Ποιος φοβάται τα τρένα;

Τρένα που φεύγουν. Τρένα που έρχονται.

Γλυκόπικρα δάκρυα. Γλυκόπικρα χαμόγελα.

Αναχωρήσεις. Αφίξεις.

Εκείνη στεκόταν μπροστά από την πλατφόρμα Νο4. Κρατούσε σφιχτά στο χέρι της έναν ταξιδιωτικό σάκο. Είχε ρίξει πρόχειρα μέσα δυο, τρία σκόρπια χαμόγελα, δυο αγκαλιές – μία για τα δυσάρεστα, μία για τα ευχάριστα – και ένα χαστούκι – για ώρα ανάγκης.
Το βλέμμα της έψαξε δεξιά κι αριστερά μέχρι που εντόπισε το τρένο της να πλησιάζει. Τα μάτια της γέμισαν αμφιβολία τότε, και έκανε να γυρίσει προς τα πίσω.

Εκείνη πάντα φοβόταν τα τρένα. Της δημιουργούσαν άγχος, ανασφάλεια, ανησυχία. Κάθε φορά που έπαιρνε την απόφαση να φύγει, πήγαινε μέχρι το σιδηροδρομικό σταθμό, έφτανε κοντά στην πλατφόρμα επιβίβασης και, σχεδόν τρομοκρατημένη, έκανε μεταβολή βάζοντάς το στα πόδια.

Πολλές φορές σκεφτόταν καταστροφικά σενάρια για το πώς μπορούσε ένα τρένο να τη βλάψει. Υπήρχε, για παράδειγμα, η περίπτωση να συγκρουστεί με ένα άλλο. Υπήρχε η περίπτωση να βγει εκτός τροχιάς. Σε αυτές και σε άλλες εκδοχές, ένα ήταν βέβαιο: με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο Εκείνη θα πάθαινε κάτι κακό.

Πώς μπορούσε να ανέβει σ’ ένα τρένο ενώ ήξερε ότι είχε τη δυνατότητα όχι μόνο να την βγάλει από την πορεία της αλλά και να την πληγώσει ανεπανόρθωτα; Αυτό που έτρεμε περισσότερο απ’ όλα είναι το να αποδεικνυόταν ότι έχει δίκιο. Αν ταξιδεύοντας με τρένο, όντως συνέβαινε κάποιο ατύχημα, Εκείνη δε θα προλάβαινε καν να το μετανιώσει. Η ζημιά θα είχε γίνει.

Είχε δει τα τρένα να προκαλούν άλλες φορές ανυπομονησία, άλλες ενθουσιασμό, άλλες θλίψη, άλλες απελπισία. Είναι προγραμματισμένα να εκτελούν συγκεκριμένα δρομολόγια. Τι γίνεται, όμως, εάν τύχει να σταθούν παραπάνω σε έναν ενδιάμεσο σταθμό και, έτσι, καθυστερήσει η άφιξη; Τι γίνεται, όμως, όταν Εκείνη έχει προγραμματίσει ολόκληρη τη ζωή της με βάση τις ακριβείς αφίξεις, χωρίς να υπολογίζει τις απρόοπτες καθυστερήσεις ή ξεχνώντας ακόμα και ότι πάντα υπάρχουν αναχωρήσεις; Τότε τα τρένα θα την είχαν προδώσει.

Συνειδητοποίησε γιατί τα απεχθανόταν τόσο πολύ. Γιατί έμοιαζαν τρομακτικά με έμψυχα πράγματα. Και τα έμψυχα πάντα θα πληγώνουν. Και τα τρένα πάντα θα πληγώνουν. Και κανείς δεν μπορεί να της υποσχεθεί ότι δε θα υπάρξουν ατυχήματα, ότι ο δρόμος σε όλη τη διαδρομή θα είναι ομαλός κι ευθύς ή ότι πάντα θα φτάνει με ακρίβεια στον προορισμό της.

Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, πήρε μια απόφαση: αυτή τη φορά θα έπρεπε να το ρισκάρει. Έπρεπε να δείξει εμπιστοσύνη. Θα έφτανε εκεί που ήθελε. Το ταξίδι θα γινόταν με ασφάλεια, χωρίς Εκείνη να πληγωθεί. Ακόμα κι αν το τρένο αργήσει, θα το περιμένει μέχρι να έρθει. Γιατί κάποια στιγμή, σίγουρα θα έρθει.

Και αν κάτι δεν πάει σύμφωνα με το πλάνο, Εκείνη δε θα σταματήσει να ελπίζει ότι είτε αυτό είτε το επόμενο τρένο θα την πάει στον προορισμό της.

Γιατί τα τρένα, όπως και οι άνθρωποι, πάντα φεύγουν.

Όμως, αν Εκείνη είναι αρκετά υπομονετική, θα δει και ότι επιστρέφουν.

Σύνταξη: Βούλα Χουρδάκη

pacific.jour.auth.gr