«Άκουσε παιδί μου. Γεννήθηκα στην Σμύρνη το 1909. Είδα και έζησα την είσοδο του Ελληνικού Στράτου στην Σμύρνη αλλά είδα και την τραγωδία της». Έτσι άρχισε να ξεδιπλώνει αργά αλλά σταθερά την ιστορική διαδρομή της ζωής του ο 95χρονος, σιδηροδρομικός Ευάγγελος Τουρασής.
Με την εκπληκτική διαύγεια του πνεύματός του και τον καθαρό λόγο του μας ταξίδεψε νοερά στα πρώτα παιδικά χρόνια εκεί στην πατρίδα του την Σμύρνη. Εκεί που η αθώα παιδική ψυχή γνώρισε την καλοσύνη των ανθρώπων αλλά και την βαρβαρότητα, που ο ανθρώπινος νους δεν χωράει. Θυμάται της καλές ευτυχισμένες ημέρες που περνούσαν στην πόλη, αλλά και τα γιουρούσια των Τούρκων που στο πέρασμά τους σκορπούσαν τον τρόμο και την φρίκη. Θυμάται σαν ήταν ακόμα χθες όταν ο Ελληνικός στρατός έμπαινε στην Σμύρνη: «Βγήκαμε στους δρόμους χιλιάδες κόσμου για να υποδεχτούμε τον Ελληνικό στρατό. Παντού χοροί και γλέντια. Εμείς μικρά παιδιά τρέχαμε στους δρόμους γεμάτοι υπερηφάνεια. Κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί τι θα επακολουθούσε». Την μεγάλη τραγωδία της Σμύρνης εύχεται ο κυρ Ευάγγελος κανείς να μην γνωρίσει. «Τι να θυμηθώ, τις σφαγές, τις λεηλασίες, τις φωτιές, την κόλαση που υπήρχε γύρω μας. Ευτυχώς γλιτώσαμε με την βοήθεια των Τσεχοσλοβάκων στρατιωτών. Φύγανε πρώτα τα μεγαλύτερα αδέλφια μου με το βαπόρι και μετά όλοι η οικογένεια και ήρθαμε στην Θεσσαλονίκη. Εδώ στην Θεσσαλονίκη περάσαμε δύσκολα χρόνια πεινά, αρρώστιες, πολύς κόσμος πέθαινε . Εμείς ευτυχώς ζήσαμε». Η κατοχή βρήκε το κ. Τουρασή να εργάζεται στο σιδηρόδρομο ως νυχτοφύλακας, έζησε τις στιγμές του μεγάλου βομβαρδισμού της πόλης. «Η νύχτα έγινε μέρα από τις φωτοβολίδες, τα βομβαρδιστικά έριχναν αδιάκοπα παντού. Κόλαση. Οι αποθήκες εφοδίων είχαν καταστραφεί και φωτιές παντού. Με το ξημέρωμα βλέπαμε παντού χαλάσματα και αποκαΐδια. Φοβερό το θέαμα». Δεν ξεχνά και την μεταφορά των Ελλήνων και Εβραίων από τον σταθμό Θ.Κ ( ο σταθμός λέγονταν Κωνσταντινούπολης) που βρίσκονταν στην περιοχή της Ξηροκρήνης. « Στοίβαζαν τους αιχμαλώτους στα εμπορικά βαγόνια χωρίς καμία βοήθεια και τους πήγαιναν στην Γερμανία στα κρεματόρια . Αυτά τα έβλεπα και συγκλονιζόμουν». Μετά τον πόλεμο ο κ. Τουρασής μετατάσσεται στο προσωπικό αμαξοστοιχιών και πραγματοποιεί δρομολόγια τόσο εμπορικών όσο και επιβατικών αμαξοστοιχιών. Οι εμπειρίες και τα γεγονότα που έζησε ήταν πάρα πολλά. Θυμάται τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν κυρίως το χειμώνα με τις παγωνιές και τα χιόνια , το «κώλυμα» της ατμήλατης και τις προσπάθειες απεγκλωβισμού. Δεν ξεχνά και την ποινή που του εδόθη όταν δήλωσε υπερκόπωση. «Δουλεύαμε παρά πολλές ώρες. Μέρες κάναμε να γυρίσουμε στα σπίτια μας» τονίζει ο κ. Τουρασής. Είναι τιμή για μας που μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε ένα άνθρωπο σαν τον κ. Τουρασή του ευχόμαστε ολόψυχα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του να είναι ευτυχισμένα.
Σ.Σ. Το ρεπορτάζ γράφηκε το 2004 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ". Σήμερα ο Ευάγγελος Τουρασής δεν ζει, μας άφησε όμως ως παρακαταθήκη τις αφηγήσεις του και τις νουθεσίες του.
Χρήστος Γιαννακίδης
