Ο σταθμός Σφενδάλης ήταν αρχικά γνωστός με την ονομασία Μαλακάσα, από το όνομα του παρακείμενου οικισμού της Μαλακάσας.
Το όνομα Σφενδάλη υποψιάζομαι βασίμως ότι το αγνοούν πλήρως οι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί κύκλοι των Αθηνών – και πιο συγκεκριμένα, όσοι εξ αυτών κατοικοεδρεύουν στο Τρίγωνο Πλατεία Συντάγματος- Κολωνάκι- Παγκράτι.
Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει με όλους όσοι επιλέγουν να ταξιδεύουν καθημερινώς στη γραμμή του Προαστιακού από και για την Χαλκίδα. Η Σφενδάλη για εκείνους είναι κάτι σαν ένα κακό όνειρο…
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Αν ψάξει κανείς στο διαδίκτυο θα βρει εύκολα ένα λήμμα στη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια για τη Σφενδάλη.
Διαβάζω μαζί σας: «Η Σφενδάλη είναι οικισμός της ανατολικής Αττικής που βρίσκεται 37 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας ανάμεσα στην Μαλακάσα και στον Άγιο Μερκούριο. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Ωρωπού, ενώ μέχρι πρόσφατα ανήκε στην Κοινότητα Μαλακάσας.
Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είναι 110 κάτοικοι. Η Σφενδάλη διαθέτει σιδηροδρομικό σταθμό καθώς από την περιοχή διέρχεται η σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών – Θεσσαλονίκης».
Στη Βικιπαίδεια, επίσης , βρήκα πληροφορίες για τον Σιδηροδρομικό Σταθμό. Διαβάζω: «Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Σφενδάλης είναι σταθμός του Οργανισμού Σιδηροδρόμων Ελλάδας, επί της σιδηροδρομικής γραμμής Πειραιά – Πλατέος, στη χιλιομετρική θέση 50,878 από το σιδηροδρομικό σταθμό Πειραιά Λιμένα (η νέα χιλιομέτρηση από Πειραιά δεν είναι ακόμα γνωστή). Εγκαινιάστηκε στις 8 Μαρτίου 1904 και οφείλει την ονομασία του στον οικισμό που εξυπηρετεί, τη Σφενδάλη. Διαθέτει μία πλευρική αποβάθρα και μία αποβάθρα μορφής νησίδας.
Ο σταθμός Σφενδάλης ήταν αρχικά γνωστός με την ονομασία Μαλακάσα, από το όνομα του παρακείμενου οικισμού της Μαλακάσας. Η μετονομασία του στο σημερινό του όνομα έγινε σε άγνωστη ημερομηνία. Σύμφωνα με το λεύκωμα «Από τα παμφορεία στο μετρό», τα τέλη της δεκαετίας του ’60, οι πρώην ΣΕΚ εκπόνησαν μελέτη για τη σύνδεση του σταθμού της Σφενδάλης με τον Ωρωπό».
Αλλά, ο ταπεινός αυτός Σταθμός ζει μέρες δόξης από τη στιγμή που δημιουργήθηκε η δομή φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών Μαλακάσας. Οι Ασιάτες και Αφρικανοί φιλοξενούμενοι της δομής – η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων νεαρής ηλικίας- χρησιμοποιούν για την καθημερινή «έξοδο» τους στη πρωτεύουσα τον Σταθμό Σφενδάλης για την επιβίβαση και την αποβίβαση τους. Με άλλα λόγια, τα βαγόνια του τρένου γεμίζουν ασφυκτικά όταν κάνει στάση στη Σφενδάλη με κατεύθυνση την Αθήνα, τον Σταθμό Λαρίσης. Αντίθετα, αδειάζει το τρένο που κατευθύνεται για τη Χαλκίδα.
Ένα συνεχές πήγαινελα χωρίς νόημα και σκοπό… που λειτουργεί απαξιωτικά για το μέσο μαζικής μεταφοράς που λέγεται τρένο και δη Προαστιακός Σιδηρόδρομος.
Τα προηγούμενα χρόνια δημιουργήθηκε μια παράδοση «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» ανάμεσα στους φιλοξενούμενους πρόσφυγες και μετανάστες την οποία και τροφοδοτούσαν αδιαλείπτως οι επιλογές και οι συμπεριφορές των κυβερνητικών αξιωματούχων του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της πανταχού παρούσας συνομοταξίας των ΜΚΟ.
Το βράδυ της Δευτέρας 20 Ιουλίου 2020 στο τελευταίο δρομολόγιο της γραμμής Αθηνών – Χαλκίδας έζησα μια απίστευτη εμπειρία που θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας. Περασμένες δέκα το τρένο σταμάτησε στο σταθμό των Αφιδνών – τα γνωστά Κιούρκα. Το τρένο σταμάτησε και δεν ξεκινούσε ξανά αν δεν κατέβαιναν οι τζαμπατζήδες. Αλλά, ποιος θα μπορούσε να τους κατεβάσει; Ο ένας και μοναδικός σιδηροδρομικός υπάλληλος – έχων και το ρόλο του ελεγκτή των εισιτηρίων- δεν μπορούσε να επιβάλλει το «κατέβασμα». Γι΄αυτό και κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά η Ελληνική Αστυνομία. Πράγμα που έγινε – γρήγορα και σωστά, χωρίς πολλές φωνές και άλλες διαμαρτυρίες.
Η ώρα ήταν περασμένες 11 όταν το τρένο ξεκίνησε ξανά για την Χαλκίδα. Ο επόμενος σταθμός ήταν η Σφενδάλη και το τρένο άδειασε…
Το φαινόμενο με τους τζαμπατζήδες είναι σχεδόν καθημερινό και δεν αφορά κυρίως την προσπάθεια των σιδηροδρομικών υπαλλήλων. Είναι ένα θέμα που αφορά την διοίκηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ που αδυνατεί να διαχειριστεί στην επικράτεια της τις ανεξέλεγκτες ροές προσφύγων και μεταναστών που δεν σέβονται τίποτα ( πολύ δε περισσότερο τους ντόπιους συνεπιβάτες τους) και αντιδρούν με τρόπο βίαιο σε κάθε απόπειρα επαναφοράς στη τάξη, ιδιαίτερα σε θέματα υγιεινής και ασφάλειας την περίοδο του Covid-19. Προφανώς και δεν φθάνουν τα ηχογραφημένα μηνύματα στα ελληνικά και τα αγγλικά και μαζί τους, οι πινακίδες και τα αυτοκόλλητα. Η έκτακτη αυτή κατάσταση απαιτεί και έκτακτα μέτρα και πολυπρόσωπο εξειδικευμένο προσωπικό…
Αλλά, δεν είναι μόνο θέμα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Είναι πάνω απ΄όλα υποχρέωση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής να αντιμετωπίσει τα του οίκου του. Σε κάθε περίπτωση δεν θα ήταν καθόλου κακό ο αξιότιμος κύριος Νότης Μηταράκης να αποχωριστεί το κοστούμι και τη γραβάτα και να αποφασίσει να ταξιδεύσει από το Σταθμό Λαρίσης μέχρι την Σφενδάλη και ξανά πίσω. Να καθίσει ανάμεσα στα καροτσάκια με τα μωράκια και τις γυναίκες με τις μπούργκες, τις τσάντες με τα φαγώσιμα και τους νεαρούς άνδρες με τα νταηλίκια. Θα είναι μια καταπληκτική εμπειρία που δεν θα ξεχάσει ποτέ!
Κώστας Τσαούσης
in.gr
