Τα τραίνα είχαν πάντα σταθμό στην ζωή μας…
Κάθε τραίνο είχε να κάνει με αποχωρισμούς αλλά και με καλωσορίσματα…. Οι γραμμές ήταν πάντα το ‘όριο” γεμάτες από όνειρα…γι αυτό αγαπάμε τα τραίνα που φεύγουν σφυρίζοντας… γιατί μαζί κουβαλάνε ανθρώπους,μνήμες κι όνειρα…γιατί τα τραίνα ήταν πάντα η φυγή και οδηγούσαν πάντα στο μακρυά…
Κάθε τραίνο είχε να κάνει με αποχωρισμούς αλλά και με καλωσορίσματα…. Οι γραμμές ήταν πάντα το ‘όριο” γεμάτες από όνειρα…γι αυτό αγαπάμε τα τραίνα που φεύγουν σφυρίζοντας… γιατί μαζί κουβαλάνε ανθρώπους,μνήμες κι όνειρα…γιατί τα τραίνα ήταν πάντα η φυγή και οδηγούσαν πάντα στο μακρυά…
Τα τραίνα από το στήσιμο ακόμα της πόλης της Ν.Ορεστιάδας ήταν μέρος της ζωής μας… Ένας σημαντικός μοχλός για το ταξίδι αλλά και για το εμπόριο. Από το 1870 που υπήρχε η γραμμή Κωνσταντινούπολη – Βιέννη το Καραγάτς ήταν σημαντικός σταθμός. Μετά την Συνθήκη της Λωζάνης,το 1923 τα τραίνα ήρθαν στο νέο προορισμό, φορτωμένα με τις ζωές κι όλα τα υπάρχοντα μαζί με τις μνήμες από μέσα…για να στήσουν τη Ν.Ορεστιάδα. Στο πέρασμα των χρόνων το τραίνο ήταν σημαντικό μέσο μετακίνησης για ταξιδιώτες κι εμπορεύματα.Καθώς μεγαλώναμε τα τραίνα ήταν αυτά που μπορούσαν να μας μεταφέρουν στον έξω κόσμο,για να βρει ο καθένας αυτό που ήθελε… Μέσο μαζικής μετακίνησης, λαϊκό και οικονομικό…άρχισε όμως να μας “θυμώνει” το ότι έπρεπε να ταξιδέψουμε με το ίδιο ακριβώς τραίνο που ταξίδευαν οι παππούδες μας και οι μπαμπάδες μας…χωρίς ίχνος εξέλιξης και ανταγωνισμού των αυτοκινήτων που πλέον ήταν πολλά και γρήγορα. Γι αυτό χαρήκαμε στην δεκαετία του’90 όταν ήρθε το ΙΝΤΕΡΣΙΤΥ…μίκρυνε αποστάσεις…
λιγόστευε τους χρόνους… ήταν ανθρώπινο κι όχι ο “μουντζούρης”… Σήμερα φτάνουμε στην στιγμή που θυμώνουμε γιατί μειώνονται δρομολόγια και τραίνα…επειδή δεν κάνουν εισιτήρια…Πώς να αντέξεις όταν μετράνε τα δρομολόγια των τραίνων ανάλογα με τα εισιτήρια κι όχι με τις ζωές και τις ανάγκες… Λένε ότι τα μέσα μαζικής μετακίνησης δείχνουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων και του τόπου… Ε λοιπόν το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι όταν πήγα να δω τον γιο μου στην Ιταλία.
Πήραμε το τραίνο για να πάμε από την Φλωρεντία στο Μιλάνο.Το τραίνο ήταν γεμάτο, οι άνθρωποι ήταν εξαιρετικά καλοντυμένοι,ταξίδευαν άνδρες και γυναίκες για να πάνε στις δουλειές τους το πρωί και να επιστρέψουν το μεσημέρι,μοσχοβολούσε κολόνιες και μπορούσες να ακουμπήσεις παντού γιατί ήταν πεντακάθαρο. Μετανάστες και όσοι ζουν στο εξωτερικό μου λένε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε άλλες χώρες…οπότε άνθρωποι κάνουν κι 100 αλλά και 500 χιλιόμετρα για να πάνε στην δουλειά τους…Εδώ όμως αντί να εκσυγχρονίσουμε την κατάσταση την υποβαθμίζουμε
Συντάκτης: Αναστασία Πατλακίδου
Φωτογραφίες: Πασχάλη Αναστασιάδη
radioevros.gr
