 |
| Εικόνα αρχείου |
Διάβασα στην «Καθημερινή» της Κυριακής (24/11/19) το άρθρο του κ. Αγγελου Συρίγου, που πρότεινε η σιδηροδρομική γραμμή Αθήνα - Καλαμάτα να γίνει ποδηλατόδρομος, και συμφωνώ απολύτως.
Το 1970, όταν απολύθηκα από γιατρός - αλεξιπτωτιστής, ζήτησα να με στείλουν σε οποιοδήποτε νοσοκομείο της Ελλάδος για εμπειρία και όχι σε αγροτικό ιατρείο που είχε τριπλάσιο μισθό. Με διόρισαν στην Καλαμάτα όπου έμεινα ένα χρόνο, άγνωστος χώρος για μένα.
Έχω τις καλύτερες εντυπώσεις και από το νοσοκομείο και από τους κατοίκους. Όταν πρωτοπήγα, πήρα το τρένο, τρίτη θέση βέβαια, δίπλα σε μια συμπαθέστατη ηλικιωμένη κυρία. Το ταξίδι διήρκεσε 12 ώρες! Κοιμόμουν στον ώμο της κυρίας. «Κοιμήσου, παιδί μου», μου έλεγε. Μετά πήρα το λεωφορείο για Αθήνα, πάλι 12 ώρες, με συνταξιδιώτες διάφορα πτηνά, κότες, χήνες κ.λπ.
Τότε ο Ωνάσης έκανε την ολυμπιακή γραμμή Αθήνα - Καλαμάτα, και πλέον ταξίδευα με το αεροπλάνο σε μισή ώρα, αφού πλήρωνα τον μισό μισθό μου. Η διαφορά τεράστια. Η γραμμή του τρένου πήγαινε σε άγρια μονοπάτια εμπρός - πίσω στον Αχλαδόκαμπο. Ταλαιπωρία και κακομοιριά! Τώρα με το αυτοκίνητο σε 2-3 ώρες είμαι στην Καλαμάτα. Άριστη η ιδέα να γίνει ποδηλατόδρομος η σιδηροδρομική γραμμή, να αναπτυχθεί η άσκηση και ο τουρισμός.
Κωνσταντινος Λ. Μπουραντας
Καθηγητής Παθολογίας - Αιματολογίας
Γράμματα Αναγνωστών
.kathimerini.gr
