Πριν λίγες ημέρες είχα τη χαρά να βρεθώ για πρώτη φορά στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Πελοποννήσου με αφορμή ένα πάρτυ μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού. Δεν είχα ξαναπάει και ομολογώ πως σοκαρίστηκα από το φανταστικό κτήριο το οποίο κάποτε ήταν η βασική σύνδεση της Κεντρικής Ελλάδας με τους νομούς της Πελοποννήσου.
Ο σταθμός πλέον είναι εκτός λειτουργίας και δυστυχώς δεν είναι ανοιχτός στο κοινό αλλά μπορείς να τον δεις εξωτερικά αν περάσεις πάνω από την σιδερένια αερογέφυρα πίσω από το σταθμό Λαρίσης στην Αθήνα.
Έχοντας στο μυαλό μου τον παραπάνω σταθμό και βρισκόμενη στην Καλαμάτα, θέλησα να δω από κοντά και τον βασικό (και τερματικό;) σταθμό της πρωτεύουσας της Μεσσηνίας.
Είχα περάσει άπειρες φορές απέξω αλλά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να μπω μέσα και να βγω στην αποβάθρα και μιας και δεν είχα προλάβει να μπω ως επιβάτης, αποφάσισα πως σήμερα ήταν η μέρα για να δω το συγκεκριμένο σταθμό ως επισκέπτης.
Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που περνούσα απ' έξω, είδα πως η κεντρική πόρτα ήταν ανοιχτή και μέσα στο χώρο αναμονής του σταθμού λειτουργούσε ένα ταξιδιωτικό γραφείο που οργανώνει αποκλειστικά ταξίδια από Ελλάδα προς Αλβανία. Δεν έχασα λοιπόν ευκαιρία, μπήκα μέσα και ζήτησα να βγω στην αποβάθρα. Δε με εμπόδισαν -όπως περίμενα- και άνοιξα ανυπόμονα την πόρτα.
Η αποβάθρα αν και άδεια και εγκαταλελειμμένη με καλωσόρισε λες και γνωριζόμασταν χρόνια, λες και με αναγνώριζε και ας μην είχα πάρει ποτέ το τρένο για να κατεβώ εκεί, στο σταθμό της Καλαμάτας.
Κάθισα σε ένα από τα παγκάκια και έκλεισα για μερικά δευτερόλεπτα τα μάτια προσπαθώντας να φανταστώ πώς ήταν όταν ακόμα ο σταθμός αυτός έσφυζε από ζωή. Νομίζω πως για κάποια λεπτά βρέθηκα νοερά σε μια αποβάθρα γεμάτη κόσμο που πηγαινοερχόταν βιαστικά με βαλίτσες στα χέρια. Με καλάθια με αυγά και χόρτα. Κόσμο που αγκαλιαζόταν βιαστικά λίγο πριν σφυρίξει το τρένο και ετοιμαστεί για αναχώρηση.
Άνοιξα τα μάτια μου και το μόνο που άκουγα γύρω μου ήταν μερικά πουλιά στο απέναντι δέντρο και τα αυτοκίνητα που περνούσαν έξω από τον κατά τ'άλλα άδειο σταθμό. Με μια μικρή μελαγχολία -όπως με πιάνει πάντα όταν βρίσκομαι σε σταθμούς τρένων- αλλά και με μεγάλη περιέργεια περπάτησα πάνω στις παλιές ξύλινες ράγες και χάζεψα δεξιά και αριστερά ό,τι είχε απομείνει από κάποια παλιά αμαξοστοιχία.
Λίγο πιο πέρα, 2 λεωφορεία και ένα αυτοκίνητο βρίσκονταν παρκαρισμένα πάνω στις γραμμές του τρένου. Πόσο παράταιρα φαίνονται, σκέφτηκα. Εδώ θα έπρεπε να υπάρχουν τρένα, τίποτα άλλο. Τρένα και επιβάτες. Βαλίτσες και ανακοινώσεις για αναχωρήσεις και αφίξεις.
Λίγο πριν βγω από το σταθμό και κλείσω πίσω μου την πόρτα, διάβασα στο google πως ο συγκεκριμένος Σιδηροδρομικός Σταθμός άνοιξε το 1892 και είναι ένα πάρα πολύ όμορφο δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής. Είναι χτισμένος από πέτρα και κόκκινο τούβλο ενώ οι τεράστιες πόρτες του είναι ξύλινες και τα παράθυρα τοξωτά. Ο Σταθμός έχει την χαρακτηριστική μορφή των σιδηροδρομικών σταθμών της Πελοποννήσου, που μοιάζουν με μικρά σπιτάκια και πολλοί από τους οποίους είναι μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς.
Δυστυχώς η λειτουργία του σταμάτησε το 2010 όπου από τότε λένε πως εξυπηρετεί μόνο κάποιο εκδρομικό τρένο (το οποίο το ψάχνω ακόμα). Αν είσαι και συ περίεργος να δεις το σταθμό, θα τον βρεις στη συμβολή των οδών Σιδηροδρομικού σταθμού και Φραντζή -αν είσαι τυχερός και βρεις την πόρτα ανοιχτή- βγες στην αποβάθρα και κάνε και συ τη βόλτα σου.
Αν πάλι είσαι από τους τυχερούς που έχουν ταξιδέψει μέχρι εκεί με τρένο τότε μοιράσου μαζί μου την εμπειρία σου ή στείλε μου φωτογραφίες στο travelstoriesfromyworld@gmail.com. Θα με κάνεις πολύ χαρούμενη!
Η δική μου στιγμή αποτυπώθηκε σε αυτή τη φωτογραφία
Τα λέμε σύντομα με νέες trainstories😉
Πηγή: huffingtonpost.gr
