Ο ΟΣΕ είναι μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Ελλάδας, απλωμένη σε όλη τη χώρα και του οποίου οι υπηρεσίες στηρίζονται κατά βάση στην συνέπεια των δρομολογίων αφού κάθε άνθρωπος που επιλέγει να ταξιδεύσει με τραίνο, θέλει εκτός του να φτάσει ασφαλής στον προορισμό του, να αναχωρήσει και να φθάσει όπου επιθυμεί και στην ώρα του.
Κάθε άνθρωπος στις ημέρες μας όταν αποφασίζει ένα ταξίδι, ανεξάρτητα με το γιατί και το πώς το κάνει, υπολογίζει με ακρίβεια τον χρόνο του και πολλές φορές μοιράζεται το σφίξιμο της ώρας με άλλα πρόσωπα, είτε να συνταξιδεύσουν, είτε να αποχωριστούν στην αποβάθρα ή να συναντηθούν σε κάποια άλλη. Πάντα έτσι ήταν το ταξίδι. Παλαιότερα που δεν είχαν εξελιχθεί τόσο πολύ τα μέσα μεταφοράς, ο χρόνος που διαρκούσε ήταν πολύ σχετικός αλλά σήμερα που τα πάντα είναι στο ζύγι και το δευτερόλεπτο ακόμη κοστίζει. Πολλές επιχειρήσεις μεταφορών υποχρεώνονται μάλιστα να καταβάλλουν αποζημιώσεις όταν από δική τους υπαιτιότητα κάτι δεν πάει καλά και υπάρξουν καθυστερήσεις οι οποίες θα αλλάξουν το πρόγραμμα και ενδεχομένως απ’ αυτές ζημιωθεί ο άτυχος επιβάτης.
Είναι σκέψεις που κάνει ο καθένας όταν αποφασίσει ένα ταξίδι και τρέμει στην ιδέα να δουλέψει ο χρόνος σε βάρος του. Έτσι φτάνει σε ένα σταθμό, ας πούμε στον φαραωνικού μεγέθους νέο σταθμό Λιανοκλαδίου ο οποίος κατασκευάστηκε ως φαίνεται γιατί κάποιοι ειδικοί, στην στατιστική υποθέτω ήταν τόσο αισιόδοξοι για την αύξηση του πληθυσμού της Φθιώτιδας και έβαλαν τους εργολάβους να τον απλώσουν σαν να εξυπηρετεί μια ολόκληρη πυκνοκατοικημένη επαρχία της Κίνας. Ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός της Αθήνας μοιάζει μπροστά του σαν σταθμός σε χωριό ή έστω σαν μιας μικρής επαρχιακής πόλης. Φυσικά σε μια χώρα στην οποία το δημόσιο χρήμα ξοδεύεται χωρίς κανένας να δίνει λογαριασμό γι’ αυτό, ο προκλητικός σε κόστος σιδηροδρομικός σταθμός του Λιανοκλαδίου μοιάζει σαν να φύτρωσε ξαφνικά και από το τίποτα κάποια στιγμή από τον κάμπο.
Οι περισσότεροι από τους ταξιδιώτες που φτάνουν στον σιδηροδρομικό σταθμό Λιανοκλαδίου, όπως άλλωστε και σε οποιονδήποτε σταθμό στον κόσμο βιάζονται κι αυτό γιατί, κακά τα ψέματα οι σιδηροδρομικοί σταθμοί έχουν χάσει την αίγλη του παρελθόντος και η κίνηση σε αυτούς είναι υποτονική, σχεδόν ανύπαρκτη σε ορισμένους. Έτσι δεν προλαβαίνουν να δουν πως σε αυτόν τον σταθμό, ο χρόνος έχει μια περίεργη διάσταση και ευτυχώς δεν το κάνουν γιατί μπορεί να τους… κόψει το τραίνο σαν αποφασίσουν να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα και αφιερωθούν αναζητώντας γιατί συμβαίνει αυτό.
Άλλη ώρα δείχνει το κεντρικό ρολόι του σταθμού, άλλη της πρώτης και άλλη της δεύτερης αποβάθρας. Συνολικά στο σιδηροδρομικό σταθμό Λιανοκλαδίου πρέπει να υπάρχουν παραπάνω από 30 ρολόγια και τα μισά δεν συμφωνούν με τα άλλα μισά στην ώρα. Γιατί συμβαίνει αυτό κανένας δεν ξέρει. Να έλεγε κάποιος πως πρόκειται για ένα σταθμό κάπου στα βουνά που κανένα τραίνο δεν σταματάει, δεν τρέχει τίποτα. Αλλά σε ένα τέτοιο μεγάλο σταθμό, στον οποίο μάλιστα οι ανελκυστήρες παίρνουν μπροστά με ειδικούς αισθητήρες το να μην συμφωνούν τα ρολόγια στην ώρα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σκάνδαλο.
Είναι μήνες σε αυτή την κατάσταση και φαίνεται πως κανένας δεν έτυχε να δει πως πάνε λάθος τα ρολόγια, ούτε ο σταθμάρχης, ούτε οι άλλοι υπάλληλοι του σταθμού ούτε και οι οδηγοί των άλλων τραίνων φαίνεται πως αναρωτήθηκαν γιατί συμβαίνει αυτό. Την στιγμή μάλιστα που αυτός ο σταθμός είναι κομβικός και απ’ αυτόν περνάνε καθημερινά δεκάδες εργαζόμενοι στα τεχνικά κυρίως έργα, ούτε κι απ’ αυτούς βρέθηκε κάποιος να ρωτήσει τι συμβαίνει. Ούτε και κανένας από τους ταξιδιώτες πάλι έτυχε να τα δει και να κάνει κάποια παρατήρηση ώστε να αναλάβει κάποιος ειδικός τεχνικός να τα συντονίσει. Τίποτα, συνεχίζουν να δείχνουν λάθος ώρα και φαντάζομαι θα συνεχίσουν γιατί αυτή η λεπτομέρεια δεν νοιάζει κανέναν, όπως συμβαίνει και για ένα σωρό άλλα πράγματα σε μια χώρα που εκατοντάδες πολίτες βλέπουν κάτι που δεν πάει καλά και δεν θέλουν να το αλλάξουν γιατί απλά έχουν συνηθίσει και η οποιαδήποτε αλλαγή τους τρομάζει...
Ηλίας Προβόπουλος
nextdeal.gr
