Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το αφιέρωμα στις άγνωστες πτυχές της ζωής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που συντάχθηκε με πρωτοβουλία του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών Νομού Χανίων, σε συνεργασία με τον ίδιο καθώς και με τον ιστορικό ερευνητή Δημήτρη Νικολακάκη, πρώην πρόεδρο της Ενώσεως Πνευματικών Χανίων.
Το απόσπασμα αναφέρεται στο πως βίωσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης την επίθεση του τρένου και τον βομβαρδισμό του σιδηροδρομικού σταθμού Κορίνθου κατά την διάρκεια της κατοχής.
...Μετά από μακρά πορεία καταλήγουν στην Ερατεινή κι από ΄κει με καΐκι περνούν απέναντι στο Αίγιο. Ίσα που προλαβαίνει και επιβιβάζεται στο τελευταίο τρένο. Τα βαγόνια είναι υπερπλήρη. Σαν σταφύλια κρέμονται οι φαντάροι, ακόμα κι απ’ τα παράθυρα.
Μπαίνει σ’ ένα βαγόνι που έχουν καταλάβει εξ’ ολοκλήρου Αξιωματικοί.
Στην πορεία προς Κόρινθο ο συρμός πυροβολείται αρκετές φορές από την εχθρική αεροπορία. Κάθε τρεις και λίγο σταματά και οι επιβάτες κατεβαίνουν γεμάτοι αγωνία και τρέχουν να προστατευθούν στα γύρω χαντάκια και τα δέντρα.
Ο Μητσοτάκης, με την παροιμιώδη ψυχραιμία του, ποτέ δεν βγαίνει. Ο φόβος είναι κάτι άγνωστο γι’ αυτόν. Μένει στη θέση του και περιμένει να ξεκινήσουν πάλι.
Οι Αξιωματικοί είναι όμως πολύ φοβισμένοι και βιαστικοί. Κι ο Μητσοτάκης τους ενοχλεί. Τους «παρεμποδίζει» στο πανικόβλητο φευγιό τους. Δεν τους αντέχει. Αηδιάζει. Και αλλάζει βαγόνι. Πηγαίνει με τους φαντάρους, με κάποιους από τους οποίους έχει γίνει φίλος κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας.
Πλησιάζουν επιτέλους στην Κόρινθο. Φτάνοντας προς τον σταθμό, βρίσκονται τρεις συρμοί ο ένας δίπλα στον άλλο.
Ξαφνικά, ακούγεται πάλι το εκκωφαντικό και δαιμονιώδες σφύριγμα των Στούκας. Μόνο που τώρα ρίχνουν βόμβες. Η πρώτη πέφτει στο δεξιό τραίνο. Σε λιγότερο από μισό λεπτό, πέφτει μια δεύτερη και στο αριστερό. Ο βομβαρδισμός συνεχίζεται ανελέητος.
Κτυπιέται και ο δικός του συρμός. Μία οβίδα πέφτει μπροστά, πάνω στο βαγόνι των Αξιωματικών. Σκοτώνονται όλοι. Μία άλλη πέφτει στο πίσω βαγόνι. Όσοι επιβάτες βγαίνουν τρέχοντας για να σωθούν, θερίζονται από τα πολυβόλα των Στούκας, που σαν εξαγριωμένες σφήκες κάνουν συνεχείς στροφές από πάνω τους. Κατά πάσα βεβαιότητα τους εκλαμβάνουν ως Βρετανούς. Δεν υπήρχε λόγος να κτυπούν άοπλους, συνθηκολογημένους Έλληνες στρατιώτες.
Στο μεταξύ πιάνουν φωτιά τα βαγόνια. Πολλοί τραυματισμένοι εγκλωβίζονται μέσα και καίγονται ζωντανοί. Όσοι μπορούν να μετακινηθούν, απομακρύνονται γρήγορα προς διάφορες κατευθύνσεις.
Ο Μητσοτάκης παραμένει. Αυτό που αντικρίζει βγαίνοντας από το βαγόνι, μόνο ένας Πικάσο μπόρεσε να το αναπαραστήσει. Άνθρωποι σκοτωμένοι παντού. Κορμιά διαμελισμένα, σώματα ξεκοιλιασμένα. Κομμάτια από σάρκες ολοτρίγυρα. Κεφάλια αποκομμένα, χέρια σκορπισμένα δεξιά κι αριστερά. Οι συρμοί να καίγονται σα λαμπάδες. Οι καπνοί και η μυρωδιά της καμένης σάρκας να κάνουν την ατμόσφαιρα κάτι παραπάνω από αποπνικτική. Τα πονεμένα ουρλιαχτά να συμπληρώνουν ηχητικά το ντεκόρ της εφιαλτικής αυτής σκηνής.
Αρχίζει, μόνος, ν’ απομακρύνει απ’ τα φλεγόμενα βαγόνια τους τραυματισμένους συναδέλφους του. «Τουλάχιστον να μην καούν ζωντανοί» σκέφτεται.
Τον βλέπουν κάτι γριούλες απ’ τα γύρω σπίτια και τρέχουν να τον συνδράμουν.
Αγωνίζεται μέχρι το σούρουπο. Κάνει ό,τι μπορεί. Κάποια στιγμή περνά απ’ την περιοχή, μια βρετανική Μονάδα μ’ ένα Πλοίαρχο επικεφαλής. Ο Μητσοτάκης ζητά βοήθεια. «Προς Θεού, σταματήστε!» τους λέει. «Βοηθήστε. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που καίγονται ζωντανοί». Μα η απάντηση είναι αποκαρδιωτική: «Σόρρυ. Πρέπει να φύγω. Έχω διαταγές. Πρέπει να γλιτώσουμε».
Με τον ερχομό της νύχτας, μπορεί επιτέλους να κατευθυνθεί προς Αθήνα. Στη διαδρομή συναντά τους φίλους του, Ρούσσο Καπετανάκη (μετέπειτα Δήμαρχο Αγ. Νικολάου Λασιθίου) και Σπύρο Τυρογαλά, από τη Ζάκυνθο...
Επιμέλεια: "Σ.Ν."
Πηγή: newsonly.gr
