Είχαν φτάσει μαζί με τον φίλο του Μ νωρίς το πρωί με το λεωφορείο από την Κωνσταντινούπολη και κουρασμένοι κατευθύνθηκαν προς τον σταθμό που δεν ήταν μακριά, γιατί εκεί είχαν ραντεβού με τον τρίτο σύντροφο που θα έρχονταν από την Ελλάδα.
Μπήκαν σε μια αίθουσα αναμονής που θερμαίνονταν καθώς έξω το πρωινό κρύο ήταν τσουχτερό.
Αφού κάθισαν σε μια γωνιά αυτός παρατηρούσε τους λίγους ταξιδιώτες που βρίσκονταν εκεί. Απέναντι του ήταν μια οικογένεια με τον άντρα που φαίνονταν επικεφαλής φορώντας μια άσπρη ρόμπα θυμίζοντας σεΐχη, με ένα μεγαλοπρεπές πράσινο σαρίκι που σημαίνει πως είναι μέλος κάποιου θρησκευτικού τάγματος, (tarıkat), και μια γενειάδα που θύμιζε αρχαίες μορφές. Δίπλα του δυο χανούμισσες με φερετζέδες και παραδίπλα πέντε μικρά παιδιά που κάθονταν σαν να ήταν τρομαγμένα.
Σε λίγο μπήκε μέσα μια κοπέλα τελείως κοντράστ με την ανατολίτικη οικογένεια, καθώς είχε σύγχρονο χτένισμα φορούσε μαύρο παντελόνι και μια όμορη σκούρα κάπα.
Αδιαφορώντας για την ισλαμική οικογένεια κάθισε κοντά τους και άνοιξε την τσάντα της από όπου έβγαλε ένα βιβλίο και άρχισε να διαβάζει. Δεν ξεχώριζε από οποιαδήποτε σύγχρονη Ευρωπαία κοπέλα, μορφωμένη και καλλιεργημένη.
Σε μια στιγμή άφησε το βιβλίο για να ψάξει κάτι στην τσάντα της. Το βλέμμα του καρφώθηκε στο εξώφυλλο του βιβλίου. Τότε ένοιωσε μεγάλη έκπληξη καθώς είδε τον τίτλο και αμέσως έσπρωξε τον φίλο του τον Μ, που κάθονταν αμέριμνος ξεκουράζοντας δίπλα του, να δει και αυτός. Και εκείνος έμεινε με ανοιχτό το στόμα κοιτάζοντας το εξώφυλλο του βιβλίου.
Το εξώφυλλο έγραφε «PAİSİOS’ UN KEHANETLERİ» Η κοπέλα τους πρόσεξε που κοιτούσαν το βίβλο της και χαμογέλασε φιλικά. Πήρε το θάρρος και την ρώτησε χαμηλόφωνα στα τουρκικά -Σας αρέσει αυτό το βιβλίο ; Γύρισε και του είπε -Είναι ενδιαφέρων να διαβάζεις ένα…Άγιο.
Η έκπληξη του μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ. -Μα δεν είστε μουσουλμάνα ;
-Γιατί ρωτάτε, τους είπε, είστε ξένοι ;
-Yunanlar, πετάχτηκε τότε ο ανυπόμονος Μ.
Το βλέμμα της πήρε μια άλλη μορφή γεμάτη νόημα. Μίλησε τότε με αναπάντεχη ειλικρίνεια – Προτιμώ την δική σας Ορθοδοξία, δεν μου αρέσει καθόλου το Ισλάμ.
Εκείνη την ώρα ακούστηκε από τα μεγάφωνα η φωνή που ανακοίνωνε πως είχε φτάσει στο σταθμό η υπερταχεία Άγκυρα Κωνσταντινούπολης και θα αναχωρούσε σε δέκα λεπτά καλώντας τους επιβάτες να καταλάβουν τις θέσεις τους.
Η «Τουρκάλα» σηκώθηκε λίγο διστακτικά και αφού μάζεψε βιαστικά το βίβλο της είπε -Χάρηκα για την γνωριμία πρέπει να φύγω.
Έμειναν και οι δυο να την κοιτάζουν αποσβολωμένοι καθώς έφευγε για το τρένο της.. Ένοιωσε έντονη την επιθυμία να τρέξει και την πιάσει για να μιλήσουν και άλλο, αλλά κατάλαβε ότι αυτό ήταν αδύνατο. Το ίδιο και ο φίλος του ο Μ.
Ήταν άλλο ένα δυνατό σοκ κατά την διάρκεια των περιηγήσεων σε μια χώρα τόσο αλλοπρόσαλλη, τόσο απρόβλεπτη, που τόσα μυστικά κρύβει στον «κόρφο» της.
«Από τις περιηγήσεις δυο ελληνορθόδοξων στα βάθη της Ανατολίας», (περισσότερες λεπτομέρειες, φωτογραφίες και ονόματα, για ευνόητους λόγους παραλείπονται).
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
romioitispolis.gr
