Φωτογραφίες που προκαλούν θλίψη από τα πιο αθώα θύματα του πολέμου
Οι αριθμοί αποτυπώνουν πάντα τη σκληρή αλήθεια χωρίς περιθώρια ερμηνειών και χωρίς συναισθηματισμούς: ο πόλεμος που μαίνεται από το 2011 στη Συρία έχει στοιχίσει περισσότερες από 200.000 ζωές και έχει εξαναγκάσει τουλάχιστον τέσσερα εκατομμύρια ανθρώπους να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς.
Πίσω από τους αριθμούς, η ανθρώπινη πλευρά του δράματος του συριακού λαού προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο σοκ. Οι άνθρωποι αυτοί, που τους παρακολουθούμε μπροστά στα μάτια μας να διασχίζουν την Ευρώπη αναζητώντας μια ευκαιρία στη ζωή, αυτοί που κοιμούνται σε πλατείες εδώ στην Αθήνα και σε δάση κοντά στα σύνορα, αυτοί που συνωστίζονται σε σιδηροδρομικούς σταθμούς και περπατούν αποστάσεις που τις κοιτάς στο χάρτη και μένεις με το στόμα ανοιχτό, αυτοί οι άνθρωποι είχαν λίγο πριν μια κανονική ζωή. Το σπίτι, τη δουλειά τους, τα χόμπι τους, την πίστη τους, την οικογένεια, τους φίλους, τα όνειρά τους.
Αν τα άφησαν σχεδόν όλα πίσω και ξεκίνησαν το τρομακτικό ταξίδι στη Μεσόγειο- όπου εκατοντάδες χάθηκαν, στη μεγαλύτερη τραγωδία των τελευταίων ετών- είναι ακριβώς γιατί θέλουν να ζήσουν μακριά από τη φρίκη του πολέμου και τις βαρβαρότητες του ISIS οι ίδιοι και τα παιδιά τους.
Τρομαγμένα, μέσα στο κρύο ή σε ξένους απρόσωπους χώρους, σε πεταμένα στρώματα ή στην καλύτερη περίπτωση στην αγκαλιά των γονιών τους, τα παιδιά που εγκατέλειψαν τη Συρία ζουν σε συνθήκες που κανείς δεν θα ήθελε για τα παιδιά του.
Πολλά από αυτά είναι τόσο μικρά που δεν έχουν γνωρίσει τίποτα άλλο παρά πόλεμο. Άλλα, μεγαλύτερα, έχουν σημαδευτεί για πάντα από τη χαμένη παιδική τους ηλικία σε κάποτε ειρηνικές πόλεις όπως το Χαλέπι και τη Χομς.
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν αποτυπώνουν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο την ολική μεταβολή στη ζωή αυτών των παιδιών. Άλλα επιχείρησαν με τις οικογένειές τους το μακρύ ταξίδι στην Ευρώπη, άλλα ζουν στους δρόμους έχοντας μείνει ασυνόδευτα μετά την απώλεια των δικών τους. Κάποια φιλοξενούνται σε καταυλισμούς προσφύγων.
Και κανένα δεν μπορεί να ξεχάσει τη βία που το σημάδεψε από τα πιο τρυφερά του χρόνια. Τη βία του πολέμου, την απώλεια, το πένθος, τον φόβο.
