Πανελλαδικές εξετάσεις 1976
Το σύστημα εισαγωγής ήταν και τότε σκληρό.
Στην τρίτη γυμνασίου δίναμε εξετάσεις πανελλαδικές για να μπούμε στο Λύκειο. Είμαι 16 χρονών, μέτρια μαθήτρια. Μένω σ’ένα χωριό της Κισσάμου. Προσπαθώ να πάρω το εισιτήριο για την Α’ Λυκείου.
Οι γονείς μου, αγρότες, που αγαπούν τα γράμματα με στηρίζουν όσο μπορούν. Σε μια βδομάδα είναι οι εξετάσεις. Διαβάζω, διαβάζω και κάνω όνειρα. Θέλω να σπουδάσω. Οι μέρες περνούν σαν δυνατή βροχή, διάβασμα, όνειρα, ξενύχτι.
Τελικά, δεν παίρνω το εισιτήριο για την Α’ Λυκείου. Είμαι 16 χρονών και χάνω τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου. “Έχασες το τρένο” μου είπε ένας καθηγητής. Προσπάθησε να πάρεις το επόμενο. “Πότε περνά;” του λέω. “Τον επόμενο χρόνο την ίδια μέρα.”
Ποιος νόμος, ποια λογική βγάζει τα παιδιά από το σχολείο για έναν χρόνο, να κάτσουν στο σπίτι. Τι να κάνουν το 1976 σ’ένα χωριό της Κισσάμου; Οι φίλες μου πέρασαν τις εξετάσεις, μένω μόνη στο χωριό. Νιώθω αποτυχημένη, άχρηστη χωρίς όνειρα, χωρίς σκοπό.
Είμαι 16 χρονών και ένα τεράστιο “γιατί” μου ξεσκίζει την καρδιά.
3.05.2009
Είμαι 46 χρονών. Η κόρη μου δίνει πανελλήνιες σε λίγες μέρες.
Της έχω φορτώσει το φορτίο που δεν μπόρεσα εγώ να σηκώσω. Διαβάζει νύχτα μέρα και κάνει όνειρα. Πληρώνουμε 1300 ευρώ το μήνα στο φροντιστήριο για να πάρει το εισιτήριο. Για να μην χάσει το τραίνο που έχασα εγώ πριν 30 χρόνια. Για να μην νιώσει αποτυχία και απογοήτευση.
Σήμερα είμαι επιτυχημένη επιχειρηματίας. Έτσι λένε οι φίλοι μου και οι συμμαθήτριές μου. Καταξιωμένη στην κοινωνία των Χανίων όπου ζω 30 χρόνια με την οικογένειά μου. Όμως εγώ δεν πιστεύω τίποτα. Νιώθω αποτυχημένη όπως τότε που έβλεπα τα παιδιά στο λεωφορείο να πηγαίνουν στο σχολείο γιατί ήταν στη φάση αυτή πιο τυχερά. Κι εγώ στο αγροτικό να πηγαίνω στις ελιές. Ας αλλάξει το σύστημα εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, να γίνει πιο ανθρώπινο.
Είναι άλλα παιδιά στην εφηβεία, παιδιά που οι γονείς τους έχουν χωρίσει. Παιδιά που οι γονείς τους είναι άνεργοι. Παιδιά που ερωτευμένα, είναι 18 χρονών, κάνουν όνειρα, μην τους τα καταστρέφεται. Είμαστε Ευρωπαίοι τώρα. Δείτε το σύστημα στη Φινλανδία, τα παιδιά εκεί πόσο ανέμελα και ψυχικά υγιή είναι. Γιατί τα μαθητικά τα χρόνια δεν ξανάρχονται με τίποτα.
Το πρώτο μου παιδί είναι 29 χρονών. Όμως ήταν άριστος μαθητής, μπήκε στο Πανεπιστήμιο, διορίστηκε εδώ και τρία χρόνια. Το σύστημα να αλλάξει για τους μέτριους μαθητές.
Καλή επιτυχία σ’όλα τα παιδιά του νομού μας, της Κρήτης, της Ελλάδας.
Κι αν χάσετε το τραίνο, μη φοβάστε. Έχει πολλά τραίνα η ζωή.
Π.Χ.
.zarpanews.gr
