Χωρίς αγάπη κι η πέτρα μετατρέπεται σε σκόνη. Οι παλιοί σταθμοί τρένων φυτρωμένοι στο εξαιρετικό ελληνικό φυσικό τοπίο μαραζώνουν όσο η τεχνολογική εξέλιξη αγγίζει ολοένα και περισσότερο και τον κόσμο των μεταφορών.
Κάτω από τις σκιές γιγαντόσωμων πλατάνων , οξιών και καστανιών αφήνουν τη τελευταία τους πνοή . Μοναχικοί, απρόσιτοι έρμαιοι στα στοιχειά της φύσης παλεύουν με τ' ανέφικτο.Φαντάσματα ενός παρελθόντος υπομένουν σιωπηλά , έως την ύστατη στιγμή που κι εκείνη η αύρα τους διαλυθεί στο άπειρο.
Κάτω από τις σκιές γιγαντόσωμων πλατάνων , οξιών και καστανιών αφήνουν τη τελευταία τους πνοή . Μοναχικοί, απρόσιτοι έρμαιοι στα στοιχειά της φύσης παλεύουν με τ' ανέφικτο.Φαντάσματα ενός παρελθόντος υπομένουν σιωπηλά , έως την ύστατη στιγμή που κι εκείνη η αύρα τους διαλυθεί στο άπειρο.
Τούτοι οι παλιοί πέτρινοι σταθμοί τρένων σκορπισμένοι ανα τη χώρα είναι πολιτιστικά απομεινάρια ,που οφείλουμε να διατηρήσουμε και γιατί όχι ακόμα και κείνους που τέθηκαν σε αχρηστία να τους αξιοποιήσουμε όσο είναι καιρός ακόμα..γιατί η αιωνόβια πέτρα αυτό το "άψυχο" υποτίθεται υλικό ...χωρίς την ανάσα του ανθρώπου ,αργοπεθαίνει.Δε γνωρίζω βέβαια πόσο εφικτό είναι οι δήμοι ή οι κατά τόπους διάφοροι σύλλογοι θα μπορέσουν να προστατεύσουν και να αξιοποιήσουν τους χώρους αυτούς .μετατρέποντάς τους σε μουσεία , πολιτιστικούς χώρους .κ.α. απλά αναρωτιέμαι ,με πρόφαση τη περίοδο κρίσης που διανύουμε επιτρέπεται να αφήσουμε το πολιτισμικό τοπίο της χώρας να αφανιστεί;
Μεγάλος γενικά ο προβληματισμός για όλα εκείνα που ως πολίτες αντικρίζει η ματιά μας κι αξίζουν τη προσοχή μας .Ποια η προσωπική μας συνεισφορά σ΄αυτό τον τόπο για όσα ακόμα είναι καιρός και μπορούν να σωθούν;
