Παλιότερα είχε επισκεφθεί τη χώρα μας μια ομάδα Γερμανών φοιτητών για να μελετήσει τις σιδηροτροχιές της Πελοποννήσου. Ηταν τα μοναδικά δείγματα σιδηροτροχιάς του δέκατου ένατου αιώνα που είχαν απομείνει στην Ευρώπη. Η υπόθεση του σιδηρόδρομου στην Ελλάδα δείχνει νομίζω, πολύ εύγλωττα, τη διάσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα της ζωής μας και τον τρόπο με τον οποίο την αντιλαμβανόμαστε. Αν μετρήσει κάποιος ανθρωπολόγος του μέλλοντος τον αριθμό των τραγουδιών και των στίχων που έχουν γραφτεί για τα τρένα στα ελληνικά θα συμπεράνει ευλόγως ότι η Ελλάδα υπήρξε κάποτε μια χώρα με ένα τεράστιο δίκτυο. Και όλ’ αυτά για δύο γραμμές, οι οποίες μάλιστα δεν συνδέονται μεταξύ τους. Θα μου πείτε η μετανάστευση στη Γερμανία γινόταν μόνον με τρένο. Και δεν ξέρω αν υπάρχει στα γερμανικά αντίστοιχος ύμνος για τον σταθμό του Μονάχου, όπως ο δικός μας. Θα μου πείτε οι Γερμανοί δεν έχουν Καζαντζίδη οι δυστυχείς. Εχουν όμως σιδηροδρομικό δίκτυο.
Η φτώχεια σίγουρα παίζει τον ρόλο της. Ομως αν ο ανθρωπολόγος του μέλλοντος κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του, θα διαπιστώσει ότι δεν φτάνει η φτώχεια για να ερμηνεύσει την ιδιορρυθμία της πανάρχαιας αυτής φυλής. Στον σταθμό του ηλεκτρικού στο Νέο Φάληρο εορτάζεται καθημερινώς το εξής ενδιαφέρον έθιμο. Οποιος θέλει να ακυρώσει εισιτήριο οφείλει να ανέβει πάνω από καμιά εικοσαριά σκαλοπάτια, για να φτάσει στο επίπεδο με τα μηχανήματα, και μετά να κατέβει άλλα τόσα για να βρεθεί στις αποβάθρες. Εν τω μεταξύ ο συρμός έχει αναχωρήσει. Εάν δεν επιθυμεί να ακυρώσει εισιτήριο μπορεί να περάσει απευθείας από το πεζοδρόμιο στις αποβάθρες. Ούτως ή άλλως κανείς δεν θα τον ελέγξει. Κανείς δεν μου ζήτησε ποτέ να επιδείξω την κάρτα απεριορίστων που αγοράζω κανονικά κάθε μήνα. Καημό το έχω.
Διαβάζοντας δε για τη νέα σημαντική πρωτοβουλία των απανταχού ανθρωπιστών που καλείται «Μουσείο χωρίς σπίτι - ένα μουσείο για τον ανθρωπισμό», έχω να προτείνω το εξής. Φαντάζομαι ότι κάποιοι υπάλληλοι των ΗΣΑΠ διασκεδάζουν παρακολουθώντας στο μόνιτορ όσους υφίστανται τη δοκιμασία στο Νέο Φάληρο και σπάνε πλάκα όποτε κάποιος ανεβαίνει τα σκαλιά βάζοντας στοιχήματα. Οι εικόνες μπορούν να αποτελέσουν πρώτης τάξεως έκθεμα στο «Μουσείο χωρίς σπίτι» με αυτούς τους περίεργους τύπους που επιμένουν να πληρώνουν τις δημόσιες μεταφορές ενώ τους προσφέρεται η δυνατότητα να ταξιδεύουν τζάμπα.
Σκέψεις που έκανα όταν διάβασα ότι φρόντισαν να σπάσουν τα νέα ακυρωτικά μηχανήματα. Δεν είναι η φτώχεια. Είναι το εθιμικό δίκαιο ανόητε!
Συντάκτης: ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Πηγή: kathimerini.gr
