Ναι της είπα, αυτός ο κλάδος εργαζομένων στον σιδηρόδρομο δεν σταματά, ούτε με την ζέστη ούτε με τα χιόνια ούτε με την Βροχή. Είναι εκεί για να διεκπεραιώσουν την αποστολή που τους έχει ανατεθεί
Αναφερόμαστε στον κλάδο ελιγμών του σιδηροδρόμου. Ενός κλάδου που η προσφορά του στο μεταφορικό έργο είναι πολύ μεγάλη και σημαντική.
Στον κλάδο αυτό των ελιγμών εργάστηκε για 35 χρόνια ο συνταξιούχος σήμερα σιδηροδρομικός Σοφοκλής Τσατσαρώνης .
«Προσλήφθηκα στο ΟΣΕ στον κλάδο ελιγμών το 1977 και εργάστηκα επί 35 χρόνια στον Παλιό σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Την εποχή που εργάστηκα εγώ, είχαμε παρά πολύ δουλειά. Βασικές μεταφορές είχαμε τα φρούτα που άλλα έρχονταν με τρένα από άλλους σταθμούς και άλλα φρούτα τα έφερνα με φορτηγά εδώ στο σταθμό και φορτώνονταν στα βαγόνια. Πολύ μεγάλη μεταφορά που είχαμε ήταν το κάρβουνο που έρχονταν με καράβια, ζυγίζαμε το κάθε βαγόνι και στην συνέχεια γίνονταν συρμοί με προορισμό τα εργοστάσια της ΔΕΗ στη Δυτική Μακεδονία. Μεταφορές μεγάλες ήταν και τα καύσιμα καθώς και ζώντα ζώα που έρχονταν από την Ευρώπη με τρένα τα πηγαίναμε στο λιμάνι και μετά με πλοία έφευγαν για την Μέση Ανατολή. Υπήρχαν τα εμπορεύματα εσωτερικού και εξωτερικού. Μικρές και μεγάλες αποστολές. Όλες οι ομάδες ελιγμών ήταν πλήρως επανδρωμένες για να μπορούν να ανταποκριθούν στο μεγάλο όγκο μεταφορών. Οι ομάδες αποτελούνταν από πέντε άτομα, τον ελιγμοδηγό και τους τέσσερις κλειδούχους και πάντα κάτω από την επίβλεψη του Επόπτη βάρδιας.»
Όταν η συζήτησή μας φτάνει να αναφερθούμε σε γεγονότα που έζησε στον εργασιακό του βίο στον σιδηρόδρομο, ο κ. Τσατσαρώνης βουρκώνει σκέφτεται τους συναδέλφους του που έφυγαν εν ώρα εργασίας.
"Είχαμε πολλές δύσκολες στιγμές. Ορισμένες τις ξεπερνούσαμε, όπως τις εκτροχιάσεις είχαμε την δυνατότητα να βάζουμε και πάλι τα βαγόνια στις ράγες και να συνεχίζουμε το έργο μας. Εκείνο που ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω είναι δυστυχήματα που είχαμε. Όπως Παύλου Τσιμισκίδη που συνθλίφτηκε ανάμεσα στα βαγόνια και την μηχανή του συρμού. Ήμασταν μαζί στην ομάδα στο λιμάνι και εμείς τραυματιστήκαμε αλλά εντάξει ήμασταν τυχεροί, γιατί ήμασταν νέοι και γρήγορα βγήκαμε κάτω από τα βαγόνια ενώ αυτά περνούσαν από επάνω μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις πλαγιάζεις μέσα στις γραμμές. Ο Παύλος δεν πρόλαβε να βγει και το κτύπησε η μηχανή. Τον έβγαλαν έξω από το λιμάνι αλλά το μόνο που διαπίστωσαν ήταν ο θάνατός του. Τραγικές στιγμές. Μπορεί να περάσαμε πολλές δυσκολίες στην δουλειά μας αλλά αυτό με τίποτα δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Είχαμε και άλλα δυσάρεστα με συναδέλφους, όπως του Λάζαρου Σαμαρά που έπεσε μέσα στις γραμμές από ανακοπή καρδιάς.»
Ο κατάλογος ακόμα μεγαλύτερος για τα τραγικά γεγονότα που βίωσε ο αφηγητής μας.
«Δεν ήταν και λίγα τα δυστυχήματα που γίνονταν βγαίνοντας και μπαίνοντας από το λιμάνι και περνώντας από αφύλακτες διαβάσεις της οδού 26ης Οκτωβρίου, χωρίς μπάρες και φωτίσματα με μόνο μια κόκκινη σημαία και ένα λυχνάρι φωτισμού. Έρχονταν με ταχύτητα εποχούμενοι και έπεφταν πάνω στους συρμούς με τραγικά αποτελέσματα. Δεν μπορώ να αναφερθώ στο κάθε γεγονός ξεχωριστά γιατί είναι
πραγματικά τόσο τραγικά που με αναστατώνουν
και με προκαλούν στενοχώρια πολύ.
Η δουλειά μας ήταν που δύσκολη και επικίνδυνη. Πολύ από εμάς μείναμε με πολλά προβλήματα υγείας που μας ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα.»
Οι σιδηροδρομικοί εργαζόμενοι του Παλιού σταθμού Θεσσαλονίκης μη ξεχνώντας τους συναδέλφους τους, δημιούργησαν ένα εικονοστάσιο στο κτήριο του κλειδουχείου με τα ονόματα τους και τις φωτογραφίες τους και το κανδήλι πάντα αναμμένο.
Χρήστος Γιαννακίδης
sidirodromikanea.blogspot.com
