μάλλον εύρημα. Διότι κάποιος θα πρέπει να σκέφτηκε πολύ για να οργανώσει αυτό το αλαλούμ. Και κάθε αλαλούμ κοστίζει. Όσο μεγαλύτερο το κόστος, τόσο καλύτερα για τον προμηθευτή. Όσο ο προμηθευτής ικανοποιείται, τόσο απολαμβάνει η γραφειοκρατία του Δημοσίου. Όταν απολαμβάνει η γραφειοκρατία, υποφέρει η κοινωνία. Αυτός είναι ο πάγιος αλγόριθμος που διέπει τη λογική του ελληνικού Δημοσίου. Προφανώς, αντιλαμβάνεστε πως ο αλγόριθμος αυτός ουδεμία σχέση έχει με την ψηφιακή εποχή. Με την περίοδο των Νεάντερνταλ έχει, όμως, απόλυτη σχέση!
Πηγή: zougla.gr
