Ακόμα είναι νωπές η μνήμες και το σήμερα έγινε πολύ γρήγορα χθες έγινε ιστορία πριν ακόμα το συνειδητοποιήσουμε. Ήταν πριν λίγο καιρό που πάνω στις ράγιες τα τρένα περνούσαν και πήγαιναν το μακρινό τους ταξίδι.Μιλάμε για την σιδηροδρομική γραμμή Πλατύ - Ραψάνη που μετά από 85 χρόνια έπαψε να λειτουργεί αφού στο τμήμα αυτό έχει χαραχθεί και λειτουργεί νέα διπλή γραμμή υψηλών προδιαγραφών. Τέρμα λοιπόν τα τρένα που μας πήγαιναν γιαλό - γιαλό και αγναντεύαμε το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Δεν βλέπουμε πλέον τις ακρογιαλιές με τους λάτρης της θάλασσας να κολυμπούν δίπλα στις γραμμές του τρένου. Δεν ακούμε πια τους συνοδούς και προϊστάμενους των τρένων να φωνάζουν τους επιβάτες για να κατεβούν στους σταθμούς της Μεθώνης , του Μακρύγιαλου των Αλικών του Λιτόχωρου, της Λεπτοκαρύας, η του Πλαταμώνα, όπου χιλιάδες πήγαιναν για τα καθιερωμένα καλοκαιρινά τους μπάνια. Δεν πέρασε πολύς καιρός και όμως έγινε αυτή η διαδρομή ανάμνηση, έγινε ιστορία. Όταν ταξίδεψα σε ένα από τα τελευταία δρομολόγια και είπα στους επιβάτες ας χαρούμε την διαδρομή αυτή γιατί σε λίγο θα είναι ανάμνηση όλοι κοιτάξανε ο ένας τον άλλον και για μιας σηκωθήκανε και κόλλησαν στα παράθυρα του τρένου παρακολουθώντας σιωπηλά την τελευταία , ίσως για πολλούς , μαγευτική διαδρομή. Μόνο ένας επιβάτης, λάτρης των τρένων, όπως είπε, με θλίψη φανερή τόνισε: «Θα φροντίσει άραγε κανένας να διατηρήσει παραδοσιακά τμήματα που έχουν μοναδικές σε ομορφιά διαδρομές, όπως είναι τα Τέμπη ή ο Μπράλος αργότερα; Θα είναι κρίμα να μην αξιοποιηθούν». Ας ελπίσουμε. Δυστυχώς όμως έτσι συμβαίνει στη ζωή. Όλα έχουν την αρχή και το τέλος τους. Έτσι και εδώ. Το τρένο της γραμμής έφτασε στο δικό του τέλος.
Χρήστος Γιαννακίδης.
