Γαλλία: Η αναθέρμανση των λαϊκών κινητοποιήσεων μπορεί να βάλει φρένο στην ολοκλήρωση του νεοφιλελεύθερου προγράμματος της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Τα λαϊκά κι­νή­μα­τα παίρ­νουν το τρένο

Αδιαμφισβήτητη επιτυχία ήταν οι εργατικές κινητοποιήσεις της 22 Μάρτη στην Γαλλία. Το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο γίνονται καθορίζει τον κρίσιμο χαρακτήρα τους. 

Για να οδηγήσουν σε σημαντικά αποτελέσματα πρέπει το λαϊκό κίνημα να κατακτήσει συνέχεια και μια νέα ποιότητα.

Πού πη­γαί­νει σή­με­ρα η Γαλ­λία;

Φαί­νε­ται πως η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη Γαλ­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση Μα­κρόν-Φι­λίπ πλη­σιά­ζει το ση­μείο ολο­κλή­ρω­σης της επι­βο­λής του οι­κο­νο­μι­κού και κοι­νω­νι­κού της προ­γράμ­μα­τος. Ο πο­λι­τι­κός της σχε­δια­σμός προ­έ­βλε­πε την θε­σμο­θέ­τη­ση των βα­σι­κών αξό­νων του μέσα στον πρώτο χρόνο της θη­τεί­ας της, ώστε να εκ­με­ταλ­λευ­τεί την νωπή εκλο­γι­κή της επι­τυ­χία και το μού­δια­σμα του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος μετά την ήττα του 2016, και να απο­φύ­γει την πρώ­ι­μη φθορά που είχε πάθει η προ­ε­δρία Ολάντ. Ίσως επί­σης, η Γαλ­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση να θέλει να προ­λά­βει να ξε­κα­θα­ρί­σει το «εσω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο » προ­κει­μέ­νου να μπο­ρέ­σει να δρα­στη­ριο­ποι­η­θεί στο εξω­τε­ρι­κό πεδίο όπου έχει να αντι­με­τω­πί­σει προ­κλή­σεις σο­βα­ρές, αν και όχι ακόμη κα­θο­ρι­σμέ­νες. Και εννοώ την θέση της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τις σχέ­σεις με τις άλλες κα­πι­τα­λι­στι­κές υπερ­δυ­νά­μεις και την στάση σε σχέση με πα­ρού­σες ή εν­δε­χό­με­νες πο­λε­μι­κές συ­γκρού­σεις στον πλα­νή­τη.

Ο Μα­κρόν και η κυ­βέρ­νη­ση του πρω­θυ­πουρ­γού Φιλίπ εφαρ­μό­ζουν την δο­κι­μα­σμέ­νη πια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή του «εμπρο­σθο­βα­ρούς » προ­γράμ­μα­τος που πολ­λοί ονο­μά­ζουν και στρα­τη­γι­κή του σοκ. Έτσι το πρώτο πα­κέ­το μέ­τρων που πέ­ρα­σε ήταν η απο­δό­μη­ση του ερ­γα­σια­κού κώ­δι­κα, μέτρο που ανα­με­νό­ταν πως θα ξε­σή­κω­νε μα­ζι­κές αντι­δρά­σεις, κυ­ρί­ως από τα συν­δι­κά­τα, τα οποία, παρά την προ­ο­δευ­τι­κή απο­δυ­νά­μω­ση που υφί­στα­νται τα τε­λευ­ταία χρό­νια, απο­τε­λούν ακόμη αντί­πα­λο δέος για τις κυ­βερ­νή­σεις. Όμως οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις του φθι­νο­πώ­ρου δεν κα­τόρ­θω­σαν να αντι­τα­χθούν απο­τε­λε­σμα­τι­κά στα κυ­βερ­νη­τι­κά σχέ­δια, εξαι­τί­ας των στρα­τη­γι­κών και τα­κτι­κών τους απο­κλί­σε­ων και της απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας της Γαλ­λι­κής κυ­βέρ­νη­σης, που επέ­βα­λε τα μέτρα με προ­ε­δρι­κά δια­τάγ­μα­τα, πα­ρα­κάμ­πτο­ντας το Κοι­νο­βού­λιο. Η ίδια κυ­βερ­νη­τι­κή τα­κτι­κή ακο­λου­θή­θη­κε για την επι­βο­λή όλων των αντι­λαϊ­κών μέ­τρων, τα οποία συ­νο­λι­κά με­τα­βάλ­λουν άρδην την Γαλ­λι­κή κοι­νω­νία και τον συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων. Ανα­φέ­ρω χρο­νο­λο­γι­κά: την με­γά­λη μεί­ω­ση του φόρου πε­ριου­σί­ας για τις πολύ εύ­πο­ρες τά­ξεις και τους κα­πι­τα­λι­στές, την μεί­ω­ση των επι­δο­μά­των στέ­γα­σης, την αύ­ξη­ση των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών των συ­ντα­ξιού­χων, την μο­νι­μο­ποί­η­ση των δια­τά­ξε­ων του κα­θε­στώ­τος έκτα­κτης ανά­γκης με την έντα­ξη τους στο κοινό δί­καιο, την αλ­λα­γή του τρό­που ει­σα­γω­γής των φοι­τη­τών στα ανώ­τε­ρα και ανώ­τα­τα εκ­παι­δευ­τι­κά ιδρύ­μα­τα το οποίο γί­νε­ται πια επι­λε­κτι­κό για πρώτη φορά μετά από δε­κα­ε­τί­ες, την ση­μα­ντι­κή μεί­ω­ση της κρα­τι­κής χρη­μα­το­δό­τη­σης της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, την ψή­φι­ση και­νούρ­γιου νόμου για την με­τα­νά­στευ­ση και την υπο­δο­χή των προ­σφύ­γων που πε­ριο­ρί­ζει ασφυ­κτι­κά το δι­καί­ω­μα ασύ­λου. Τα μέτρα αυτά επι­βάλ­λο­νται κά­πο­τε με κά­ποια αντί­με­τρα και χρο­νι­κά πε­ρι­θώ­ρια που συ­ντε­λούν σε εκτο­νώ­σεις της λαϊ­κής ανη­συ­χί­ας, που κερ­δί­ζο­νται από την πίεση των συν­δι­κά­των και δια­φό­ρων αντι­στά­σε­ων. Όμως, η ουσία είναι πως μέσα από αυτά εδραιώ­νε­ται το θε­σμι­κό πλαί­σιο του αυ­ταρ­χι­κού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και πα­ρέ­χε­ται η ευ­χέ­ρεια στην κυ­βέρ­νη­ση (ή στους δια­δό­χους της) ακόμη αντι­λαϊ­κό­τε­ρης επέ­κτα­σης τους στο μέλ­λον.

Σε κοι­νο­βου­λευ­τι­κό επί­πε­δο τα μέτρα αυτά συ­νά­ντη­σαν την όποια δυ­να­τή αντί­στα­ση μόνο από τα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς (Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία και Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα) που δια­θέ­τουν αθροι­στι­κά 30 βου­λευ­τές σε σύ­νο­λο 577, ενώ τα συ­στη­μι­κά κόμ­μα­τα (Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα, Κέ­ντρο, Ρε­που­μπλι­κά­νοι, Εθνι­κό Μέ­τω­πο) είτε αντέ­δρα­σαν πολύ χλια­ρά είτε υπερ­θε­μά­τι­σαν προς την κα­τεύ­θυν­ση του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού και του αυ­ταρ­χι­σμού.

Η υπο­δο­χή των μέ­τρων από την Γαλ­λι­κή κοινή γνώμη δεν είναι κα­θό­λου ευ­νοϊ­κή παρά την αστα­μά­τη­τη προ­πα­γάν­δα των βα­σι­κών μέσων ενη­μέ­ρω­σης υπέρ του Μα­κρόν. Η δη­μο­τι­κό­τη­τα του εμ­φα­νί­ζει δια­κυ­μάν­σεις, με συ­νο­λι­κή πτω­τι­κή τάση. Από το τέλος του 2017 γί­νο­νται στην Γαλ­λία επα­να­λη­πτι­κές βου­λευ­τι­κές εκλο­γές στις εκλο­γι­κές πε­ρι­φέ­ρειες όπου το εκλο­γο­δι­κείο ακύ­ρω­σε τα απο­τε­λέ­σμα­τα. Τα νέα απο­τε­λέ­σμα­τα δεί­χνουν μικρή αλλά αξιο­πρό­σε­κτη με­τα­κί­νη­ση του εκλο­γι­κού σώ­μα­τος: το κόμμα του Μα­κρόν πέ­φτει, ενώ η Αρι­στε­ρά και τα κόμ­μα­τα του πα­λιού δι­κομ­μα­τι­σμού ανε­βαί­νουν. Ίσως το κα­λύ­τε­ρο νέο από αυτές τις επα­να­λη­πτι­κές εκλο­γές είναι ότι το Εθνι­κό Μέ­τω­πο πέ­φτει και αυτό.

Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο όμως στοι­χείο της πε­ριό­δου από την εκλο­γή του Μα­κρόν μέχρι σή­με­ρα είναι ότι οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος δεν έχουν κο­πά­σει. Το­πι­κές απερ­γί­ες, κα­τα­λή­ψεις, δια­δη­λώ­σεις και κάθε εί­δους θε­μα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις είναι κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα. Το μπα­ράζ των αντι­λαϊ­κών και αντι­δη­μο­κρα­τι­κών μέ­τρων γεν­νά­ει κα­τ’α­ντι­στοι­χία αντι­δρά­σεις μέσα στην Γαλ­λι­κή κοι­νω­νία. Οι αντι­δρά­σεις αυτές δεν προ­λα­βαί­νουν όμως να επε­κτα­θούν και μοιά­ζουν με σπι­θί­σμα­τα σε μι­σο­σβη­σμέ­νη θράκα.

Στα πλαί­σια αυτής της κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κής και αγω­νι­στι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας ορι­σμέ­να αι­τή­μα­τα φαί­νε­ται πως είναι πιο ώριμα στην συ­νεί­δη­ση της κοι­νω­νί­ας και ση­μείο ανα­φο­ράς ευ­ρύ­τε­ρων συ­σπει­ρώ­σε­ων. Ο στραγ­γα­λι­σμός των δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών από τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας, ει­δι­κό­τε­ρα της Υγεί­ας και της Εκ­παί­δευ­σης, με απώ­τε­ρο στόχο την εκ­χώ­ρη­ση τους στον ιδιω­τι­κό τομέα, η υπε­ρά­σπι­ση των αν­θρώ­πι­νων δι­καιω­μά­των, ει­δι­κά των δι­καιω­μά­των των προ­σφύ­γων και με­τα­να­στών, η προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος από τον ανε­ξέ­λεγ­κτο κα­πι­τα­λι­σμό, είναι κά­ποια βα­σι­κά.

Η Γαλ­λι­κή επι­και­ρό­τη­τα ση­μα­δεύ­τη­κε τον Γε­νά­ρη από την απερ­γία διαρ­κεί­ας των σω­φρο­νι­στι­κών υπαλ­λή­λων, η απερ­γία των ερ­γα­ζό­με­νων στα ιδρύ­μα­τα υπο­δο­χής υπε­ρή­λι­κων (EHPAD) στο τέλος του ίδιου μήνα πέ­τυ­χε εθνι­κά συμ­με­το­χή 33%, πο­σο­στό ρεκόρ, ενώ οι φοι­τη­τές δια­δή­λω­σαν και απο­πει­ρά­θη­καν επα­νει­λημ­μέ­να να κα­τα­λά­βουν εκ­παι­δευ­τι­κά ιδρύ­μα­τα. Η κα­τά­στα­ση στο δη­μό­σιο σύ­στη­μα Υγεί­ας θε­ω­ρεί­ται εκρη­κτι­κή, καθώς με­τρή­σι­μο πο­σο­στό υγειο­νο­μι­κών βρί­σκε­ται σε άδεια ασθε­νεί­ας λόγω επαγ­γελ­μα­τι­κής εξά­ντλη­σης (burnout) ενώ έχουν ση­μειω­θεί και αυ­το­κτο­νί­ες.

Τα λαϊκά κι­νή­μα­τα παίρ­νουν το τρένο

Σε αυτό το πε­ρι­βάλ­λον, οι τε­λευ­ταί­ες αντι­δρα­στι­κές αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις της κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν-Φι­λίπ, με στό­χευ­ση τον δη­μό­σιο τομέα και τους σι­δη­ρό­δρο­μους, οδη­γούν σε υπερ­χεί­λι­ση της κοι­νω­νι­κής δυ­σφο­ρί­ας.

Το σχέ­διο του Μα­κρόν για τον δη­μό­σιο τομέα αντι­γρά­φει τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες οδη­γί­ες της ΕΕ και τα προη­γού­με­να άλλων χωρών, πχ της Ισπα­νί­ας, με θε­σμο­ποί­η­ση των απο­λύ­σε­ων στο δη­μό­σιο για δη­μο­σιο­νο­μι­κούς λό­γους. Έτσι οι ερ­γα­ζό­με­νοι των οποί­ων οι μο­νά­δες θα κλεί­νουν θα έχουν την επι­λο­γή ανά­με­σα σε αλ­λα­γή επαγ­γελ­μα­τι­κού αντι­κει­μέ­νου, δυ­σμε­νή με­τά­θε­ση και… οι­κειο­θε­λή απο­χώ­ρη­ση. Ο στό­χος είναι η κα­τ’αρ­χάς μεί­ω­ση του δη­μό­σιου τομέα κατά 120.000 θέ­σεις ερ­γα­σί­ας και η αύ­ξη­ση του πο­σο­στού των συμ­βα­σιού­χων στο δη­μό­σιο. Επί­σης προ­βλέ­πε­ται η υπα­γω­γή του ύψους της αμοι­βής των δη­μό­σιων υπαλ­λή­λων σε κρι­τή­ρια «απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας» δη­λα­δή σε αξιο­λό­γη­ση.

Όσον αφορά τους σι­δη­ρό­δρο­μους, το σχέ­διο που προ­ω­θεί η κυ­βέρ­νη­ση απο­τε­λεί ένα με­γά­λο άλμα στην κα­τεύ­θυν­ση της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης τους, σύμ­φω­να πάλι με τις ευ­ρω­ε­νω­σια­κές οδη­γί­ες. Ας ει­πω­θεί εδώ πως η δια­δι­κα­σία ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης έχει ξε­κι­νή­σει από το τέλος της δε­κα­ε­τί­ας 1990 με την από­σπα­ση του Γαλ­λι­κού Δί­κτυου Σι­δη­ρό­δρο­μου (RFF), «δη­μό­σιας εμπο­ρι­κής και βιο­μη­χα­νι­κής επι­χεί­ρη­σης» από την μη­τρι­κή SNCF, που πε­ριο­ρί­στη­κε από τότε στην δια­χεί­ρι­ση των τρέ­νων και των δρο­μο­λο­γί­ων. Στη συ­νέ­χεια (2008) νο­μο­θε­τή­θη­κε ο δια­χω­ρι­σμός από την μη­τρι­κή εται­ρεία της «σι­δη­ρο­δρο­μι­κής δια­κί­νη­σης εμπο­ρευ­μά­των» (Fret SNCF) χωρίς όμως επαρ­κή υπο­στή­ρι­ξη της από τις κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές. Έτσι, παρά τις μα­ζι­κές κα­ταρ­γή­σεις θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, η εται­ρεία αυτή είναι ελ­λειμ­μα­τι­κή και υπερ­χρε­ω­μέ­νη.

Κε­ντρι­κή θέση στη συ­ζή­τη­ση για το μέλ­λον των Γαλ­λι­κών σι­δη­ρο­δρό­μων έχει το ει­δι­κό ερ­γα­σια­κό κα­θε­στώς στο οποίο υπά­γο­νται οι πε­ρί­που 150.000 σι­δη­ρο­δρο­μι­κοί. Το κα­θε­στώς αυτό κα­θιε­ρώ­θη­κε το 1937 από την κυ­βέρ­νη­ση του Λαϊ­κού Με­τώ­που σαν αντι­στάθ­μι­σμα για τις δύ­σκο­λες συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας αλλά και τις ιδιαί­τε­ρες ευ­θύ­νες που επω­μί­ζο­νται οι σι­δη­ρο­δρο­μι­κοί. Προ­βλέ­πει μο­νι­μό­τη­τα, μειω­μέ­να ωρά­ρια, πρω­ι­μό­τε­ρη συ­ντα­ξιο­δό­τη­ση και εκ­πτώ­σεις στα ει­σι­τή­ρια των τρέ­νων. Αντί αυτών οι σι­δη­ρο­δρο­μι­κοί αμεί­βο­νται λι­γό­τε­ρο από τον μέσο Γαλ­λι­κό μισθό, πλη­ρώ­νουν υψη­λό­τε­ρες ασφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές και αμεί­βο­νται χα­μη­λό­τε­ρα για το νυ­χτε­ρι­νό ωρά­ριο και τις υπε­ρω­ρί­ες. Τα τε­λευ­ταία χρό­νια το κα­θε­στώς αυτό έχει υπο­στεί επα­νει­λημ­μέ­νες τρο­πο­ποι­ή­σεις σε βάρος των δι­καιω­μά­των των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών. Οι πρό­σφα­τες προ­σλή­ψεις γί­νο­νται με ει­δι­κές (κυ­ρί­ως προ­σω­ρι­νές) συμ­βά­σεις.

Σή­με­ρα στους Γαλ­λι­κούς σι­δη­ρό­δρο­μους το 90% των ερ­γα­ζό­με­νων υπά­γε­ται στο ει­δι­κό κα­θε­στώς ενώ το 10% σε ει­δι­κές συμ­βά­σεις. Αρ­κε­τές δρα­στη­ριό­τη­τες, όπως η εστί­α­ση μέσα στα τρένα, έχουν ανα­τε­θεί σε ερ­γο­λά­βους.

Εν τού­τοις το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ευ­ρω­ε­νω­σια­κό κα­τε­στη­μέ­νο θε­ω­ρεί πως, ακόμη και έτσι, η σι­δη­ρο­δρο­μι­κή πο­λι­τι­κή της Γαλ­λί­ας αντι­βαί­νει στις αρχές  «της ελεύ­θε­ρης αγο­ράς και του ανό­θευ­του αντα­γω­νι­σμού» και ασκού­νται  πιέ­σεις, εδώ και χρό­νια, ώστε η Γαλ­λία να ανοί­ξει την αγορά των σι­δη­ρο­δρό­μων στο ιδιω­τι­κό κε­φά­λαιο. Η ση­με­ρι­νή πα­ρέμ­βα­ση της κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν-Φι­λίπ στους σι­δη­ρό­δρο­μους στο­χεύ­ει ακρι­βώς στο να προ­ε­τοι­μά­σει το έδα­φος για την στρο­φή στον ελεύ­θε­ρο εμπο­ρι­κό αντα­γω­νι­σμό για τις γραμ­μές με­γά­λης τα­χύ­τη­τας (TGV) μέσα στο 2020 και για όλες τις υπό­λοι­πες γραμ­μές μέσα στο 2022.

Προ­ω­θεί­ται έτσι η με­τα­τρο­πή των τριών θυ­γα­τρι­κών εται­ρειών της SNCF (δί­κτυο, τρένα και εμπο­ρεύ­μα­τα) από «Δη­μό­σια Ιδρύ­μα­τα εμπο­ρι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος» (EPIC) σε ανώ­νυ­μες εται­ρεί­ες (SA). Η δια­φο­ρά έγκει­ται στο ότι με το προη­γού­με­νο κα­θε­στώς δεν υπήρ­χε πε­ρί­πτω­ση χρε­ο­κο­πί­ας των σι­δη­ρό­δρο­μων καθώς το Κρά­τος ήταν θε­σμι­κά ο τε­λι­κός εγ­γυ­η­τής του χρέ­ους τους, κάτι που δεν θα ισχύ­ει μέ το κα­θε­στώς που προ­ω­θεί­ται. Κατά συ­νέ­πεια οι σι­δη­ρό­δρο­μοι θα πρέ­πει να εμ­φα­νί­ζουν ισορ­ρο­πη­μέ­νους ή πλε­ο­να­σμα­τι­κούς προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς με άμε­σες επι­πτώ­σεις στην συ­χνό­τη­τα και ποιό­τη­τα των υπη­ρε­σιών, στην τε­χνι­κή επάρ­κεια των υπο­δο­μών, στις αμοι­βές των ερ­γα­ζό­με­νων και στην τιμή των ει­σι­τη­ρί­ων. Για να έχου­με μια ει­κό­να του τε­λευ­ταί­ου αυτού με­γέ­θους, ας ανα­φερ­θεί πως στην Γαλ­λία ένα νοι­κο­κυ­ριό δα­πα­νά για τις με­τα­φο­ρές κατά μέσον όρο 2% του ει­σο­δή­μα­τος του ενώ στην Αγ­γλία (με πλέ­ρια ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νους σι­δη­ρό­δρο­μους) το 14%.

Επί­σης, στο κυ­βερ­νη­τι­κό πα­κέ­το προ­βλέ­πε­ται η υπα­γω­γή όλων των νέων προ­σλή­ψε­ων σε ει­δι­κές συμ­βά­σεις με τε­λι­κό στόχο την ορι­στι­κή κα­τάρ­γη­ση του κα­θε­στώ­τος των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών καθώς και η πρό­βλε­ψη πε­ραι­τέ­ρω υπο­βάθ­μι­σης του ει­δι­κού κα­θε­στώ­τος για τους ενα­πο­μεί­να­ντες πα­λαιούς σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς.

Όμως το δια­κύ­βευ­μα της αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης του Μα­κρόν δεν αφορά μόνο τους ερ­γα­ζό­με­νους του κλά­δου και τους χρή­στες. Όπως ανα­φέ­ρει η εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση που υπό­βα­λε η συν­δι­κα­λι­στι­κή συ­νο­μο­σπον­δία CGT: «η υπο­βάθ­μι­ση του σι­δη­ρο­δρό­μου απο­τε­λεί μέρος της δια­δι­κα­σί­ας ερή­μω­σης πολ­λών πε­ριο­χών, που πλήτ­τει σκλη­ρά όλες τις δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες (υγεία, τα­χυ­δρο­μεία, υπη­ρε­σί­ες κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση κ.λπ.), αλλά και τον οι­κο­νο­μι­κό ιστό, δη­λα­δή την αγρο­τι­κή πα­ρα­γω­γή, την βιο­μη­χα­νία, τις υπη­ρε­σί­ες». Γιατί το κυ­βερ­νη­τι­κό σχέ­διο ανα­φέ­ρει ξε­κά­θα­ρα ότι μόνο οι σι­δη­ρο­δρο­μι­κές γραμ­μές που συν­δέ­ουν με­γά­λες πό­λεις πρέ­πει να θε­ω­ρη­θούν βιώ­σι­μες. Η επι­δί­ω­ξη δη­λα­δή της οι­κο­νο­μι­κής αντα­πο­δο­τι­κό­τη­τας μπο­ρεί να κα­τα­δι­κά­σει σε οι­κο­νο­μι­κό και πο­λι­τι­σμι­κό μα­ρα­σμό με­γά­λες ομά­δες πο­λι­τών της Γαλ­λί­ας που αντι­με­τω­πί­ζο­νται ντε φάκτο σαν δεύ­τε­ρης κα­τη­γο­ρί­ας. Αλλά και το οι­κο­λο­γι­κό απο­τύ­πω­μα των προ­τει­νό­με­νων μέ­τρων είναι ιδιαί­τε­ρα αρ­νη­τι­κό. Η ελάτ­τω­ση των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών γραμ­μών και η αύ­ξη­ση της τιμής των ει­σι­τη­ρί­ων θα πα­ρα­κι­νή­σει πολ­λούς σε χρήση μέσων με­τα­φο­ράς με κι­νη­τή­ρες εσω­τε­ρι­κής καύ­σης (φορ­τη­γά, πούλ­μαν, ιδιω­τι­κά αυ­το­κί­νη­τα) επι­βα­ρύ­νο­ντας ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο το ήδη υπο­βαθ­μι­σμέ­νο οι­κο­σύ­στη­μα της Γαλ­λί­ας. Ας ανα­φερ­θεί πως ο Μα­κρόν ήταν εκεί­νος που, υπουρ­γός Οι­κο­νο­μί­ας του Ολάντ, απορ­ρυθ­μί­ζο­ντας και ιδιω­τι­κο­ποιώ­ντας το 2015 τον τομέα των μα­ζι­κών οδι­κών με­τα­φο­ρών με τον επώ­νυ­μο νόμο, έφερε στην Γαλ­λία την κα­τα­κό­ρυ­φη αύ­ξη­ση των με­τα­κι­νή­σε­ων με πούλ­μαν, πολύ πιο επι­βλα­βή στην οι­κο­λο­γία από το τρένο.

Με βάση τα πα­ρα­πά­νω, γί­νε­ται φα­νε­ρό ότι η αντί­στα­ση ενά­ντια στα σχέ­δια της κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν-Φι­λίπ για συρ­ρί­κνω­ση του δη­μό­σιου τομέα και ετοι­μα­ζό­με­νη ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των σι­δη­ρό­δρο­μων έχει ευ­ρύ­τα­το πο­λι­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα όπως και υπο­δη­λώ­νε­ται στην ενω­τι­κή δια­κή­ρυ­ξη κομ­μά­των και ορ­γα­νώ­σε­ων της Γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς, από τον αντιε­ξου­σια­στι­κό χώρο μέχρι την αρι­στε­ρά της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας (!), της 19ης Μάρτη.

Καθώς γρά­φει ο Φρε­ντε­ρίκ Λορ­ντόν σε πολύ πρό­σφα­τη επι­φυλ­λί­δα του: «Εάν αυτοί που έχουν κά­ποια ευ­θύ­νη για τη κα­θο­δή­γη­ση των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων που έχουν ανα­κοι­νω­θεί δεν κα­τα­λα­βαί­νουν ότι το κί­νη­μα δεν πρέ­πει να είναι μόνο κί­νη­μα των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών, ούτε μόνο ενά­ντια στα δια­τάγ­μα­τα για την SNCF, τότε το κί­νη­μα θα απο­τύ­χει. Είναι αυ­το­νό­η­το πως πρέ­πει να είναι κί­νη­μα των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών για τα επί­δι­κα τους. Αλλά αν το κί­νη­μα πε­ριο­ρι­στεί σε αυτό, θα έχει χαθεί εκ των προ­τέ­ρων.»

Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις και η αυ­ρια­νή μέρα

Αδιαμ­φι­σβή­τη­τη επι­τυ­χία χα­ρα­κτη­ρί­στη­καν οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις της 22 Μάρτη από τα συν­δι­κά­τα που τις διορ­γά­νω­σαν. Μισό εκα­τομ­μύ­ριο άν­θρω­ποι δια­δή­λω­σαν σε πε­ρί­που 150 με­γά­λες και μι­κρές Γαλ­λι­κές πό­λεις. Η συμ­με­το­χή αυτή είναι κατά 50% με­γα­λύ­τε­ρη από εκεί­νην στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις του φθι­νο­πώ­ρου του 2017 ενά­ντια στους αντερ­γα­τι­κούς νό­μους. Ήταν όμως μι­κρό­τε­ρη από εκεί­νην στις μα­ζι­κό­τε­ρες κι­νη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στον νόμο Ελ Κομρί το 2016. Η σύ­γκρι­ση αυτή, που προ­βλή­θη­κε από τα συ­στη­μι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης, δεν είναι κα­τ’α­νά­γκη πο­λι­τι­κά εύ­στο­χη. Τα ερ­γα­τι­κά και λαϊκά στρώ­μα­τα είναι σή­με­ρα στην Γαλ­λία ηθικά κου­ρα­σμέ­να και οι­κο­νο­μι­κά κα­τα­πο­νη­μέ­να. Εκεί­να λοι­πόν τα πιο μα­χη­τι­κά στοι­χεία που συμ­με­τέ­χουν ενερ­γά στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις εκ­φρά­ζουν και με­γά­λο κομ­μά­τι των συ­να­δέλ­φων και συ­μπο­λι­τών τους που δεν έχουν πρα­κτι­κά την δυ­να­τό­τη­τα να κά­νουν το ίδιο. Δεν χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε υπέρ­με­τρη αστυ­νο­μι­κή βία για την κα­τα­στο­λή των τω­ρι­νών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων εκτός εξαι­ρέ­σε­ων. Η στρα­τη­γι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν-Φι­λίπ πο­ντά­ρει πε­ρισ­σό­τε­ρο στην επι­κοι­νω­νια­κή μάχη και στην ελ­πί­δα πως θα εκτο­νω­θούν και θα ξε­φου­σκώ­σουν.

Ο ση­με­ρι­νός απο­λο­γι­σμός του κι­νή­μα­τος πε­ριέ­χει στοι­χεία που προ­α­ναγ­γέλ­λουν πι­θα­νό­τα­τη συ­νέ­χεια και δυ­νά­μω­μά τους με εν­δε­χό­με­νες νίκες. Ένα και­νούρ­γιο στοι­χείο, που έλ­λει­πε από τις κι­νη­το­ποι­ή­σεις του φθι­νο­πώ­ρου, ήταν η ενό­τη­τα δρά­σης των συν­δι­κα­λι­στι­κών (αλλά και των πο­λι­τι­κών) ορ­γα­νώ­σε­ων. Κάτι που επί­σης που ενι­σχύ­ε­ται προ­ο­δευ­τι­κά σε κάθε κύμα κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων είναι η αυ­ξη­μέ­νη ρι­ζο­σπα­στι­κό­τη­τα της συν­δι­κα­λι­στι­κής βάσης σε σχέση με τις ηγε­σί­ες. Οι βά­σεις συχνά επι­βάλ­λουν μέσα από δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες πιο μα­χη­τι­κές μορ­φές αγώνα από αυτές που προ­τεί­νουν οι ηγε­σί­ες, έχουν μι­κρό­τε­ρη διά­θε­ση συμ­βι­βα­σμού.

Η πο­ρεία των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων θα κα­θο­ρι­στεί από την επι­τυ­χία που θα έχουν οι επό­με­νες απερ­γί­ες και από τις ζυ­μώ­σεις που θα πα­ρά­γει το κί­νη­μα. Τα συν­δι­κά­τα των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών έχουν ήδη εξαγ­γεί­λει επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες δι­ή­με­ρες απερ­γί­ες ανά εβδο­μά­δα, από τις 3 Απρί­λη ως το τέλος Ιούνη. Οι απερ­γί­ες αυτές εν­δέ­χε­ται να με­τα­τρα­πούν σε συ­νε­χή απερ­γία καθώς η πρό­τα­ση αυτή (υπο­στη­ρι­ζό­με­νη από το συν­δι­κά­το SUD) συ­γκέ­ντρω­σε με­γά­λο πο­σο­στό στην τε­λευ­ταία γε­νι­κή συ­νέ­λευ­ση του κλά­δου.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στα ιδρύ­μα­τα υπε­ρη­λί­κων EHPAD συ­νε­χί­ζουν τις απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις καθώς οι απα­ντή­σεις του υπουρ­γεί­ου στα αι­τή­μα­τα τους δεν θε­ω­ρή­θη­καν ικα­νο­ποι­η­τι­κές. Τις απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις εν­δέ­χε­ται να ακο­λου­θή­σουν οι εκ­παι­δευ­τι­κοί, το προ­σω­πι­κό των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων και οι τα­χυ­δρο­μι­κοί, ενώ οι φοι­τη­τές εξα­κο­λου­θούν να προ­χω­ρούν σε κα­τα­λή­ψεις ορι­σμέ­νων σχο­λών.

Η συν­δι­κα­λι­στι­κή συ­νο­μο­σπον­δία CGT δη­λώ­νει ότι θα συ­νε­χί­σει την αγω­νι­στι­κή υπε­ρά­σπι­ση των αι­τη­μά­των ενώ ανα­μέ­νο­νται δια­βου­λεύ­σεις με­τα­ξύ και άλλων συ­νο­μο­σπον­διών, καθώς και οι δια­βου­λεύ­σεις με την κυ­βέρ­νη­ση, η οποία έχει δη­λώ­σει ότι δεν θα υπο­χω­ρή­σει από τις θέ­σεις της.

Η έναρ­ξη των ανοι­ξιά­τι­κων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων στην Γαλ­λία συ­μπί­πτει ακρι­βώς με την αρχή των γε­γο­νό­των που οδή­γη­σαν στον Μάη του 68 πριν από 50 χρό­νια. Όμως η συ­ναι­σθη­μα­τι­κή επί­κλη­ση ενός συμ­βό­λου δεν μπο­ρεί να πα­ρά­γει το οποιο­δή­πο­τε απο­τέ­λε­σμα αν το Γαλ­λι­κό κί­νη­μα δεν πε­ρά­σει σε και­νούρ­για φάση με ενό­τη­τα δρά­σης συν­δι­κα­λι­στι­κών, πο­λι­τι­κών και κι­νη­μα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων. Αν δεν απο­βάλ­λει συ­ντε­χνια­κές και μι­κρο­πο­λι­τι­κές συ­νή­θειες και αν δεν κα­τα­κτή­σει την απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα που χρειά­ζε­ται για να αντι­στα­θεί στην ολο­μέ­τω­πη επί­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης και του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­τε­στη­μέ­νου.

Πηγή: rproject.gr, redlineagrinio.gr