Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας είναι κατάκτηση των εργαζομένων. Κερδήθηκαν σε μια περίοδο που το εργατικό κίνημα δεν είχε διαβρωθεί από τις συμβιβασμένες δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Εξέφραζαν παλιότερους συσχετισμούς προς όφελος των εργαζομένων. Ότι κέρδησαν με αγώνες οι παππούδες μας και οι πατεράδες μας, σήμερα ξεπουλιέται (8ωρο, κοινωνική ασφάλιση, κλπ).
Με την υπογραφή της ΣΣΕ από την ΠΑΣΚΕ, έχουμε και ουσιαστική επικύρωση του νόμου 3891/10 (διάσπαση, ιδιωτικοποίηση ΟΣΕ, αλλαγή εργασιακών σχέσεων, μειώσεις μισθών, προσωπικού, δρομολογίων, κλπ). Οι φραστικές διαφοροποιήσεις από την κυβερνητική πολιτική, στόχο είχαν να ελέγχουν τους ψηφοφόρους της. Δίνει έτσι συνειδητά το δικαίωμα στην κυβέρνηση, να αξιοποιήσει την συναίνεση των εργαζομένων του ΟΣΕ και να εφαρμόσει πιλοτικά το αντεργατικό της πρόγραμμα, όπως το έχει προγραμματίσει.
Έτσι συμπεραίνουμε ότι:
• τον τίτλο του κυβερνητικού συνδικαλισμού επάξια τον κατέχουν οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και όσοι στηρίζουν τον νόμο.
• Αφύπνιση ταξικής συνείδησης και ταξική πάλη δεν υπήρξε.
• Ο συμβιβασμός που ήταν θέμα χρόνου, ξεκίνησε «φανερά» με την ψήφιση του νόμου, παροτρύνοντας - έμμεσα και άμεσα - να κάνουν εθελούσια μετάταξη, πάνω από το 70% των υπό μετάταξη συναδέλφων.
• Ο συσχετισμός δυνάμεων, στη ΓΣΕΕ στην ΠΟΣ και στα περισσότερα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, εξυπηρετεί την κυβερνητική πολιτική που είναι προϊόν των αποφάσεων των πολυεθνικών (μέσω EE) και του ΣΕΒ. Δηλαδή δεν έχει ταξικό προσανατολισμό και δεν εξυπηρετεί τους εργαζόμενους που τους ψηφίζουν.
• Η συνδικαλιστική λογική του εφικτού, των κοινωνικών διαλόγων και συνδιαλλαγών για «το πόσο και τι θα χάσουμε», δημιούργησε έναν πολίτη σύγχρονο ραγιά, που δεν εμπιστεύεται κανένα και θυσιάζει ακόμα και το μέλλον των παιδιών του.
• Η ΔΑΚΕ, αν και καταψήφισε την πρόταση της διοίκησης, έπαιξε τον ρόλο του στυλοβάτη, ώστε να περνά ο χρόνος με συναντήσεις χωρίς αποτέλεσμα και να εδραιώνεται στην συνείδηση των εργαζομένων η νέα κατάσταση και η λογική του εφικτού.
• Αν δεν πάρουν οι εργαζόμενοι την τύχη στα χέρια τους , δημιουργώντας ένα μέτωπο αντίστασης και ξεκόβοντας από τις συμβιβασμένες ηγεσίες του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος., δεν πρόκειται να αντιστραφεί η κατάσταση, που χειροτερεύει την ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας. Κοντολογίς,
αν δεν τους σταματήσουμε δεν θα σταματήσουν.
Θεσσαλονίκη Μάρτιος του 2011
Με την υπογραφή της ΣΣΕ από την ΠΑΣΚΕ, έχουμε και ουσιαστική επικύρωση του νόμου 3891/10 (διάσπαση, ιδιωτικοποίηση ΟΣΕ, αλλαγή εργασιακών σχέσεων, μειώσεις μισθών, προσωπικού, δρομολογίων, κλπ). Οι φραστικές διαφοροποιήσεις από την κυβερνητική πολιτική, στόχο είχαν να ελέγχουν τους ψηφοφόρους της. Δίνει έτσι συνειδητά το δικαίωμα στην κυβέρνηση, να αξιοποιήσει την συναίνεση των εργαζομένων του ΟΣΕ και να εφαρμόσει πιλοτικά το αντεργατικό της πρόγραμμα, όπως το έχει προγραμματίσει.
Έτσι συμπεραίνουμε ότι:
• τον τίτλο του κυβερνητικού συνδικαλισμού επάξια τον κατέχουν οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και όσοι στηρίζουν τον νόμο.
• Αφύπνιση ταξικής συνείδησης και ταξική πάλη δεν υπήρξε.
• Ο συμβιβασμός που ήταν θέμα χρόνου, ξεκίνησε «φανερά» με την ψήφιση του νόμου, παροτρύνοντας - έμμεσα και άμεσα - να κάνουν εθελούσια μετάταξη, πάνω από το 70% των υπό μετάταξη συναδέλφων.
• Ο συσχετισμός δυνάμεων, στη ΓΣΕΕ στην ΠΟΣ και στα περισσότερα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, εξυπηρετεί την κυβερνητική πολιτική που είναι προϊόν των αποφάσεων των πολυεθνικών (μέσω EE) και του ΣΕΒ. Δηλαδή δεν έχει ταξικό προσανατολισμό και δεν εξυπηρετεί τους εργαζόμενους που τους ψηφίζουν.
• Η συνδικαλιστική λογική του εφικτού, των κοινωνικών διαλόγων και συνδιαλλαγών για «το πόσο και τι θα χάσουμε», δημιούργησε έναν πολίτη σύγχρονο ραγιά, που δεν εμπιστεύεται κανένα και θυσιάζει ακόμα και το μέλλον των παιδιών του.
• Η ΔΑΚΕ, αν και καταψήφισε την πρόταση της διοίκησης, έπαιξε τον ρόλο του στυλοβάτη, ώστε να περνά ο χρόνος με συναντήσεις χωρίς αποτέλεσμα και να εδραιώνεται στην συνείδηση των εργαζομένων η νέα κατάσταση και η λογική του εφικτού.
• Αν δεν πάρουν οι εργαζόμενοι την τύχη στα χέρια τους , δημιουργώντας ένα μέτωπο αντίστασης και ξεκόβοντας από τις συμβιβασμένες ηγεσίες του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος., δεν πρόκειται να αντιστραφεί η κατάσταση, που χειροτερεύει την ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας. Κοντολογίς,
αν δεν τους σταματήσουμε δεν θα σταματήσουν.
Θεσσαλονίκη Μάρτιος του 2011
