Το Βιετνάμ αξιοποιεί την παγκόσμια τεχνογνωσία και τις προηγμένες τεχνολογίες για να αναπτύξει τον σιδηρόδρομο υψηλής ταχύτητας, με στόχο τη δημιουργία ενός συστήματος μεταφορών παγκόσμιας κλάσης που ενισχύει τη συνδεσιμότητα, ενισχύει την οικονομική ανάπτυξη και θέτει νέα πρότυπα στην ανάπτυξη υποδομών. Μαθαίνοντας από επιτυχημένα διεθνή μοντέλα, το Βιετνάμ επιδιώκει να ενσωματώσει καινοτόμες πρακτικές και να διασφαλίσει βιώσιμες, αποτελεσματικές και αξιόπιστες σιδηροδρομικές υπηρεσίες για το μέλλον.
.travelandtourworld.com
Το Βιετνάμ διερευνά παγκόσμιες καινοτομίες και τεχνολογίες αιχμής στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το φιλόδοξο έργο σιδηροδρομικής γραμμής υψηλής ταχύτητας Βορρά-Νότου, με στόχο την κατασκευή ενός υπερσύγχρονου συστήματος μεταφορών. Το Πανεπιστήμιο Μεταφορών και Επικοινωνιών (UTC) έχει συγκεντρώσει 24 επιστημονικές εκθέσεις που εξετάζουν τις σύγχρονες τεχνολογίες στον σχεδιασμό, την κατασκευή, τη λειτουργία και τη διαχείριση σιδηροδρομικών γραμμών υψηλής ταχύτητας, οι οποίες συνεισφέρονται τόσο από τοπικούς όσο και από διεθνείς εμπειρογνώμονες, επιχειρήσεις και διευθυντές.
Αυτές οι εκθέσεις αναδεικνύουν ιστορίες επιτυχίας από όλο τον κόσμο, προσφέροντας πολύτιμες πληροφορίες για την ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου του Βιετνάμ. Η Ιαπωνία, για παράδειγμα, πρωτοστάτησε στις σιδηροδρομικές μεταφορές υψηλής ταχύτητας με τη γραμμή Shinkansen, η οποία άνοιξε για πρώτη φορά το 1964. Η επιτυχία αυτού του συστήματος μπορεί να αποδοθεί στην κεντρική διαχείριση, στον διαχωρισμό λειτουργιών και υποδομών και στην ενσωμάτωση της ανάπτυξης με προσανατολισμό στις μεταφορές (TOD). Η ιαπωνική κυβέρνηση έπαιξε βασικό ρόλο στην παροχή στρατηγικής κατεύθυνσης, ενώ οι δραστηριότητες που καθοδηγούνται από την αγορά απέφεραν πρόσθετα έσοδα από εμπορικές υπηρεσίες και αναπτύξεις ακινήτων γύρω από σιδηροδρομικούς σταθμούς.
Η Νότια Κορέα παρουσιάζει επίσης ένα επιτυχημένο μοντέλο με το έργο υπερταχείας σιδηροδρομικής γραμμής, το οποίο χρησιμοποίησε ένα μοντέλο σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ). Σε αυτή τη ρύθμιση, η κυβέρνηση υποστήριξε την εκκαθάριση του χώρου και παρείχε μερικό κεφάλαιο, ενώ οι ιδιωτικές εταιρείες ήταν υπεύθυνες για τη διαχείριση των λειτουργιών, την είσπραξη τελών και την κατανομή των κινδύνων βάσει διαφανών συμβατικών συμφωνιών.
Η Κίνα, με το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δίκτυο στον κόσμο, μήκους 47.000 χιλιομέτρων, χρησιμοποίησε δημόσια κεφάλαια για την αρχική ανάπτυξη. Ωστόσο, η χώρα ενθάρρυνε επίσης ιδιωτικές εταιρείες να συμμετάσχουν στην κατασκευή τροχαίου υλικού, στις συμβάσεις μηχανικής, προμηθειών και κατασκευών (EPC), καθώς και στις τοπικές σιδηροδρομικές λειτουργίες, δημιουργώντας ένα μείγμα κρατικών επενδύσεων και συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα.
Στην Ευρώπη, η Γερμανία υιοθέτησε μια προσέγγιση που περιελάμβανε διεξοδικές περιβαλλοντικές και κοινωνικές αξιολογήσεις πριν από την έγκριση επενδύσεων. Η χώρα διευκόλυνε επίσης τον διαφανή ανταγωνισμό μεταξύ ιδιωτικών φορέων. Η Γαλλία, από την άλλη πλευρά, συγκέντρωσε τις δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές, ενθαρρύνοντας παράλληλα τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα σε έργα EPC, συμφωνίες κατασκευής-μεταβίβασης (BT) και λειτουργίες. Από το 2021, η Γαλλία έχει ανοίξει την αγορά σιδηροδρόμων στον ανταγωνισμό, επιτρέποντας σε ιδιωτικές εταιρείες να ασχολούνται με την κατασκευή οχημάτων, τη συντήρηση και τις αστικές υπηρεσίες σε σιδηροδρομικούς σταθμούς.
Αυτές οι παγκόσμιες εμπειρίες προσφέρουν κρίσιμα διδάγματα για το Βιετνάμ καθώς προχωρά με το έργο του για σιδηροδρόμους υψηλής ταχύτητας. Οι βασικές στρατηγικές περιλαμβάνουν την ενσωμάτωση του TOD για τη δημιουργία εσόδων μέσω της ανάπτυξης ακινήτων, τη χρήση διαφανών συμπράξεων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα με σαφείς μηχανισμούς επιμερισμού του κινδύνου και την ενίσχυση της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα σε διάφορες πτυχές της λειτουργίας και της συντήρησης των σιδηροδρομικών γραμμών.
Ο ρόλος της κυβέρνησης στη δημιουργία ενός σταθερού περιβάλλοντος για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα τονίζεται ως απαραίτητος για την επιτυχία του έργου. Η κυβέρνηση θα πρέπει να ενεργήσει ως ο αρχιτέκτονας του νομικού πλαισίου και ως εγγυητής κινδύνου, διασφαλίζοντας ότι το έργο παραμένει ελκυστικό για τους ιδιώτες επενδυτές. Με σαφή σχεδιασμό και μια ολοκληρωμένη νομική δομή, το Βιετνάμ θα μπορούσε να προσελκύσει σημαντικό ενδιαφέρον από τον ιδιωτικό τομέα. Αυτή η συμμετοχή όχι μόνο θα βοηθούσε στην κινητοποίηση κεφαλαίων, αλλά και θα τονώνει τις υποστηρικτικές βιομηχανίες, θα βελτιώνει τη διαχειριστική ικανότητα και θα συμβάλλει στη βιώσιμη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη.
Διαφορετικές χώρες έχουν υιοθετήσει διάφορες προσεγγίσεις στην ανάπτυξη σιδηροδρομικών συστημάτων υψηλής ταχύτητας. Για παράδειγμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούν ένα μοντέλο από κάτω προς τα πάνω, με πρωτοβουλίες υπό την ηγεσία πανεπιστημίων και επιχειρήσεων, ενώ η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα χρησιμοποιούν στρατηγικές από πάνω προς τα κάτω που καθοδηγούνται από την κυβερνητική ηγεσία. Η Ιαπωνία, ειδικότερα, δίνει έμφαση στη συμμετοχή της κοινότητας για να διασφαλίσει τη βιωσιμότητα των σιδηροδρομικών της έργων.
Για να ευθυγραμμιστεί με τις βέλτιστες διεθνείς πρακτικές, η UTC εφαρμόζει πιλοτικά ένα μοντέλο «πενταμερούς συνεργασίας», το οποίο εκτείνεται πέρα από την παραδοσιακή συνεργασία μεταξύ κράτους, πανεπιστημίων και επιχειρήσεων. Αυτό το μοντέλο περιλαμβάνει μονάδες μεταφοράς τεχνολογίας και τοπικές κοινότητες που επωφελούνται από το έργο. Μια τέτοια πολυμερής συνεργασία είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη ανθρώπινου δυναμικού υψηλής ποιότητας και εθνικών στρατηγικών τεχνολογιών. Σε αυτό το μοντέλο, το κράτος καθορίζει πολιτικές, οι επιχειρήσεις προωθούν τη δυναμική της αγοράς και τα πανεπιστήμια παρέχουν γνώσεις και ανθρώπινους πόρους.
Το Βιετνάμ αναζητά παγκόσμιες εμπειρίες για να διαμορφώσει το έργο του για σιδηροδρομικές γραμμές υψηλής ταχύτητας. Υιοθετώντας βέλτιστες πρακτικές από χώρες όπως η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Κίνα, η Γερμανία και η Γαλλία, το Βιετνάμ στοχεύει στην ανάπτυξη ενός σιδηροδρομικού δικτύου που είναι αποτελεσματικό, βιώσιμο και ενσωματωμένο με τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα. Η επιτυχία αυτού του έργου θα εξαρτηθεί από τη δημιουργία ενός σταθερού περιβάλλοντος για ιδιωτικές επενδύσεις, τον καθορισμό σαφών ρόλων για κάθε τομέα και τη διασφάλιση ότι το σιδηροδρομικό σύστημα ωφελεί την ευρύτερη οικονομία και κοινωνία.
