To 1933 η σιδηροδρομική σύνδεση του μεγαλύτερου λιμανιού της Γερμανίας με την πρωτεύουσά της έγινε η ταχύτερη στον κόσμο, αφού το «Ιπτάμενο Αμβούργο» ανέπτυξε στις ράγες της ταχύτητα 160 χλμ./ώρα.
Η δίδυμη αυτοκινητάμαξα «DR 877», γνωστή μεταπολεμικά ως «DB Baureihe VT 04.0», ήταν η πρώτη με κινητήρα diesel της Deutsche Reichsbahn. Η πρώτη παραγγελία για την αμαξοστοιχία «Betriebsnummer 877a/b», που για λόγους συντομίας αναφέρεται ως «DR 877», δόθηκε στην κατασκευάστρια εταιρεία «Waggon und Maschinenbau AG Görlitz» (WUMAG) τον Φεβρουάριο του 1932. Στη δοκιμή του τον Μάιο του 1933, κάλυψε τα 286 χιλιόμετρα από την «Lehrter Bahnhof» του Βερολίνου ως την «Hauptbahnhof» του Αμβούργου σε χρόνο 138 λεπτών, θέτοντας νέα δεδομένα ταχύτητας (η επίδοση αυτή ξεπεράστηκε μόλις το 1997, με το «Intercity Express» της Deutsche Bahn AG, που ολοκλήρωσε τη διαδρομή σε 132 λεπτά).
Το «Fliegender Hamburger» ήταν μια αυτοκινητάμαξα υψηλής ταχύτητας, στην εξέλιξη της οποίας συνέβαλε η χρήση της αεροδυναμικής σήραγγας. Η μετωπική της επιφάνεια σχεδιάστηκε με γνώμονα τη μικρότερη δυνατή αεροδυναμική αντίσταση στη διάρκεια του ταξιδιού, με ένα μόνο χαλύβδινο προσκρουστήρα να προεξέχει ελαφρά του αμαξώματος. Παράλληλα, υιοθετήθηκαν πιο ευέλικτες λύσεις για την αποσόβηση μικροσυγκρούσεων, όπως οι πλευρικοί ελαστικοί αποσβεστήρες. Επίσης, στο στρογγυλεμένο εμπρός μέρος της «DR 877», υπήρχαν τρία μικρότερα των συνηθισμένων παράθυρα, τοποθετημένα σχεδόν αμφιθεατρικά για μεγαλύτερη ορατότητα.
Στα δύο διαμερίσματά της μπορούσαν να ταξιδέψουν 98 επιβάτες, αρχικά όχι με τόση άνεση, ώσπου η διάταξη των καθισμάτων άλλαξε σε 2+1 αντί των τριθέσιων πάγκων. Φυσικά, για την καλύτερη εξυπηρέτησή τους, λειτουργούσε και τετραθέσιος μπουφές. Ως ένδειξη αποκλειστικότητας και διαφοροποίησης από τις αυτοκινητάμαξες υψηλής ταχύτητας της Λειψίας και της Κολωνίας, η «Fliegender Hamburger» ήταν βαμμένη στα χρώματα του μοβ και του κρεμ. Όμως το δεύτερο, που υπήρχε στο κάτω μέρος της εμπρός πλευράς, υπέστη πολύ γρήγορη φθορά από την ρύπανση.
V12 Maybach diesel – 1.000 χλμ. αυτονομία
Τη δίδυμη αυτοκινητάμαξα κινούσαν δύο τετράχρονα V12 μηχανικά σύνολα πετρελαίου της Maybach (GO 5), τοποθετημένα από ένα σε κάθε διαμέρισμα, τα οποία απέδιδαν 404 ίππους έκαστο. Αμφότερα, ήταν συνδεδεμένα με γεννήτρια συνεχούς ρεύματος και ηλεκτρικούς κινητήρες έλξης Tatzlager.
Οι κινητήρες της Maybach παρουσίασαν αρχικά μια σειρά από προβλήματα, κυρίως στους στροφαλαθαλάμους, αλλά και εξαιτίας της υπερβολικά άκαμπτης στήριξής τους. Όμως, με την ανάπτυξη του τύπου «GO6» από το εργοστάσιο, τα θέματα αυτά λύθηκαν οριστικά. Την μήκους σχεδόν 42 μέτρων και βάρους 77,4 τόνων κενή φορτίου «DR 877» επιβράδυναν εξελιγμένα φρένα τύπου Knorr με πεπιεσμένο αέρα, τα οποία χρειάζονταν 800 μέτρα για να την ακτινητοποιήσουν από την ταχύτητα των 160 χλμ./ώρα.
Οι δύο δεξαμενές καυσίμων που έφερε, χωρητικότητας 990 λίτρων εκάστη, εξασφάλιζαν αυτονομία περίπου 1.000 χιλιομέτρων.
Από την 877 στην 137
Στη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, η αυτοκινητάμαξα «DR 877» παρέμεινε απενεργοποιημένη. Το 1945 επιτάχθηκε από τις γαλλικές δυνάμεις κατοχής, όμως τέσσερα χρόνια αργότερα επέστρεψε στους γερμανικούς σιδηροδρόμους και το 1951 εκσυγχρονίστηκε, αλλάζοντας και το χρώμα της σε βαθύ κόκκινο.
Στην τελευταία περίοδο της χρήσης της εξυπηρέτησε περιστασιακά και το δρομολόγιο Αμβούργου-Κοπεγχάχης. Το 1957 κρίθηκε ως ευδοκίμως τερματίσασα την σταδιοδρομία της και από τότε βρίσκεται στο Μουσείο. Συνολικά, κατασκευάστηκαν 12 αυτοκινητάμαξες μετά την πρωτότυπη «DR 877», κωδικοποιημένες πλέον ως «DR 137»: Δύο για το Αμβούργο, από τρεις για τη Λειψία και την Κολωνία, καθώς και τέσσερις για το Βερολίνο. Επρόκειτο να κατασκευαστούν ακόμη τέσσερις, για το Μόναχο, όμως ο πόλεμος πρόλαβε τις εξελίξεις και η παραγγελία για την πρωτεύουσα της Βαυαρίας ακυρώθηκε.
Video
