Επιτέλους, καιρός ήταν μετά από 15 χρόνια ασχολίας με τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους της χώρας να αρχίσουμε να αναζητούμε την "επόμενη μέρα". Τα νέα έργα που θα μας απασχολήσουν την επόμενη δεκαετία ήδη αρχίζουν και σχηματίζονται.
Ελληνικό, Νέο Αεροδρόμιο στο Καστέλι, Υποθαλάσσια Σαλαμίνας, Πάτρα-Πύργος, ΒΟΑΚ, Επεκτάσεις Αττικής Οδού, ολοκλήρωση του Ε65, Γραμμή 4 του Μετρό, Επεκτάσεις του Μετρό Θεσσαλονίκης, ολοκλήρωση της αναβάθμισης του σιδηρόδρομου στο τμήμα Κιάτο-Πάτρα και φυσικά η επέκταση του Προαστιακού στο Λαύριο και ενδεχομένως στη Ραφήναθα είναι οριστικά το μενού για τις μεγάλες κατασκευαστικές δυνάμεις της χώρας.
Η μάχη ήδη έχει ξεκινήσει για κάποια από τα παραπάνω έργα και η διαδικασία θα είναι σκληρή. Το σημαντικό είναι ότι πλέον όχι μόνο μιλάμε για αυτά τα έργα αλλά τα βάζουμε σε τροχιά υλοποίησης. Μέσα στο 2017 αναμένουμε την οριστική ανάσταση της παραγωγής έργων με σκοπό η χώρα να επενδύσει περισσότερο στις υποδομές της με στόχο την ανάπτυξη.
Τα παραπάνω έργα αν εξαιρέσουμε το Ελληνικό θα αποτελέσουν πηγές επένδυσεις καθώς μιλάμε για πάνω από 9,5 δισ ευρώ ενώ αν προσθέσουμε και τα 8 δισ ευρώ του Ελληνικού φτάνουμε στο ιλιγγιώδες ποσό των 17,5 δισ ευρώ. Άρα ο στόχος για τη νέα γενιά έργων που δεν θα αφήσει τον τεχνικό κόσμο της χώρας χωρίς αντικείμενο είναι τοποθετημένος.
Φυσικά τα προβλήματα υπάρχουν και είναι σημαντικά. Θα βρεθεί χρηματοδότηση π.χ. για τον ΒΟΑΚ; μπορεί το Υπ.Υποδομών να τον υλοποιήσει με σκιώδη διόδια και πληρωμές διαθεσιμότητας; θα βρεθεί χρηματοδότηση για το βόρειο τμήμα του Ε65 Τρίκαλα-Εγνατία; θα περισσέψουν χρήματα για να γίνει η επέκταση του Προαστιακού στο Λαύριο; θα μπορέσουν οι επεκτάσεις του Μετρό Θεσσαλονίκης να πάρουν μπρος και από που θα βρουν χρήματα;
Τα ερωτήματα είναι κρίσιμα παρότι υπάρχουν σημαντικά νέα χρηματοδοτικά εργαλεία. Το Πακέτο Γιουνκέρ φαίνεται ότι δύσκολα θα τραβήξει χρήματα για τέτοια έργα, η ΕΤΕπ θα δώσει χρήματα αλλά αναζητείται και εθνική συμμετοχή ενώ για έργα χωρίς το Κράτος να βάλει τίποτα δεν φαίνεται να υπάρχει έντονο επενδυτικό ενδιαφέρον.
Το Υπουργείο Υποδομών θα πρέπει σε αυτή τη φάση εκτός από την ιεράρχηση που κάνει στην υλοποίηση νέων μεγάλων υποδομών να τηρήσει λεπτές ισορροπίες (π.χ. να μην γίνονται νέα έργα μόνο στην Αθήνα αλλά και στη Θεσσαλονίκη για να τηρηθεί το δίπολο), να δει αν μπορέσει να διευρύνει τις ροές χρηματοδότησης, ενδεχομένως με τα περίφημα project bonds που πολλές φορές έχουν προταθεί αλλά ποτέ δεν τα έχουμε δει να εισάγονται στην πραγματική αγορά, τη μεγέθυνση των ΣΔΙΤ, την περαιτέρω εξέταση για έργα με παραχώρηση και τέλος τον προγραμματισμό από τώρα για την επόμενη προγραμματική περίοδο της Ε.Ε. 2020-2026.
Προβλήματα έχουν όμως και οι μεγάλες κατασκευαστικές της χώρας από την παρατεταμένη κρίση που τις έχει απομακρύνει από τις πηγές χρηματοδότησης όπως οι τράπεζες ή το χρηματιστήριο με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται να κυνηγήσουν νέα μεγάλα projects και να κάνουν κατασκευαστικές συμμαχίες με μεγάλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Σε αυτά, η επιστροφή στην κανονικότητα και η απομάκρυνση από την κρίση θεωρείται πλεόν προαπαιτούμενο, για να δούμε όλα τα παραπάνω έργα, ενδεχομένως και περισσότερα από "μακέτες" να γίνονται έργα ικανά προς χρηματοδότηση και υλοποίηση.
Συντάκτης: Νίκος Καραγιάννης
Πηγή: ypodomes.com
