Όταν συνομιλείς με παλιούς σιδηροδρομικούς δεν χρειάζεται να σχολιάσεις ούτε καν πρόλογος χρειάζεται, οι αφηγήσεις τους είναι τόσο πηγαίες και τόσο γλαφυρές που δεν σε αφήνουν περιθώριο σχολιασμού. Ας αφήσουμε και εμείς το κ. Δημήτρη Μωϊτσίδη συνταξιούχο σιδηροδρομικό να ξεδιπλώσει όπως εκείνος γνωρίζει τις εμπειρίες του από την θητεία του στον σιδηρόδρομο.
«Ήμουν ο πρώτος μαθητής της σχολής του ΟΣΕ το 1955. Ήταν μια τεχνική σχολή η οποία είχε ιδρυθεί από το υπουργείο εργασίας για να βγάζει στελέχη εκπαιδευμένα για τους σιδηροδρόμους του τότε ΣΕΚ.. Την ημέρα πηγαίναμε στο εργοστάσιο οχημάτων και το βράδυ στην σχολή των ΣΕΚ. Αρχικά η σχολή στεγάζονταν στις εγκαταστάσεις του Ευκλείδη και κατόπιν δημιουργήθηκε αυτοδύναμη σχολή ΣΕΚ σιδηροβιομηχανίας απέναντι από τον Ερυθρό Σταυρό στο λιμάνι, ενώ για ένα χρόνο λειτούργησε στο διατηρητέο κτήριο της οδού Αναγεννήσεως. Στο εργοστάσιο περάσαμε από όλα τα τεχνικά σταδία, εφαρμοστές, τορναδόρος, χυτήριο, καμίνια, εκπαιδευόμασταν σε όλους τους κλάδους. Στην σχολή φοιτούσαμε 4 χρόνια. Ξεκίνησα την εργασία μου στους ΣΕΚ με την ειδικότητα του θερμαστή κατόπιν από θερμαστής εργάσθηκα ως μηχανοδηγός στα ατμήλατα. Η ατμήλατη για εμένα είναι ο πραγματικός σιδηρόδρομος, ο Μουντζούρης όπως λέμε. Η εμπειρίες και οι αναμνήσεις μου από την ζωή μου στον σιδηρόδρομο είναι πάρα πολλές και καλές και κακές. Εκείνη που θα μου μείνει αξέχαστη είναι εκείνη που ως μηχανοδηγός ατμήλατων ήταν όταν ανοίγαμε με τον χιονοδιώκτη την γραμμής προς την Φλώρινα κρατήσαμε την Φλώρινα για 30 μέρες ανοικτή την γραμμή επικοινωνίας διότι το χιόνι ήταν πάρα πολύ. Θυμάμαι όταν περάσαμε σε μια από τις προσπάθειες στο άνοιγμα των γραμμών από την θέση Κλειδί μαζί με το θερμαστή τον Βελιανίδη είπα αν γλιτώσουμε σήμερα… και με ταχύτητα 50 χιλιόμετρα κτυπήσαμε την χιονοστιβάδα και από την άλλη μεριά βγήκαμε με 5 χιλιόμετρα. Στο πέρασμα μας είχε δημιουργηθεί τούνελ. Ήταν μια εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη. Θα πρέπει να πω ότι στο σταθμό της Φλώρινας μας περίμενε ο μητροπολίτης Φλώρινας ο κ .κ Αυγουστίνος μας συνεχάρη και μας πρόσφερε ρόφημα σαλέπι για να ζεσταθούμε». Ο κ. Μωϊτσίδης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην σχέση του με τους συνάδελφους του. « Οι σχέσεις μας ήταν πάρα πολύ καλές. Θυμάμαι μια συμβουλή του πατέρα μου ο οποίος ήταν σιδηροδρομικός μου είπε αγόρι μου συνάδελφος θα πει συν αδελφός δυο φορές αδερφός. Περισσότερο ζούσαμε με τους συναδέλφους και λιγότερο με τις οικογένειες μας. όταν τελειώναμε την δύσκολη ημέρα της εργασίας σμίγαμε στο καφενείο στο εστιατόριο πεινάμε την ρετσίνα μας λέγαμε και τα τραγούδια μας, εγώ ήμουνα από τους πιο μικρούς στην χορωδία του «Θερμαϊκού». Ήμασταν γλεντζέδες άνθρωποι αυτό που λένε ότι οι σιδηροδρομικοί είναι άνθρωποι γλεντζέδες είναι πραγματικότητα. Ίσως αυτό να έχει σχέση και με τις συνθήκες εργασίας μας. εκείνο που μπορώ να θυμηθώ ως κακή εμπειρία ήταν το δυστύχημα που έγινε το ΄΄72 στα Δοξαρά όπου πήγα ως συνεργείο βοηθείας να αποκαταστήσουμε την γραμμή. Η μυρωδιά από την καμένη σάρκα των νεκρών, αισθάνομαι ακόμα ότι είναι στην μύτη μου».
Η αφήγηση δημοσιεύτηκε στα «Σιδηροδρομικά Νέα» το 2008. Στην φωτογραφία ο κ. Δημήτρης Μωϊτσίδης
