Του Γιώργου Σαρηγιάννη.
Δυναμίτης! Τον τοποθέτησε - εντελώς ύπουλα! - στα θεμέλια του ΟΣΕ το Φεστιβάλ Αθηνών. «Πολεοδομία», το καινοφανές φετινό θεατρικό σχέδιο του να καλέσει πέντε νεανικές θεατρικές ομάδες, που ψάχνουν και ψάχνονται, να παρουσιάσουν καινούργια δουλειά τους σε μη συμβατικούς χώρους. Δεν κατάφερα να δω παρά μόνο την υπ. αριθ. 5 - της Ομάδας «Projector». Αλλά... τα είδα όλα.
Ο Ανέστης Αζάς, με τον Πρόδρομο Τσινικόρη, συνεργάτη του στη σύλληψη και τη σκηνοθεσία, κι η Αντριάνα Αλεξίου, συνεργάτρια στη δραματουργία, μάζεψαν τέσσερις νυν ή πρώην υπαλλήλους του ΟΣΕ, δυο μέλη του «Συλλόγου των Φίλων του Σιδηροδρόμου» και μια αξιαγάπητη κυρία, μέλος της Χορωδίας Εργαζομένων του ΟΣΕ, στην ταράτσα του κεντρικού Μεγάρου του ΟΣΕ, στην Καρόλου, και στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δ.Σ. του (!) - εκεί ακριβώς όπου «οι φωστήρες του Οργανισμού αποφασίζουν»... - και τους άφησαν - όχι ανεξέλεγκτα, βέβαια - να μιλήσουν «για τα τρένα» ενώ πλάι προβάλλονταν τα βίντεο της σκηνογράφου Ελένης Στρούλια - ένα ταξίδι με το τρένο. «Ταξίδι με τρένο» ήταν, άλλωστε, κι ο τίτλος της παράστασης.
Η οποία ξεκινούσε πολύ νοσταλγικά και ήμερα - αναμνήσεις, «το ταξίδι με τρένο που μου εντυπώθηκε στη μνήμη»... - αλλά, σιγά σιγά, αγρίευε και κορυφώνονταν, αναδεικνύοντας «ύπουλα», μέσα από μαρτυρίες, με καθαρά μαρξιστική μεθοδολογία, το Πρόβλημα του υπό διάλυσιν ΟΣΕ. Καταγγέλλοντας, δηλαδή, πώς οι κυβερνήσεις απ' τον Εμφύλιο και μετά εγκατέλειψαν το σιδηρόδρομο και τον οδήγησαν, με εγκληματική είτε πρόθεση είτε αμέλεια, στην σημερινή ολική καταστροφή.
Θεατρική μέθοδος των «Rimini Protokoll»; (Θυμάστε το περσινό, συγκλονιστικό «Ο Προμηθέας στην Αθήνα» στο Ηρώδειο;). Σαφώς. Γιατί όχι; Αυτή και μόνη η παράσταση μπορεί να δικαιώσει την ύπαρξη ενός φεστιβάλ - του Φεστιβάλ Αθηνών - στις κρίσιμες αυτές μέρες: ένα Πολιτικό Γεγονός.
Το φινάλε στην ταράτσα, με τον μεταταγμένο στους... κλίβανους του «Ευαγγελισμού» μηχανοδηγό να εξιστορεί την περιπέτειά του, όλους αποστασιοποιημένα να δηλώνουν σίγουροι πως η τέχνη - αλίμονο... - τίποτα δεν μπορεί ν' αλλάξει όπως κι η παράστασή τους με τίποτα δεν μπορεί να συγκρατήσει τον ΟΣΕ απ' τον γκρεμό και με τη γηραιά σοπράνο, με την λευκή σατέν τουαλέτα της, μακιγιαρισμένη, να τραγουδάει το σημαδιακό του '44 - ναι, Βέμπο... - «Καινούργια τώρα ζωή», εμένα δάκρυα μου έφερε. Οχι από αισθητική συγκίνηση. Από απόγνωση για την κατάντια στην οποία μας έχουν οδηγήσει.
ΤΑ ΝΕΑ
