Του Δημήτρη Διαμαντίδη
Σε «αγκάθι» πρώτου μεγέθους εξελίσσονται και
αυτό θα φανεί ακόμη περισσότερο τις επόμενες εβδομάδες οι αποκρατικοποιήσεις,
καθώς είναι σχεδόν βέβαιο πως οι αποτιμήσεις και η υπεραξία των κρατικών
περιουσιακών στοιχείων έχουν υποχωρήσει σημαντικά.
Βέβαια, εδώ που φτάσαμε, η κυβέρνηση είναι
σχεδόν αναγκασμένη να πωλήσει, τουλάχιστον ό,τι δεν μπορεί πλέον να κρατήσει ή
ό,τι εξακολουθεί να έχει κάποια αξία, όπως λ.χ. ο ΟΠΑΠ.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί σε
δεκάδες άλλες κρατικές επιχειρήσεις, τις οποίες δεν προτίθεται να βγάλει άμεσα
στο «σφυρί», δεν τοποθετεί μάνατζερ με τετραετή συμβόλαια απόδοσης, δηλαδή ίσου
χρονικού διαστήματος με τον κοινοβουλευτικό βίο μίας κυβέρνησης.
Η λιγότερο αναπτυγμένη θεωρητικά Ρουμανία, κατά
τη διάρκεια της τελευταίας επίσκεψης της τρόικας εκεί, καθώς η χώρα έχει μία
συμφωνία για προληπτικό δανεισμό, δεσμεύτηκε να εξετάσει την τοποθέτηση πάνω
από 40 μάνατζερ από τον ιδιωτικό τομέα σε ισάριθμες κρατικές επιχειρήσεις για
να αυξηθεί η αποδοτικότητα.
Γιατί το παραπάνω να μη συμβεί και στη
χρεοκοπημένη Ελλάδα; Γιατί χρειάζεται να τοποθετούνται συνέχεια στα κρατικά
«μαγαζιά» διοικήσεις και διοικητικά συμβούλια κομματικά ορισμένα; Γιατί
συνέχεια θα πρέπει να βολεύονται 3.000-4.000 παρατρεχάμενοι της εκάστοτε
κυβέρνησης, οι οποίοι είναι στην πλειονότητά τους παντελώς άσχετοι με τη
λειτουργία επιχειρήσεων;
Προσοχή, δεν ομιλώ για τη διάτρητη διαδικασία
επιλογής διοικήσεων, που εφάρμοσε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, όπου τελικά πάλι
κομματικοί φίλοι και ιδεολογικοί σύντροφοι επιλέγονταν. Αναφέρομαι σε ανάθεση
της όλης διαδικασίας σε ιδιωτική εταιρεία, η οποία θα δημοσιεύει επί της ουσίας
αγγελία και θα κάνει «κυνήγι κεφαλών», προσδοκώντας να προσελκύσει τους
καταλληλότερους για τη συγκεκριμένη εργασία και λαμβάνοντας βέβαια σχετική αμοιβή.
Οι επιλεγόμενοι μάνατζερ θα υπογράφουν συμβόλαιο
με προκαθορισμένα ποσοστά αύξησης τζίρου και κερδών, τα οποία εάν δεν
καθίστανται πράξη, η σύμβαση εργασίας θα λήγει αυτοδικαίως και αζημίως για το
Δημόσιο. Θα είναι υποχρεωμένοι να τηρούν την κείμενη νομοθεσία απαρέγκλιτα και
θα είναι υπόλογοι μόνο στον μέτοχο και σε κανένα άλλο εποπτεύων υπουργείο ή
φορέα.
Η τοποθέτηση μάνατζερ, όταν έχουμε να κάνουμε
μάλιστα και με εισηγμένες εταιρείες, συμβάλλει στην εφαρμογή των κανόνων της
χρηστής εταιρικής διακυβέρνησης και αναδεικνύει περαιτέρω την αξία της
εταιρείας και της μετοχής της.
Το διοικητικό συμβούλιο θα απαρτίζεται μόνο από
άτομα σχετικά με το αντικείμενο δραστηριοποίησης της εταιρείας και οι άσχετοι
θα αποκλείονται.
Αυτή η παραπάνω πρόταση είναι σαφές ότι «κολλά»
στα απανταχού κωλύματα εκ μέρους των συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ, αλλά και στις
ανάγκες βολέματος των κομματικών «εγκάθετων».
Στην Ελλάδα του 2012 όμως όταν προχωρείς σε
εκτεταμένες περικοπές σε ό,τι κινείται και αναπνέει, επιβάλλεται η κυβέρνηση να
είναι ρηξικέλευθη και σ' αυτό το πεδίο.
Οι συνδικαλιστές θα αρχίσουν και πάλι να λένε
για τους «ιδιώτες λαμόγια» και διάφορες άλλες τέτοιες αριστερής νοοτροπίας και
λογικής εξυπνάδες.
Είναι σαφές όμως περισσότερο από κάθε άλλη φορά
πως ο κομματικός εναγκαλισμός, ο νεποτισμός και η έλλειψη σχεδίου και
διορατικότητας, απέτρεψαν την αξιοποίηση ή και πώληση των «ασημικών» του
κράτους, όταν οι αγελάδες ήταν παχιές.
Το πάρτι τελείωσε, όσοι συνδικαλιστές δεν
δουλέψουν, όταν ιδιωτικοποιηθεί η ΔΕΚΟ, στην οποία εργάζονται, θα απολυθούν και
οι πρώην κρατικές επιχειρήσεις δεν θα φορτώνουν τον ελλειμματικό προϋπολογισμό
με επιπλέον βάρη. Ήρθε η ώρα οι φόροι να μην πηγαίνουν στις «μαύρες τρύπες» του
κάθε λογής κρατικού μαγαζιού.
"Η"
"Η"
