Μες στα τρένα στριμωγμένοι
άνθρωποι μικροί μεγάλοι
την πραμάτεια τους φορτώνουν
Όπως άλλοτε και τώρα,
η ανεργία τους θυμώνει.
Τα σπιτάκια τους αφήνουν
για να παν στα ξένα μόνοι.
Φίλους, συγγενείς κι αδέρφια
όλους πίσω τους αφήνουν.
Μια ελπίδα έχουν τώρα
στη ζωή τους να πετύχουν.
Η δουλειά και η καριέρα
νέους και μεγάλους θέλει
με τα τρένα νύχτα μέρα
να πηγαίνουν σ’ άλλα μέρη.
Άρτεμις Αντωνιάδου
Μαθήτρια 2ου Γυμνασίου Ευόσμου
