Ένα απόγευμα στο μετρό.

Μπήκε στο ήσυχο βαγόνι φωνάζοντας στο κινητό. 

Νέα σχετικά γυναίκα, ντυμένη επαγγελματικά σαν στέλεχος επιχείρησης. 

Έκλαιγε και έβριζε. Αυτούς που την καταστρέφουν. Που της έχουν κάνει τη ζωή μαρτύριο. 

 Άρης Καλαντίδης* 

Είδα πως κρατούσε πλέον το τηλέφωνο στην αγκαλιά της. Έκλαιγε και μιλούσε στον αέρα: “Εγώ που όλη μου τη ζωή έκανα ό,τι μπορούσα.” Το σώμα της κινούνταν μπροστά-πίσω σε μια αόρατη τραμπάλα, ανάμεσα στα κλάματα. “Έκανα πάντα ό,τι έπρεπε“. Οι άλλοι επιβάτες παγωμένοι στις θέσεις μας. Ούτε χαμόγελα ούτε μεταξύ μας βλέμματα. Τίποτα. Και η κοπέλα να ουρλιάζει “δεν μπορώ να ζήσω άλλο έτσι, δεν μπορώ να ζήσω άλλο έτσι, δεν μπορώ να ζήσω άλλο έτσι“. Ένας κύριος την πλησιάζει τρυφερά. Πετάγεται πάνω αυτή “Δεν θέλω να σας μιλήσω” πριν ξαναπάρει το τηλέφωνο κι αρχίσει στον φανταστικό συνομιλητή της “θέλει να με καταστρέψει αυτή η αγέλη λύκων“. Πρόλαβα και πετάχτηκα έξω από το σταματημένο τρένο να περιμένω να έρθει το επόμενο. Σε λίγο θα έβαζα κι εγώ τα κλάματα από τους δικούς της δαίμονες. Ένα κανονικό απόγευμα στη δημόσια συγκοινωνία του Βερολίνου. 

Ο Άρης Καλαντίδης είναι καθηγητής Διαχείρισης Τόπων και ζει στο Βερολίνο. 

parallaximag.gr