Στους διαγωνισμούς της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και του ΟΛΘ οι Ρώσοι έχουν αποχωρήσει δυο - τρεις φορές μέχρι τώρα.
Παρά τις μεγάλες προσδοκίες που πάντα καλλιεργούν, στο τέλος σχεδόν πάντα υπαναχωρούν.
Δεν έχει την παραμικρή σχέση η φετινή επίσκεψη Πούτιν με εκείνη του Αλέξη Τσίπρα τον περασμένο Ιούνιο στην Αγία Πετρούπολη.
Δεν έχει ούτε «διπλωματία των αγωγών και ρούβλια», αφού η ελληνική ενεργειακή πυξίδα κοιτάζει σταθερά πλέον προς τη Δύση, αλλά ούτε «ανοιχτές θάλασσες όπου οι Ελληνες δεν φοβούνται να ταξιδέψουν», κατά την τότε συμβολική ρήση του Πρωθυπουργού που είχε ερμηνευτεί ως στροφή στην εξωτερική μας πολιτική.
Αν υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής ανάμεσα στο περσινό «άγριο» καλοκαίρι και το σήμερα, είναι ότι παρά τις υψηλές προσδοκίες που πάντα καλλιεργούν οι Ρώσοι, ποτέ δεν αγοράζουν τίποτα.
Τα απανωτά ραντεβού το 2013 του αφεντικού της Gazprom με τον Αντώνη Σαμαρά δεν οδήγησαν σε success story την αποκρατικοποίηση της ΔΕΠΑ. Ο Αλεξέι Μίλερ έκανε την τελευταία στιγμή πίσω, και αφού νωρίτερα είχαν βάλει το χεράκι τους οι Βρυξέλλες. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε με έναν άλλο ρωσικό όμιλο, τη Sintez, που μπήκε σφήνα στον διαγωνισμό του ΔΕΣΦΑ και αποχώρησε πάλι στο παρά πέντε. Στους διαγωνισμούς της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και του ΟΛΘ οι Ρώσοι έχουν αποχωρήσει δυο - τρεις φορές μέχρι τώρα, όπως τον Οκτώβριο του 2015, όταν κοινή εκτίμηση ήταν πως έπαιξε ρόλο η καλοκαιρινή συνθηκολόγηση της Αθήνας.
Τώρα έχουν επανακάμψει και στους δύο διαγωνισμούς, δύσκολα ωστόσο οι Βρυξέλλες θα άφηναν στρατηγική υποδομή χώρας-μέλους σαν το λιμάνι της Θεσσαλονίκης να καταλήξει σε ρωσικά χέρια. Οσο για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, πιθανότατα άλλος θα αναλάβει τη δουλειά: από τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και μετά, το λιμάνι αποτελεί πύλη της νατοϊκής παρουσίας στα Βαλκάνια. Δεν θα επέτρεπαν ποτέ οι ΗΠΑ να περάσει σε ρωσικά χέρια.
Το συνεχές αυτό παιχνίδι καλλιέργειας προσδοκιών και υπαναχωρήσεων με ανασταλτικό πάντα παράγοντα τις Βρυξέλλες καθιστά τη Μόσχα έναν εντελώς απρόβλεπτο παίκτη για κάθε ελληνική κυβέρνηση, πόσω μάλλον όταν τα ρούβλια έχουν δώσει τη θέση τους στη ρεαλπολιτίκ.
ΟΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ. Οι Ρώσοι είναι ρεαλιστές πρώτης γραμμής, γνωρίζουν καλά τα όρια παρέμβασής τους στις ελληνικές υποθέσεις. Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι πια ένας νέος παίκτης όπως πριν από έναν χρόνο, ο Πούτιν έχει παρακολουθήσει τον τρόπο με τον οποίο οι δανειστές την έβαλαν στο οικονομικό και γεωπολιτικό τους καλούπι.
Επομένως, γιατί ήρθε ο ρώσος πρόεδρος στην Αθήνα; Κατ' αρχάς, η επέτειος της χιλιόχρονης ρωσικής παρουσίας στον Αγιον Ορος τού προσέφερε μια μοναδική ευκαιρία να επισκεφθεί μια καθ' όλα φιλική χώρα και να πλαγιοκοπήσει, όπως έδειξε και το πρόσφατο άρθρο του στην «Καθημερινή», την Ευρωπαϊκή Ενωση αναδεικνύοντας πόσο εύθραυστο είναι το μέτωπο που ζητά παράταση των κυρώσεων. Η ισχύς τους λήγει στις 31 Ιουλίου και παρότι οι Βρυξέλλες θα ήθελαν να ανανεωθούν, μια σειρά χωρών όπως η Γαλλία, που τις έχει πληρώσει ακριβά, αντιτίθενται.
Επειτα, με την επίσκεψή του ο Πούτιν - και ενώ είχαν προηγηθεί οι δηλώσεις «στήριξης» προς την Αθήνα του υπουργού Εξωτερικών Λαβρόφ για τις παραβιάσεις στο Αιγαίο - στέλνει ένα ανέξοδο μήνυμα στον Ερντογάν, ο οποίος συνεχίζει με κάθε τρόπο να προκαλεί τη Μόσχα. Είναι ευκαιρία επίσης να αναδείξει από την Αθήνα τις αδυναμίες του ίδιου του ΝΑΤΟ, σε μια στιγμή που η ναυτική και στρατιωτική του παρουσία στο Αιγαίο ενισχύεται.
Αυτά στο επίπεδο των συμβολισμών, στο επίπεδο των επενδύσεων όσοι περίμεναν τρανταχτά νέα θα απογοητεύτηκαν. Δηλώσεις προθέσεων στα ενεργειακά και στις αποκρατικοποιήσεις, υποσχέσεις για περισσότερους ρώσους τουρίστες και μνημόνια συνεργασίας σε θέματα «χαμηλής πολιτικής». Αυτό και μόνο είναι, όπως λέει κυβερνητικός αξιωματούχος στα «ΝΕΑ», το επενδυτικό αποτύπωμα της επίσκεψης που πραγματοποιεί από χθες στην Ελλάδα ο ρώσος πρόεδρος.
ΤΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ. Ειδικά στα ενεργειακά, οι Ρώσοι ξέρουν ότι η κυβέρνηση έχει κάνει την επιλογή της. Αυτό δεν σημαίνει ότι στη συνάντηση με τον Πρωθυπουργό δεν συζητήθηκε το θέμα της αναβίωσης του South Stream, του εναλλακτικού δηλαδή αγωγού μεταφοράς ρωσικού φυσικού αερίου Βουλγαρίας - Ελλάδας - Ιταλίας (Poseidon), για τον οποίο στις αρχές του 2016 η Gazprom, η ΔΕΠΑ και η Edison υπέγραψαν μνημόνιο συνεργασίας. Δημοσίως, το θέμα παραμένει στις προτεραιότητες Ελλάδας - Ρωσίας, στην πραγματικότητα όμως έχει μπει στον πάγο. Διότι, όπως λέει ο συνομιλητής μας, πριν από μερικές μόλις ημέρες οι Αμερικανοί τράβηξαν το αφτί των Βουλγάρων στέλνοντάς τους μήνυμα να απεμπλακούν από το σχέδιο. Διαφορετικά, τους διεμήνυσαν ότι θα πρέπει να ξεχάσουν τη στήριξη των ΗΠΑ στον ελληνοβουλγαρικό αγωγό (IGB) που προορίζεται να διασυνδεθεί με τον ΤΑΡ και τον πλωτό σταθμό της Αλεξανδρούπολης, με σκοπό την απεξάρτηση των Βαλκανίων από το ρωσικό αέριο.
Αλλωστε η Αθήνα γνωρίζει ότι άλλος αγωγός καίει τον Πούτιν: εδώ και καιρό οι ΗΠΑ, με συμμάχους Πολωνία, Σλοβακία και τις χώρες της Βαλτικής, πιέζουν το Βερολίνο να αναθεωρήσει τα πάντα γύρω από τον Nord Stream ΙΙ, τον αγωγό κόστους 10 δισ. ευρώ, δυναμικότητας 55 δισ. κυβικών μέτρων αερίου, που έχει ως στόχο να μεταφέρει στη Γερμανία, υποθαλάσσια μέσω Βαλτικής, διπλάσιες ποσότητες ρωσικού αερίου από τις σημερινές. Οσο η υλοποίηση του Nord Stream ΙΙ θα παραμένει εν αμφιβόλω τόσο ο Πούτιν θα χρησιμοποιεί ως μοχλό πίεσης προς την Ευρώπη το σενάριο της νότιας διαδρομής.
Το γεγονός ότι οι Ρώσοι δεν τρέφουν αυταπάτες - εξηγεί το προφανές, ότι παίζουν το χαρτί των αγωγών και των αποκρατικοποιήσεων σε πολιτικό επίπεδο, όχι σε ουσιαστικό - η ελληνική πλευρά το γνωρίζει, άσχετα με το τι προβάλλει προς τα έξω για κατανάλωση εντός και εκτός Ελλάδας.
Τα μηνύματα που εκπέμπει
Ο ρώσος πρόεδρος με την επίσκεψή του στην Αθήνα στέλνει ένα ανέξοδο μήνυμα στον Ερντογάν, ο οποίος συνεχίζει με κάθε τρόπο να προκαλεί τη Μόσχα, αλλά και αναδεικνύει πόσο εύθραυστο είναι το ευρωπαϊκό μέτωπο που ζητά παράταση των κυρώσεων
Συντάκτης: Γιώργος Φιντικάκης
Πηγή: tanea.gr
