Της Άννας Δαμιανίδη
..Η Καλαμάτα ήταν τυχερή στην
ατυχία της, μετά το σεισμό είχε δήμαρχο τον Σταύρο Μπένο, ο οποίος προσπάθησε
πολύ να διατηρήσει παλιά κτίρια.
Μερικά αναστηλώθηκαν, όπως η μεσαιωνική
εκκλησία των Αγίων Αποστόλων. Θα πρέπει να ζορίστηκαν κάποιοι ιδιοκτήτες
ακινήτων, αλλά υποθέτω ότι τώρα πια όλοι απολαμβάνουν το αποτέλεσμα. Η πόλη
έχει ιστορικό κέντρο με προσωπικότητα, παραλία με μερικά στολίδια (του
παρελθόντος), χορταστικό ποδηλατόδρομο, κι ένα πάρκο με ανοιχτό μουσείο
σιδηροδρόμων, δηλαδή τα παλιά βαγόνια και τις μηχανές στον σταθμό που δεν
λειτουργει πια.Εκεί με πιάνει ο καημός, όπως σ' όλες τις πόλεις της Πελοποννήσου. Οι διαδρομές που δεν πρόλαβα να κάνω με το τρένο πριν οι γραμμές καταργηθούν. Μέχρι τα Λεχαινά έφτασα μόνο κι εκεί σταμάτησα.
Στη Σκωτία, πριν δυο χρόνια, είχαμε πληρώσει αρκετά ακριβό εισιτήριο και περιμέναμε ουρά για μια διαδρομή με παλιά ατμομηχανή σε παλιά βαγόνια, που δεν άξιζε πολλά μπροστά στο μωραΐτικα τοπία. Να, σαν το παλιό βαγόνι που σέπεται εδώ στην άκρη του καλαματιανού πάρκου.
Αν είχα κεφάλαια θα έκανα εγώ μια τέτοια επιχείρηση. Θα νοίκιαζα τις γραμμές, θα έβαζα τις παλιές μηχανές με τα παλιά βαγόνια να γυρίζουν σε Μεσσηνία και Ηλεία, Αρκαδία και Αργολίδα και θα ξετρελαίνονταν παιδιά και μεγάλοι. Εννοείται ότι θα πλήρωνα κάποιον πολύ ικανό νέο, να ξεδιαλύνει τα γραφειοκρατικά, με τον ΟΣΕ πρωτίστως.
Protagon.gr
