Αναγνώστης γράφει
Μέσα σε όλες τις ειδήσεις σχετικά με το σιδηρόδρομο, ένα μεγάλο ποσοστό των
γεγονότων αφορά την επικείμενη ιδιωτικοποίηση, το αμέσως επόμενο σημαντικό
ποσοστό αφορά τις κλοπές.
Δεν θα σχολιάσω το θέμα της ιδιωτικοποίησης, άλλωστε έχει υπεραναλυθεί αυτό
και όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν Κρατικές μεταφορές που να
λειτουργούν με κοινωνικά και όχι οικονομικά κριτήρια καθώς κι ένας υγιώς
λειτουργών κρατικός μεταφορέας.
Έτσι αποφάσισα να μοιραστώ κάποιες σκόρπιες σκέψεις σχετικά με τις κλοπές.
Διαβάζω καθημερινά για περιστατικά κλοπής ραγών, στρωτήρων και κάθε λογής
εξοπλισμού που η κλοπή του προκαλεί ζημιά.
Το βρίσκω λογικό ως ένα σημείο να συμβαίνει αυτό, αφού ο Σιδηρόδρομος στη
χώρα μας αποτελείται από ένα αχανές δίκτυο που είναι εξαιρετικά δύσκολο να
φυλαχτεί.
Αλλά από ένα σημείο και μετά είναι τρελό στο ρυθμό που συμβαίνει.
Ταξιδεύω πολύ συχνά με το τρένο και μπορώ να θυμηθώ πολλά σημεία στην
διαδρομή όπου υπάρχουν αμέτρητα υλικά παρατημένα. Τροχαίο υλικό (κυρίως βαγόνια
και διαλυμένες δρεζίνες), ράγες, το παλιό εγκαταλελειμμένο χάλκινο εναέριο
δίκτυο της ΔΗΣΤΗΕ σε όλο το μήκος της διαδρομής, μέχρι και παλιές γέφυρες
παρατημένες στα διπλανά χωράφια(!!!) βρίσκονται στην διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη
και το σημαντικότερο μεταξύ των άλλων είναι πως αποτελούν και ρύπους για το
φυσικό περιβάλλον αφού τόσα χρόνια αποσυντίθενται.
Αφού έχω δει όλα αυτά λοιπόν, απορώ πως είναι δυνατόν οι “κλέφτες” να
ασχολούνται να βάλουν οξυγονοκόλληση για να κόψουν μια ράγα σε χρήση, τη στιγμή
που τόνοι μέταλλο να βρίσκονται κυριολεκτικά παρατημένοι χωρίς κανείς ποτέ να
τους αναζητήσει.
Γιατί πολύ φοβάμαι πως κάτι άλλο συμβαίνει και ότι δεν πρόκειται για κλοπές
με σκοπό το κέρδος αλλά την δολιοφθορά...
Π.Φ.
