Πριν από λίγες μέρες, στις 28 Φεβρουαρίου το βράδυ, συνέβη ένα τρομερό δυστύχημα μεταξύ δύο αμαξοστοιχιών κοντά στη Λάρισα. Το επόμενο πρωί ετοιμαζόμουν για το σχολείο και έτυχε να ανοίξω την τηλεόραση σε ένα κανάλι που μας ενημέρωνε σχετικά με αυτό το δυστύχημα.
Για την ακρίβεια, όλα τα κανάλια έδειχναν αυτό το θέμα. Στην αρχή, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, οπότε δεν ασχολήθηκα περαιτέρω με αυτό. Ωστόσο, τις επόμενες μέρες άκουγα διάφορα άτομα του περίγυρού μου να σχολιάζουν και να τοποθετούνται πάνω σε αυτό το ζήτημα και αναρωτήθηκα για πολλά πράγματα, οπότε άρχισα να ψάχνω διάφορες πληροφορίες.
Έμεινα έκπληκτη με όλα αυτά τα τραγικά και εξωφρενικά γεγονότα που είχαν ειπωθεί. Μα πώς γίνεται εγώ να κοιμόμουν και σε ένα άλλο μέρος να σκοτώθηκαν τόσοι άνθρωποι; Πώς γίνεται μέσα σε μια νύχτα να έχασαν τόσοι άνθρωποι τους αγαπημένους τους ανθρώπους, που είχαν αποχαιρετήσει περιμένοντας πως θα ξαναειδωθούν;
Έπειτα από αυτά τα ερωτήματα, μου δημιουργήθηκαν άλλα ισχυρότερα και όσο πιο πολύ επεξεργαζόμουν τα γεγονότα, ποικίλα συναισθήματα πλημμύριζαν την ψυχή μου. Ένιωθα λύπη και συμπόνια για τους γονείς που αποχωρίστηκαν τα παιδιά τους νομίζοντας πως θα τα ξαναδούν, πως θα τα ξανασφίξουν στην αγκαλιά τους. Είναι άδικο και σκληρό που νέα παιδιά, το μέλλον της χώρας, «αποκόπηκαν» ακαριαία από τα όνειρά τους, τις επιθυμίες τους, τους αγαπημένους τους και πρωτίστως από τη ζωή. Δεν το επέλεξαν, δεν ήξεραν πως θα πεθάνουν έτσι, δεν μπορούσαν να γλιτώσουν ή να παλέψουν για τη ζωή τους. Η ζωή τους ήταν στα χέρια ανθρώπων που φέρθηκαν με εγκληματική αμέλεια, απερισκεψία και ανωριμότητα. Είναι ανεπίτρεπτο στην εποχή μας, εν έτει 2023, σε τέτοιους τομείς που σηματοδοτούνται από τρομακτική τεχνολογική ανάπτυξη – μην ξεχνάμε ότι ζούμε στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης- να χρησιμοποιείς τη φράση «ανθρώπινο λάθος» ως δικαιολογία για τη δική σου απερισκεψία.
Εξαιτίας, λοιπόν, του δικού σου «ανθρώπινου λάθους» έχασαν τη ζωή τους τόσοι άνθρωποι, τόσοι νέοι άνθρωποι με όνειρα…
Εσύ, λοιπόν, δεν μπορείς να χαρακτηρίζεσαι άνθρωπος, ούτε απλά ως φταίχτης. Είσαι ένας δολοφόνος, που λέρωσες τα χέρια σου με το αίμα τόσων πολλών ανθρώπων. Εννοείται πως αν οι υπαίτιοι αυτής της τραγωδίας συμπεριφέρονταν ως ώριμοι και υπεύθυνοι άνθρωποι, δε θα είχε συμβεί ό,τι συνέβη. Έπρεπε, όμως, πρώτα να προηγηθεί αυτό το τραγικό συμβάν, για να κάνουμε έναν απολογισμό της κατάστασης. Έπρεπε να γίνει κάτι ανεπανόρθωτο (γιατί ανεπανόρθωτο είναι αυτό που συνέβη, καθώς όσες αποζημιώσεις και να δοθούν στις οικογένειες των ανθρώπων που «χάθηκαν», δε θα τους φέρουν πίσω) για να βελτιώσουμε και να ασχοληθούμε με τις αμαξοστοιχίες.
Έπειτα, μου προκαλείται έντονα η ανάγκη της δικαιοσύνης. Είναι δικαίωμά μου η ασφάλεια. Είναι δικαίωμά μου η προστασία και όταν μου εγγυώνται ότι θα είμαι ασφαλής, ενώ αυτό όπως φαίνεται δεν ισχύει, καταπατάται ένα βασικό δικαίωμά μου. Δε θέλω να αισθάνομαι ανασφάλεια και αβεβαιότητα, όταν μπαίνω στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δε θέλω να εξαρτάται η ζωή μου, μόνο από την κρίση και τη βούληση ενός ατόμου. Ωστόσο, μέσα στα τόσο έντονα και αρνητικά συναισθήματα γεννιέται ένα τρυφερό, γλυκό, ήρεμο, σαν μια βραδινή δροσερή αύρα, συναίσθημα πως όλα θα αλλάξουν. Νιώθω ελπίδα! Αισθάνομαι πως με αφορμή αυτό το τραγικό δυστύχημα θα βελτιωθούν πολλά πράγματα και πως θα βελτιωθούμε κι εμείς οι ίδιοι…
Έτσι ελπίζω τουλάχιστον… Έτσι εύχομαι… Θα γίνουμε πιο υπεύθυνοι και προνοητικοί. Όπως προαναφέρθηκε, δεν μπορούμε να φέρουμε τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν πίσω, μα μπορούμε να αποτρέψουμε να συμβεί κάτι παρόμοιο στο μέλλον. Μπορούμε να σώσουμε και να προστατέψουμε τους υπόλοιπους. Γι’ αυτό δεν πρέπει να πάψουμε να προσπαθούμε. Ειδικά, εμείς οι νέοι, το μέλλον του κόσμου, πρέπει να αγωνιστούμε για μια πιο ασφαλή και πιο δίκαιη κοινωνία, για πιο υπεύθυνους και συμπονετικούς με ενσυναίσθηση πολίτες!
Ρεβέκκα Γιαννακοπούλου
Μαθήτρια της β΄ τάξης στο Γυμνάσιο των Εκπαιδευτηρίων Μπουγά
tharrosnews.gr
sidirodromikanea.blogspot.com
