Η περίπτωση της μαζικής μεταφοράς επιβατών στη Θεσσαλονίκη, σίγουρα δεν συναντά εύκολα προηγούμενο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Έχει το δυσάρεστο προνόμιο να είναι η μοναδική πόλη άνω του 1 εκατομμυρίου κατοίκων που δεν διαθέτει μέσα σταθερής τροχιάς.
Εδώ και δεκαετίες το φαινόμενο του ΟΑΣΘ μονοπωλεί τις αστικές μεταφορές της πόλης, αφήνοντας την γυμνή από οποιοδήποτε άλλο εναλλακτικό μέσο μεταφοράς.
Ο ΟΑΣΘ πέρα από τα προβλήματα τα οποία βγήκαν στην επιφάνεια το τελευταίο διάστημα παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα στην μετακίνηση των επιβατών τα τελευταία χρόνια.
Με αφορμή αυτά τα προβλήματα αναδεικνύεται και η γύμνια μιας ολόκληρης πόλης, του δεύτερου μεγαλύτερου Μητροπολιτικού κέντρου της χώρας στο πως οργανώνει τις μαζικές μετακινήσεις των επιβατών αλλά και την αδυναμία της Πολιτείας να κάνει σημαντικές παρεμβάσεις για να αλλάξει το σημερινό προβληματικό καθεστώς.
Οι επιβάτες της Θεσσαλονίκης ακούν σε πολύ τακτικά χρονικά διαστήματα για μεγαλεπίβολα σχέδια μεταφορών. Μετρό, Τραμ, city-train, θαλάσσια συγκοινωνία ακόμα και τελεφερίκ ήρθαν να γεμίσουν σελίδες εφημερίδων και sites αλλά και τις ελπίδες των Θεσσαλονικέων ότι κάτι θα αλλάξει αλλά τελικά έμειναν μακέτες.
Η περίφημη θαλάσσια αστική συγκοινωνία, κάθε Άνοιξη παρουσιάζεται ως το μέσο που έρχεται, αλλά τον Σεπτέμβρη ξανακλείνεται στην ντουλάπα.
Το Τραμ παρουσιάστηκε ως ο μεσσίας που μπορεί γρήγορα να καλύψει τα κενά της πόλης και δόθηκε μάλιστα μία αναλυτική πρόταση 500εκ.ευρώ. Δυστυχώς αυτή η πρόταση δεν συνοδεύθηκε από καμία συνεργασία με το αρμόδιο Υπουργείο και φυσικά όσο γρήγορα δημοσιεύθηκε, τόσο γρήγορα ξεχάστηκε. Άλλωστε σήμερα το ποσό αυτό μοιάζει κολοσσιαίο για να επενδυθεί στην πόλη.
Μεγάλη δημοσιότητα είχε δοθεί το 2014 στο περίφημο "city-train", τον Προαστιακό των Δυτικών Προαστίων της πόλης. Από τότε αυτό το πλάνο παραμένει στα συρτάρια, αχρησιμοποίητο παρότι το μέγεθος της επένδυσης είναι σχετικά μικρό (περίπου 10εκ.ευρώ) και γρήγορα υλοποιήσιμο.
Βέβαια, άξιο αναφοράς στα ...μέσα που δεν ήρθαν ποτέ ήταν και η επιδίωξη του Δήμου για ..τελεφερίκ από το κέντρο της πόλης μέχρι την Άνω Πόλη, εξαγγελία που ήρθε και έφυγε ως φωτοβολίδα.
Το Μετρό, το μέσο-πόθος για τους Θεσσαλονικείς αποτελεί έργο-μνημείο κακοδιαχείρισης πόρων, εκτέλεσης και δημιουργίας άπειρων προβλημάτων στη λειτουργία της πόλης ενώ αποτέλεσε πεδίο σκληρών μαχών για τους φορείς της πόλης.
Σήμερα, με τις καλύτερες προβλέψεις θα πρέπει να περιμένουμε 3,5 χρόνια για να δούμε τον πρώτο συρμό να κυλά στις ράγες των τούνελ του Μετρό ενώ θα χρειαστούν περίπου 4 -4,5 χρόνια για να λειτουργήσει και η δεύτερη γραμμή, ο κλάδος της Καλαμαριάς.
Αυτό σημαίνει ότι για τα επόμενα 3 χρόνια η πόλη θα πρέπει να επιζήσει (μεταφορικά) με τον ΟΑΣΘ συνεχίζοντας τον εναγκαλισμό μαζί του.
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω η μεγαλύτερη όλων των αναγκών της πόλης είναι η δημιουργία ενός φορέα συγκοινωνιών που θα σχεδιάζει και θα λειτουργεί τα μέσα μεταφοράς της πόλης.
Η κατασκευή του Μετρό δείχνει ελπιδοφόρα και όπως έγινε στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις θα μπορέσει να αποτελέσει την ραχοκοκκαλιά των επιβατικών μεταφορών. Ένα σχέδιο μέχρι το 2030 θα μπορούσε να οδηγήσει τη Θεσσαλονίκη σε μία πόλη φιλική προς τους επιβάτες των μέσων μαζικής μεταφοράς, δημόσιων και ιδιωτικών.
Ο φορέας αυτός θα μπορέσει και να ελέγχει αλλά και να βάλει σε τάξη το σημερινό χάος του μονοπωλίου του ΟΑΣΘ, αλλά και της μελλοντικής λειτουργίας του Μετρό.
Το βέβαιο είναι ότι μετά από τόσες εξαγγελίες και παρουσιάσεις μέσων στην πόλη, θα πρέπει αξιόπιστα κάποιος να αναλάβει την διεκδίκηση κεφαλαίων και επενδύσεων για να γίνουν όλες αυτές οι μακέτες, χρήσιμα έργα για τους Θεσσαλονικείς και όχι καθημερινό αστείο για να περνάει η μέρα.
Συντάκτης: Νίκος Καραγιάννης
Πηγή: ypodomes.com
