Ένας από τους πιο επικίνδυνους και «δύσκολους» σιδηρόδρομος στην κόσμο, είναι αυτός που κατασκευάστηκε με κόπους και βάσανα ετών στον Ισημερινό και περνούσε από τον καταραμένο βράχο που λέγεται «μύτη του διαβόλου»!
Σκοπός του σιδηροδρόμου ήταν να συνδέει την παραλιακή πόλη του Γκουαγιακίλ με την πρωτεύουσα, Κίτο, περνώντας μέσα από τις Άνδεις. Την απόφαση πήρε το 1895 ο τότε πρόεδρος Ελόι Αλφάρο (Eloy Alfaro), προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις, καθώς πολλοί άνθρωποι εκείνη την εποχή πίστευαν ότι οι Άνδεις δεν μπορούσε να κατακτηθεί σιδηροδρομικώς.
Παρά τις διαμαρτυρίες και την αποθάρρυνση, ο Alfaro προσέλαβε μηχανικούς από τις ΗΠΑ και τους ανέθεσε την κατασκευή του «πιο δύσκολου σιδηρόδρομου στον κόσμο», η οποία ξεκίνησε το 1899.
Μπορεί το έργο να ήταν ιστορικής σημασίας, αλλά η κατασκευή ενός σιδηροδρόμου στις ορεινές περιοχές δεν ήταν εύκολη. Η συχνή σεισμική δραστηριότητα, οι έντονες βροχοπτώσεις, τα τζάγκουαρ, τα δηλητηριώδη φίδια, η ελονοσία, η δυσεντερία, και ο κίτρινος πυρετός καθυστέρησαν την πρόοδο του.
Το πιο δύσκολο μέρος αυτής της σιδηροδρομικής διαδρομής, ήταν τεχνικά ένας απότομος βράχος γνωστός ως «μύτη του διαβόλου». Για να ανέβει ο σιδηρόδρομος στον γκρεμό ύψους 800 μέτρων, οι μηχανικοί χάραξαν μια σειρά από απότομες στροφές, που επέτρεπαν στο τρένο να αναρριχηθεί.
Όταν το τρένο έφτανε εκεί, ένας κλειδούχος πηδούσε έξω από τη μηχανή για να αλλάξει τις ράγες, ενώ το ίδιο γινόταν και σε κάθε στροφή, μέχρι να περάσει ο σειρμός από «τη μύτη του διαβόλου» ή «Nariz del Diablo». Ο μύθος έλεγε πως ο βράχος ήταν καταραμένος και είχε ονομαστεί έτσι, επειδή ο σατανάς δεν ήθελε να κατασκευαστεί εκεί μια σιδηροδρομική γραμμή! Και οι πράξεις που πηγαίναν ενάντια στη θέληση του διαβόλου, πληρώνονταν σε ανθρώπινες ζωές…
Με το πέρας της κατασκευής του τμήματος της «μύτης του διαβόλου», περισσότεροι από 2.000 εργαζόμενοι είχαν πεθάνει από ασθένειες, σκληρή δουλειά ή το κλίμα. Ανάμεσα στα θύματα ήταν εργάτες που είχαν φέρει από τις αγγλικές αποικίες στην Καραϊβική, ως επί το πλείστον από την Τζαμάικα, εκατοντάδες κρατούμενοι που αναγκάστηκαν να συνεργαστούν με υποσχέσεις ελευθερίας, αλλά και ο επικεφαλής μηχανικός του ίδιου του έργου.
Παρ ‘όλα αυτά, η ολοκλήρωση και η πρώτη ανάβαση του Nariz del Diablo έγινε το 1902 και ήταν ένα από τα πιο απίστευτα κατορθώματα των σιδηροδρομικών μηχανικών εκείνη την εποχή.
Η γραμμή συνέχισε να λειτουργεί, με διακοπές, μέχρι το 1997, όταν οι κατολισθήσεις κατά τη διάρκεια του Ελ Νίνιο κατέστρεψε ορισμένα τμήματα της, ουσιαστικά κλείνοντας το σύνολο της διαδρομής. Επί του παρόντος, μόνο ένα τμήμα 12 χιλιομέτρων από το Αλαουσί (Alausí) στο Σιμπαμπέ (Sibambe) είναι ανοιχτό, προσφέροντας στους τουρίστες εκπληκτική θέα στο πανέμορφο ορεινό τοπίο πάνω από τη «μύτη του διαβόλου».
Πηγή: snoopit24.com
(με πληροφορίες και εικόνες από Amuzing Planet)
